Ο Νίκος είναι δώδεκα χρόνων. Οι γονείς του έχουν χωρίσει κι έτσι ο ίδιος έχει δύο σπίτια. Μερικές μέρες μένει με τη μητέρα του και τον φίλο της. Μερικές μέρες μένει με τον πατέρα του και τη φίλη του, που έχει μια κόρη από προηγούμενο γάμο – η οποία δεν είναι αδελφή του, αλλά είναι σαν αδελφή του.
Στη ζωή του Νίκου κανείς δεν είναι παντρεμένος με κανέναν, αλλά ο Νίκος πιστεύει ότι αγαπιούνται πολύ. Ο Νίκος έχει μόνο έναν παππού, που όμως δεν του μιλάει πολύ, γιατί είναι ηλικιωμένος και κουρασμένος.
Η περιγραφή είναι η πραγματικότητα που ζουν πολλά παιδιά σήμερα.
Την ίδια στιγμή, σε ένα άλλο σύμπαν, στο μάθημα της Οικιακής οικονομίας (τουλάχιστον ας αλλάξει το όνομα) το οποίο διδάσκεται μία ώρα την εβδομάδα στην πρώτη γυμνασίου, όσο δηλαδή και η Φυσική και η Βιολογία, ο Νίκος διαβάζει στο βιβλίο του μαθήματος: «Η συγγένεια εξ αίματος δημιουργείται από τη βιολογική διαδικασία της γέννησης. Για παράδειγμα, γονείς και παιδιά, παππούδες και εγγόνια είναι συγγενείς εξ αίματος. Η συγγένεια εξ αγχιστείας δημιουργείται με τον γάμο. Είναι η συγγένεια του ενός συζύγου με τους συγγενείς εξ αίματος του άλλου συζύγου».
Και λίγο παρακάτω: «Η συγγένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο γιατί: δημιουργεί το οικογενειακό δέντρο και γίνονται γνωστές οι οικογενειακές ρίζες, δείχνει ποια είναι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις μεταξύ των προσώπων αυτών. Καλύπτει την ανάγκη του ανθρώπου για αγάπη, συντροφικότητα, συμπαράσταση και επικοινωνία. Δυναμώνει τις αξίες του ανθρώπου και ενισχύει τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσης».
Το ότι το «σχήμα» της οικογένειας που παρουσιάζεται δεν… χωράει πολλές από τις σημερινές οικογένειες είναι ολοφάνερο.
Η ηθική διάσταση του θέματος της αγίας ελληνικής οικογένειας, που τόσο έχει αγαπηθεί και υπηρετηθεί θεωρητικά και τόσο έχει αποτύχει πρακτικά, είναι σημαντική. Αν θέλουμε να κινηθούμε προς την οικοδόμηση πραγματικών σχέσεων και όχι να λατρεύουμε πουκάμισα αδειανά ως τοτέμ με τις δυσκολίες και τις ευκολίες τους, χρειάζεται να συζητήσουμε ανοιχτά.
Ομως, εδώ υπάρχει κάτι περισσότερο επείγον να αντιμετωπιστεί: όταν τα πράγματα που τα παιδιά διδάσκονται στα σχολεία τους είναι τόσο μακριά από τη δική τους πραγματικότητα και αλήθεια, το σχολείο γίνεται ξένο, ένα περιβάλλον που δεν περιλαμβάνει όλα όσα σε αφορούν και άρα ένα μέρος που δεν μπορείς να ανήκεις. Στην καλύτερη περίπτωση το αγνοείς, στη χειρότερη το απορρίπτεις.
Χάνεται έτσι η μαγική ευκαιρία να βρει ένας έφηβος το υποστηρικτικό περιβάλλον που τόσο έχει ανάγκη στα πρώτα του βήματα εκτός οικογένειας, όποια και να είναι αυτή.
