Ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης ξεκίνησε επιχείρηση καθαρισμού της Θεσσαλονίκης από τις ασχήμιες των γκράφιτι, των πάσης φύσεως συνθημάτων κ.λπ. που βρωμίζουν τους τοίχους πολλών κτιρίων της πόλης, δίνοντας ο ίδιος το εναρκτήριο λάκτισμα με συμβολική παρουσία στο πεδίο και συγκροτώντας προς τον σκοπό αυτό ομάδες εθελοντών στις γειτονιές.
Η απάντηση στην πρωτοβουλία του ήρθε την επομένη με τη μορφή, όπως κατήγγειλε στο δημοτικό συμβούλιο, απειλών αγνώστων εναντίον του αλλά και εθελοντών, ανάμεσά τους και ηλικιωμένων που έλαβαν μέρος στις δράσεις και διεμήνυσε τη βούληση της δημοτικής αρχής, «η πόλη να καθαρίζει με κάθε τρόπο».
Ο δήμαρχος αποφάσισε να βάλει τέλος στην πληγή των μουντζουρωμένων τοίχων, που βεβαίως δεν αποτελεί θλιβερό προνόμιο της Θεσσαλονίκης, αλλά ταλανίζει λίγο πολύ όλες τις ελληνικές πόλεις.
Μακάρι να αντέξει στον «κλεφτοπόλεμο», στον οποίο αναμένεται να εξελιχθεί το όλο εγχείρημα, αφού, όπως φάνηκε με την έναρξή του, την ημέρα τα συνεργεία των εθελοντών θα σβήνουν και την επομένη το πρωί οι προσόψεις των κτιρίων θα είναι και πάλι γεμάτες με αντιαισθητικές ιχνογραφίες, δημιουργώντας μια αρνητική εικόνα που μας αφορά όλους ως πρόσωπα και κοινωνία.
Φοβάμαι όμως ότι η από κάθε άποψη αξιέπαινη πρωτοβουλία του δημάρχου θα μείνει στη μέση της διαδρομής, με κίνδυνο να εκληφθεί ως ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, που δεν είναι, αν δεν την αγκαλιάσουν και δεν συμπαραταχθούν μαζί του οι φορείς και οι υπόλοιπες αρχές της πόλης, η κοινωνία η ίδια.
Η σύγκρουση θα είναι σκληρή. Οι γηπεδικές εξέδρες και οι «οπαδοί» τους θα αντιδράσουν, γιατί θα στερηθούν τη δυνατότητα της «ελευθερίας έκφρασης», με χυδαία συνθήματα στους τοίχους και τις πλατείες.
Οπως και οι πάσης φύσεως «επαναστατικές» σέκτες, περιθωριακές ομάδες, που νομίζουν ότι σκοτώνουν το «σύστημα» με το να μουντζουρώνουν τους τοίχους, σχολείων, νοσοκομείων, μουσείων, παιδικών χαρών…
Θα χρειαστεί να ξεκινήσει, ταυτόχρονα, μια δημόσια συζήτηση, μια συστηματική καμπάνια στην πόλη –όπως και στις άλλες– με τη συμμετοχή πλην του δήμου, του πανεπιστημίου, της Μητρόπολης, του εμπορικού συλλόγου, των ΕΛΜΕ, των τοπικών ΜΜΕ, ώστε η πόλη να υψώσει ασπίδα προστασίας απέναντι στη «δικτατορία της ασχήμιας», όπως την αποκάλεσε ο δήμαρχος.
Γιατί, κακά τα ψέματα, αν δεν πειστεί ο γονιός ότι το βλαστάρι του δεν εκτονώνει την «επαναστατικότητα» λερώνοντας τις οικοδομές, αν οι δάσκαλοι και καθηγητές δεν πάψουν να αδιαφορούν –κάποιοι το ενθαρρύνουν κιόλας– για το θλιβερό φαινόμενο της εικόνας των σχολικών κτιρίων, οι ομάδες δεν μαζέψουν όλη αυτή την πελατεία (αλητεία) που εκτονώνεται και απειλεί διά της μουντζούρας στα ντουβάρια, η πρωτοβουλία του δήμου δεν θα έχει αποτέλεσμα. Ενας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.
