Της είπε να πάει να κάνει καμιά δουλειά, αλλά δεν προσδιόρισε τη δουλειά. Μπορεί να είχε στο μυαλό του τη διοίκηση κάποιας επιχείρησης, την εφεύρεση ενός νέου φαρμάκου ή ένα ερευνητικό ταξίδι στο διάστημα. Ολα είναι πιθανά. Πάντως, όταν εκστόμισε τη φράση προς τη Μαρία Συρεγγέλα, ο Παύλος Πολάκης δεν είχε σε καμία περίπτωση την πρόθεση να της προσδώσει το είδος της απαξίας με την οποία ντύνουν συνήθως οι «ευέξαπτοι άνδρες» τη σχετική προτροπή. Αποκλείεται, δηλαδή, η δουλειά που είχε κατά νουν ο Πολάκης να ήταν οικιακή και, ως τέτοια, παραδοσιακά και υποτιμητικά γυναικεία, όπως είθισται όταν κάνει κάποιος χρήση της στερεότυπης σεξιστικής έκφρασης. Αποκλείεται, επειδή ο Πολάκης είναι μεταξύ άλλων γνωστός για το μοντέρνο, απαλλαγμένο από «τοξική αρρενωπότητα» ύφος του, όπως άλλωστε και για την ευγένειά του, την οποία αποδεικνύει, στην ίδια περίσταση, και η άλλη του μελίρρυτη παρότρυνση: «Βουλώστε το». Και πάλι, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο πολιτικός απευθυνόταν στη Συρεγγέλα (αν και με αυτή διαπληκτιζόταν). Ενδέχεται να απευθυνόταν σε ολόκληρη τη Ν.Δ. ή να εννοούσε κάτι άλλο. «Βουλώστε το κενό της πολιτικής σας», για παράδειγμα. Ας μη βιαστούμε να κρίνουμε αρνητικά μια τόσο καλοπροαίρετη πολιτική φιγούρα.
Δεν είναι αυτό που νομίζετε
Ο σεξισμός του Παύλου Πολάκη δεν ενοχλεί τον πολιτικό του χώρο, γιατί ο πολιτικός του χώρος στην πραγματικότητα αδιαφορεί για τα δικαιώματα που τυπικά προασπίζει. Αυτό που έχει σημασία για τους καιροσκοπικά ευαίσθητους δεν είναι αν μια γυναίκα δέχεται σεξιστική επίθεση, αλλά ποια γυναίκα δέχεται την επίθεση. Αν είναι «του χώρου», τότε και ένας φθόγγος είναι αρκετός για τη μετατροπή της επικαιρότητας σε μονοθεματικό δελτίο καταγγελίας του λεκτικού κακοποιητή· αν δεν είναι, τότε επιστρατεύεται κάθε πιθανό μέσο σμίκρυνσης και ξεπλύματος του περιστατικού. Η υπερασπιστική γραμμή του Πολάκη, εν προκειμένω, συνοψίζεται στο ότι ο φερόμενος ως σεξισμός του δεν προκύπτει από πουθενά, γιατί η προσβολή του προς την πολιτική του αντίπαλο δεν είχε ευθέως έμφυλο χαρακτήρα (ό,τι του προσάπτουμε δεν είναι παρά μια κακόπιστη εικασία)· ο πολιτικός είναι απλώς αγενής, καταλήγει το πόρισμα, και όποιος έχει πρόβλημα με την αγένεια είναι υποκριτής γιατί, ενώ κόπτεται για την αγένεια της αντιπολίτευσης, αδιαφορεί για την πολιτική της κυβέρνησης. Σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, αποκλείεται κάποιος να κρίνει την κυβέρνηση και παράλληλα να έχει πρόβλημα με το ήθος της αντιπολίτευσης. Είναι είτε το ένα είτε το άλλο. Η απλοϊκή διαζευκτικότητα απηχεί τις καταστατικές αρχές του παλιού ΣΥΡΙΖΑ: ή μαζί μας ή εναντίον μας, ο αριστερός άνθρωπος δεν μπορεί να είναι κακός άνθρωπος κ.λπ.
Συγγενείς με το ζόρι
Ο επιθετικός παροξυσμός Πολάκη είναι χρήσιμο να ιδωθεί σε σχέση με το όραμα της μεγάλης Κεντροαριστεράς, το ιδεολογικοπολιτικό πρότζεκτ, δηλαδή, που τόσοι ονειρεύονται, αλλά κανείς δεν διατυπώνει με σαφήνεια. Η ενωτική φιλοδοξία δεν αναιρεί την ανάγκη για ρεαλισμό, ίσα ίσα, την καθιστά επιτακτικότερη: με τέτοια πρόσωπα θα κληθούν να συγκατοικήσουν πολιτικά όσοι πιστεύουν ότι είναι εφικτή η σύζευξη κομμάτων του αριστερού φάσματος, χωρίς αυστηρά φίλτρα και κόκκινες γραμμές· τον μη αφομοιώσιμο πολακισμό θα χρειαστεί να διαχειριστούν, αν επιμείνουν σε σχέδια προσέγγισης ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με μοναδικό ζητούμενο την εκθρόνιση Μητσοτάκη. Αυτό είναι ένα σημαντικό κριτήριο για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που σκοπεύουν να συμμετάσχουν στις επερχόμενες εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου: ποιος θα εξασφαλίσει την αυτόνομη πορεία της σοβαρής Κεντροαριστεράς, μακριά από αχρείαστους, ψηφοθηρικούς γάμους και ποιος θα επιδιώξει «ανοίγματα» με πρόσχημα την εξωστρέφεια; Αυτοί που πιστεύουν ότι το διακύβευμα για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ είναι η πιθανότητα το κόμμα να καταλήξει ουρά της Ν.Δ., διαβάζουν τον κίνδυνο σωστά, αλλά ελλιπώς: εκτός από ουρά της Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ μπορεί να καταλήξει και πατερίτσα του χωλού ΣΥΡΙΖΑ που, στην προσπάθειά του να σταθεί όρθιος, ψάχνει απεγνωσμένα από κάπου να πιαστεί.
