«Κάηκαν πέντε άνθρωποι, μέσα στα αμάξια τους. Εγινε λάθος συντονισμός. Τους έστελναν από τη Μαραθώνος να πάρουν τον παραλιακό δρόμο γιατί δεν πίστευαν ότι θα κατέληγε κάτω η φωτιά. Ετρεχαν όλοι πανικόβλητοι και φράκαραν εδώ». «Εκεί που βλέπεις την κορδέλα της αστυνομίας, είδα έναν νεκρό». «Σαν τα ποντίκια εγκλωβίστηκαν οι άνθρωποι». «Ενας φίλος μας και το παιδάκι του κάηκαν. Μετράμε πλέον ποιοι υπάρχουν».
Την επομένη της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, εκεί όπου η άσφαλτος σχηματίζει μια γούβα στο ύψος της ταβέρνας «Αργυρά Ακτή», βρίσκονταν 36 καμένα αυτοκίνητα. Δεν τα είχαν ακόμη μετακινήσει. Περπατούσαμε ανάμεσά τους, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί λίγες ώρες νωρίτερα, στις 23 Ιουλίου 2018. Μπορεί να ήταν ακόμη νωρίς, να μην είχαμε εικόνα για τον πλήρη αριθμό των νεκρών, οι επιζήσαντες να βρίσκονταν σε κατάσταση σοκ. Οι πρώτες μαρτυρίες, όμως, το επόμενο πρωί, αποκάλυπταν λάθος χειρισμούς, έλλειψη συντονισμού, υποτίμηση του κινδύνου, καμία μέριμνα ή έστω απόπειρα εκκένωσης.
Μέσα στους επόμενους μήνες, έχοντας πλέον περισσότερες διαθέσιμες μαρτυρίες και ντοκουμέντα για το τι είχε συμβεί εκείνη την ημέρα, ήταν ακόμη πιο ξεκάθαρη η εικόνα της πλήρους κατάρρευσης του κρατικού μηχανισμού, καθώς και των προσπαθειών συγκάλυψης και αποποίησης ευθυνών που ακολούθησαν. Ποιος μπορεί άραγε να λησμονήσει εκείνη την περίφημη συνέντευξη Τύπου στην οποία οι κηλιδώσεις παρουσιάζονταν ως νέες εστίες, αφήνοντας μάλιστα αστήρικτες υπόνοιες για την εκδήλωσή τους, ενώ ουδείς από τους συμμετέχοντες δεν παραδεχόταν λάθη ή παραλείψεις.
Εχουν συμπληρωθεί έξι χρόνια από τη μεγάλη πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική, που στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από 100 ανθρώπους. Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει. Οχι μόνον ό,τι έγινε εκείνη την ημέρα: τη μη προειδοποίηση, τις λανθασμένες υποδείξεις, την πολύωρη αδράνεια που επέδειξαν οι αρμόδιοι αντί να σπεύσουν άμεσα να διασώσουν τους πυρόπληκτους που είχαν καταφύγει στη θάλασσα.
Κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει και την αντιμετώπιση του κρατικού μηχανισμού απέναντι στους επιζήσαντες και στους συγγενείς τους στα χρόνια που ακολούθησαν: τις καθυστερήσεις στη δικαστική διαδικασία και τα επιχειρήματα των νομικών συμβούλων του κράτους για συντρέχον πταίσμα των εγκαυματιών κατά 95% ή 99% ώστε να αποφύγουν την καταβολή αποζημιώσεων.
Το Μάτι κλόνισε την εμπιστοσύνη απέναντι στο κράτος. Δημιούργησε την αίσθηση ότι δεν μπορείς να είσαι ασφαλής πουθενά, ότι την κρίσιμη στιγμή δεν θα βρεθεί κάποιος να σε βοηθήσει. Αποκάλυψε κρίσιμα κενά στην οργάνωση και στη στελέχωση υπηρεσιών. Απέδειξε ότι η πολύνεκρη πυρκαγιά του 2007 στην Ηλεία πέρασε γρήγορα στη λήθη, χωρίς καμία διδαχή.
