Η υποψηφιότητα της Αννας Διαμαντοπούλου «τάραξε τα νερά» της εσωκομματικής διαδικασίας νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ που έχει προγραμματιστεί για τον ερχόμενο Οκτώβριο. Ισως αυτό να αποτελεί μια πρώτη νίκη της πρώην υπουργού και επιτρόπου, καθώς φαίνεται να έχει αφαιρέσει το στοιχείο του αιφνιδιασμού και της πρωτοβουλίας των κινήσεων που θεωρητικά κατείχε στην έναρξη της κούρσας ο επισπεύδων Χάρης Δούκας.
Οι εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ θα επιβεβαιώσουν ότι όσα ξέραμε για τη Μεταπολίτευση έχουν τελειώσει από καιρό.
Φίλοι και εχθροί της Διαμαντοπούλου συνομολογούν ότι η υποψηφιότητά της προσδίδει διαφορετικό κύρος και βαρύτητα στην εσωκομματική μάχη. Ακόμα κι αν οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν κλονιστούν σε βαθμό που ελπίζει και εύχεται η πρώην υπουργός, η παρουσία της αναβαθμίζει τη διαδικασία και κάνει πιο καθαρά τα πολιτικά διακυβεύματα των εκλογών στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό που μέχρι πριν από λίγες μέρες έδειχνε να εξελίσσεται σε μια αναμέτρηση «εγώ», το στιβαρό πολιτικό προφίλ της Διαμαντοπούλου έρχεται να ανακατέψει την τράπουλα. Αρκεί, όμως, μια ισχυρή προγραμματική ατζέντα για να κερδίσεις; Ισως, αν ήμασταν ακόμα στο 2005 ή στο 2009. Ισως, αν δεν είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, αν δεν είχαμε χρεοκοπήσει, αν δεν είχαμε χάσει το ένα τέταρτο του ΑΕΠ μας, αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε γίνει αρχηγός της Ν.Δ. και με τις ψήφους πασοκογενών ψηφοφόρων.
Η Αννα Διαμαντοπούλου έκανε ένα «διάλειμμα» από το ΠΑΣΟΚ όχι (μόνο) γιατί ήθελε να ανοιχτεί σε νέες ιδέες και εμπειρίες, αλλά γιατί το ΠΑΣΟΚ που ήξερε (και τη χώραγε) δεν υπήρχε πια. Το ΠΑΣΟΚ επιβίωσε ως αναμνησιολογικό τοτέμ και μόνο η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ μας έκανε να σκεφτούμε «τι θα γινόταν αν…». Αν, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ μεγάλωνε ξανά και επέστρεφε εκ νέου ως το αντίπαλον δέος της «Δεξιάς». Ποια Δεξιάς όμως; Της Δεξιάς των παχυλών πανδημικών επιδομάτων; Της Δεξιάς του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών; Της Δεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη; Χωράει το ελληνικό πολιτικό σύστημα στην εποχή του Τραμπ, της Λεπέν και του Βελόπουλου έναν αναπτερωμένο διπολισμό από τα παλαιά, με πρώτα βιολιά τα εξαπτέρυγα του «ακροκεντρώου» εκσυγχρονισμού; Βγαίνετε μια βόλτα στη γειτονιά σας, παίρνετε το μετρό ή τον ηλεκτρικό, πηγαίνετε στο σούπερ μάρκετ και διακρίνετε στα μάτια των συμπολιτών σας την αγωνία για το ποιος θα μας εκσυγχρονίσει περισσότερο; Το εγχείρημα της Διαμαντοπούλου είναι τολμηρό γιατί στην πραγματικότητα θέλει να ανανεώσει το μητσοτακικό αφήγημα του 2019 μέσα από το ΠΑΣΟΚ, όπως τουλάχιστον το άφησε και το θυμάται στη μέση της μνημονιακής θύελλας. Αλλά το ίδιο δεν επιχείρησε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης το 2016 στο δικό του κόμμα; Ανανέωσε το λησμονημένο σημιτικό συμβόλαιο μέσα από την παραπαίουσα Ν.Δ. στο απόγειο της συριζαϊκής παντοκρατορίας. Αλλά τότε υπήρχε πραγματικό αντίπαλον δέος: ο Αλέξης Τσίπρας. Η οριακά σοσιαλδημοκρατική πολιτεία του Κυριάκου Μητσοτάκη καταχώνιασε τα φαντάσματα στο μπαούλο της Ιστορίας. Με ποιον θα τα βάλει τώρα η Αννα Διαμαντοπούλου;
