Είχαν δύο διαβόλους να τους επιβάλλουν μια κατ’ ευφημισμόν προστασία οι ιδιοκτήτες καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος στην Αθήνα και τα πέριξ. Οχι μόνο τη Νάνσυ, αλλά και τα υποχείρια των νονών της νύχτας. Πριν ακόμη ξεδιπλωθεί πλήρως ο βίος και η πολιτεία της έξωθεν μάνατζερ του κυκλώματος των επιόρκων που άρμεγαν και κούρευαν επιχειρηματίες, αποκαλύφθηκε έτερο σινάφι από το μαύρο πηγάδι του υποκόσμου. Αυτό αποσπούσε το μηνιάτικο της μαφιόζικης προστασίας με ξυλοδαρμούς ιδιοκτητών μαγαζιών και εμπρησμούς, ανατινάξεις, καταστροφές των επιχειρήσεών τους. Ενα μπουλούκι τραμπούκων που κινούνταν παντοιοτρόπως στις πίστες του οργανωμένου εγκλήματος με τις βαριές ενασχολήσεις – λαθρεμπόριο, εμπόριο ναρκωτικών, μπραβιλίκια, φύλαξη προσώπων, οπαδική βία, συμβόλαια εκτέλεσης αντίπαλων κεφαλών. Ο πορτιέρης με καταβολές χούλιγκαν είναι συχνά και ντίλερ και μεσάζοντας σε απάτες, πολυφασικό εργαλείο του πολυδαίδαλου βόρβορου.
Αν στα κυκλώματα αυτά, που άλλοτε αλληλοεξυπηρετούνται κι άλλοτε αλληλοεξοντώνονται, προσθέσουμε και τις άλλες μαφίες, από την αξερίζωτη σκληρή δολοφονική μαφία της Μυκόνου και τα κακέκτυπά της σε άλλα αστραφτερά θέρετρα έως τα ελαφρύτερα κυκλώματα που λυμαίνονταν, π.χ. τα ακίνητα του Δημοσίου, συντίθεται η αποκρουστική εικόνα του τρόπου που λειτουργεί, με αθέμιτες συναλλαγές, καταχρήσεις, συγκρούσεις και βία, ένα κομμάτι συγκεκριμένων δραστηριοτήτων της οικονομίας.
Μαφιόζοι, εγκέφαλοι και εκτελεστές, διεφθαρμένοι λειτουργοί, ωφελούμενοι, πλέκονται σε ένα δυσειδές αθέατο κουβάρι. Το οποίο γίνεται ορατό μόνο όταν μια άκρη του ξηλωθεί ή τρέξει αίμα. Οι σκοτεινές ιστορίες του καταβροχθίζονται από το πανελλήνιο, σαν ταινία. Δηλαδή σαν κάτι μακριά από τον καθημερινό άνθρωπο, σε άλλη σφαίρα. Δεν είναι. Η διαφθορά είναι κάτι εξαιρετικά πιο περίπλοκο από ένα δραστήριο σκουλήκι. Απλώνεται σε όλα τα πλάτη και τα βάθη μιας καθημερινότητας φορτωμένης παθογένειες, ανισότητες, αντιξοότητες, αδυναμίες, που διαιωνίζουν τη σαπρία.
Τα κυκλώματα δεν ξεφυτρώνουν από μόνα τους, ούτε ξαναφυτρώνουν –όταν εξαρθρώνονται– διότι υπάρχει μια πάγια δεξαμενή παρανόμων. Θάλλουν όταν περισσεύει ο ατομικισμός, ο κυνισμός, όταν η νομιμότητα δεν προσφέρει τις αναμενόμενες ικανοποιήσεις, όταν σε ημέρες βίαιων τεχνολογικών και κοινωνικών αλλαγών υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στο επιτρεπτό και το ανεπίτρεπτο και φαύλες συμπεριφορές γίνονται συνήθεια. Εκεί βρισκόμαστε.
