Γελούσε λίγο με τον εαυτό του. Εκφέροντας εκείνη τη φράση, που έμελλε να μείνει μνημειώδης, ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε να έχει επίγνωση της γελοιότητας: «I am still anti-establishment», είχε απαντήσει, λίγους μήνες μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία. Υποτίθεται ότι η περιλάλητη ενηλικίωσή του είχε επιτευχθεί. Ο ίδιος όμως ένιωθε την ανάγκη να διακηρύττει ότι παρέμενε αντισυστημικός, έστω κι αν το αμήχανο χαμόγελό του πρόδιδε ότι δεν ένιωθε και πολύ σίγουρος γι’ αυτό.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι απέγινε αυτό το κόμμα που μοιράστηκε κάποτε την εξουσία με τον Καμμένο και πλέον δεν διαθέτει «αριστερή πτέρυγα»; Τι λογής κόμμα είναι σήμερα το σχήμα που έχει απομείνει ως είδωλο του νέου αρχηγού του, με τη φρουρά των παλαιών τσιπρικών να μένουν γύρω ως ανθρώπινο ντεκόρ, δαγκώνοντας τη γλώσσα τους;
Είναι ακόμη «αντιεστάμπλισμεντ». Οχι ακριβώς αντισυστημικό. Δεν απειλεί το «σύστημα». Είναι μέρος του. Εκτελεί όμως την παντομίμα των αντισυστημικών τρόπων, με τοξικό λόγο που έχει όμως χάσει τη δραστικότητά του – σαν γκαζόζα που αφέθηκε ώρες στον ήλιο και ξεθύμανε.
Μάρτυρας αυτής της καθήλωσης, της αντισυστημικής πόζας χωρίς ανθρακικό, είναι ο Πολάκης. Ο τρόπος του, βεβαίως, δεν άλλαξε. Εξακολουθεί να ραντίζει τη δημόσια σφαίρα σαν αδέσποτη μάνικα χολής. Δεν έχει όμως ούτε την εξουσία ούτε την απήχηση που τον έκανε κάποτε να μοιάζει επικίνδυνος.
Τι σημαίνει να είσαι σήμερα «αντιεστάμπλισμεντ»;
Το ότι το κόμμα του δεν είναι ακόμη σε θέση να απαλλαγεί από αυτή την πολιτικά αδρανή ασχήμια λέει περισσότερα για το κόμμα παρά για τον ίδιο. Στον ΣΥΡΙΖΑ ο πολακισμός δεν είναι ξένος. Είναι συστατική ουσία – από την εποχή της αντιμνημονιακής του γένεσης. Γι’ αυτό και οι σύντροφοί του αντιμετωπίζουν τον Πολάκη απλώς ως παροξυσμική απόκλιση της κουλτούρας με την οποία και οι περισσότεροι εξακολουθούν να ταυτίζονται. Πολλοί νιώθουν «αντιεστάμπλισμεντ». Αλλά δεν κάνουν κι έτσι.
Στην επιβίωση του αντισυστημικού φαντασιακού μπορεί κανείς να αναζητήσει και την εξήγηση του παράδοξου: Πώς ο πρώτος ανοιχτά γκέι πρόεδρος κόμματος, που προβάλλει εαυτόν ως ενσάρκωση εισαγόμενων νεωτερισμών, ανέχεται τον βουκολικό σεξισμό του πρώην υπουργού; Πώς ο εύθικτος αρχηγικός του εγωισμός σηκώνει το βάρος της δημόσιας συγγνώμης για αλλότρια παραπτώματα;
Η πολιτική συνάφεια είναι προφανώς ισχυρότερη από την πολιτισμική διαφορά. Ο Κασσελάκης δεν είχε μόνο νονό τον βουλευτή Χανίων στην κολυμβήθρα των συριζαϊκών πραγμάτων. Κληρονόμησε και την αντίληψή του για την εγχώρια πολιτική. Ενστερνίστηκε, κάτω από το άμφιο της δηλωμένης «ταυτότητάς» του, και τη ματσίλα: Ολοι σας και μόνος μου· βρείτε μου αντίπαλο και πάμε. Σας έχω.
Ο Κασσελάκης είναι ο ίδιος πολύ πολακικός για να διαγράψει τον Πολάκη.
