Εθνική Αρχή, τι; Εθνική Αρχή Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Υπάρχει τέτοιο πράμα; Κι όμως υπάρχει. Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι βουλευτές της πλειοψηφίας που μετέχουν στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής δεν ήξεραν ότι στο βεληνεκές των αρμοδιοτήτων τους περιλαμβάνεται και τέτοια Αρχή.
Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήξεραν ούτε την καθηγήτρια του Αστικού Δικαίου, Αικατερίνη Φουντεδάκη. Την έμαθαν όμως από τους τηλεβόες που έσπευσαν να βαπτίσουν την καθηγήτρια ως ιθύνοντα νου του νόμου «για τα ομόφυλα». (Η ουσιαστικοποίηση του επιθέτου λειτουργεί πλέον ως σήμα καθωσπρέπει ρατσισμού: όχι «ομόφυλα ζευγάρια», σκέτο «τα ομόφυλα», όπως λέμε «τα αδέσποτα», «τα αζήτητα» ή «τα αυθαίρετα»).
Η επικήρυξη της Φουντεδάκη ως ομοφυλομάνας –που είχε όντως προσφέρει τις επιστημονικές υπηρεσίες της στην κατάρτιση του νομοσχεδίου– οδήγησε το Μαξίμου στην εσπευσμένη απόσυρση της υποψηφιότητάς της για την προεδρία της Αρχής. «Ακουσαν», λέει, τους βουλευτές. «Εξακολουθούν», προσέθετε η διαρροή, «να σέβονται την επιστημονική κατάρτιση και το κύρος» της αποσυρθείσας. Πότε τελικά είχε δίκιο η κυβέρνηση; Οταν πρότεινε την αξιοσέβαστη καθηγήτρια για τη θέση; Ή όταν την απέσυρε για λόγους ομολογημένα άσχετους με τα προσόντα της;
Ο διορισμός μπορεί να ήταν χαμηλής πολιτικής, αλλά στα ασήμαντα καθρεφτίζονται ενίοτε με μεγαλύτερη ενάργεια τα σημαντικά. Οι κεφαλές της κυβέρνησης φέρεται να έχουν προσβληθεί από τη ζάλη των μετεκλογικών δημοσκοπήσεων και να έχουν κλονιστεί από τις φωνές του κομματικού εξώστη. Εμφιλοχωρεί έτσι η αμφιβολία: Μήπως τελικά δεν προσέξαμε το δεξί μας σπλάχνο; Μήπως θυμώσαμε τον κόσμο μας;
Το σπιράλ της οικειοθελούς απονομιμοποίησης.
Η αμφιβολία δεν είναι ακίνδυνη. Οταν ο ίδιος είσαι ανασφαλής για το μήνυμά σου, κινδυνεύεις να μπερδέψεις και το ακροατήριό σου. Υποδυόμενος σπασμωδικά τον πούρο δεξιό, κινδυνεύεις και τους δεξιούς να μη συγκινήσεις και τους κεντρώους να αποξενώσεις.
Η σύστοιχη παρενέργεια της πολιτικής αμφιθυμίας είναι ότι όταν ενδίδεις στις φωνές των «ορεινών», δικαιώνεις την ατζέντα τους, χωρίς να καρπώνεσαι τις ψήφους τους. Λες στους ομοφυλομάχους ότι έχουν δίκιο, πριμοδοτώντας όμως τα ακραιφνή κόμματα που πολιτεύονται με αυτά τα φλάμπουρα, και όχι το δικό σου καταστατικά πλουραλιστικό κόμμα.
Εντάξει, θεωρίες. Οι ψηφοφόροι δεν είναι ποτέ τόσο ιδεολόγοι όσο υποθέτουν αυτοί που τους υποβάλλουν σε αδρές ταξινομήσεις. Υπάρχει όμως μια πιο πεζή, άμεση και ορατή συνέπεια μιας ενοχικής εξουσίας που, αντί να καθοδηγεί, «ακούει». Εκπέμπει την ανασφάλειά της. Ενδίδει στην Επιτροπή Θεσμών, δείχνοντας ότι είναι έτοιμη ενδώσει σε ανάλογες –επαρχιακές– σκοπιμότητες και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αυτή η εξουσία, για να συντηρηθεί, αρχίζει να απονομιμοποιεί μόνη της την πολιτική της. Υπό τον φόβο της ήττας, παραδίδεται, προτού χάσει.
