Η σύγκρουση πολιτισμών γίνεται πραγματικότητα στις ΗΠΑ. Η απόσυρση του Τζο Μπάιντεν από την προεκλογική εκστρατεία και η στήριξη που εξέφρασε προς την αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις για να αναμετρηθεί με τον Ντόναλντ Τραμπ προκάλεσαν κύμα αισιοδοξίας μεταξύ των Δημοκρατικών – και άμεσο μπαράζ χλεύης από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών, με τον Τραμπ και τον υποψήφιο αντιπρόεδρο, Τζ. Ντ. Βανς, να δίνουν τον τόνο. Εάν η Χάρις λάβει το χρίσμα από το κόμμα της, η εκλογή θα είναι μεταξύ μιας πρώην υπουργού Δικαιοσύνης της Καλιφόρνιας, που είναι παιδί μεταναστών (από Τζαμάικα και Ινδία), και του τέως προέδρου, μεγαλοεργολάβου και «τηλεπερσόνας», κι αυτός γιος μετανάστριας (από τη Σκωτία) και εγγονός μεταναστών (από τη Γερμανία).
Η διαμάχη είναι μεταξύ της δημοκρατίας και του αυταρχισμού, μεταξύ της επιδίωξης της ισότητας και της προστασίας προνομίων.
Σε ουσιαστικότερο επίπεδο, συγκρούονται τα ιδεώδη της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας και της σημερινής πραγματικότητας: μεταξύ των «αυταπόδεικτων» αληθειών ότι «όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι μεταξύ τους, ότι ο Πλάστης τους τούς προίκισε με συγκεκριμένα, απαραβίαστα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων το δικαίωμα στη Ζωή, στην Ελευθερία και στην επιδίωξη της Ευτυχίας», και της προφανούς προσπάθειας να χειραγωγηθεί η πολιτεία προς όφελος λίγων ισχυρών. Για κάποιους η εκλογή γυναίκας προέδρου για πρώτη φορά (και δη με καταγωγή από δύο ηπείρους) θα επιβεβαίωνε τη δύναμη των ΗΠΑ να ενώνουν, να αξιοποιούν όλους τους πολίτες, να εξασφαλίζουν την ισότητα· για άλλους θα σήμαινε εμπόδιο στην προσπάθεια να εδραιωθεί ολιγαρχία με πρόεδρο ανεξέλεγκτο.
Η διαμάχη είναι μεταξύ της δημοκρατίας και του αυταρχισμού, μεταξύ της επιδίωξης της ισότητας και της προστασίας προνομίων. Ομως, κάτι πιο πηγαίο εκδηλώνεται. Ο πολιτικός επιστήμων Σάμιουελ Χάντινγκτον υποστήριξε ότι πολιτισμοί συγκρούονται επειδή οι μεταξύ τους διαφορές είναι πολύ μεγάλες, και αυτές καθορίζονται από τη θρησκεία. Πολλά έχουν ειπωθεί γι’ αυτή τη θεωρία απ’ όταν διατυπώθηκε το 1992 (όταν διαλύονταν η Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ενωση και αναδυόταν ο ακραίος Ισλαμισμός). Στο πλαίσιο μιας ολοένα πιο διχασμένης Αμερικής, όμως, είναι χρήσιμη όταν αναλογιζόμαστε τις διαφορές στην ιστορία, στην κουλτούρα και στη νοοτροπία των δύο πλευρών. Οι Δημοκρατικοί είναι ετερόκλητοι και ανήσυχοι, δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια των μεταξύ τους δεσμών, αναζητώντας (όχι πάντα επιτυχώς) λειτουργικούς συμβιβασμούς. Αυτό κορυφώθηκε με την απόσυρση του ηγέτη τους όταν φάνηκε ότι δεν θα μπορούσε να νικήσει τον Τραμπ. Οι Ρεπουμπλικανοί, από την άλλη, έχουν συσπειρωθεί γύρω από τον Τραμπ, παρά τις αδυναμίες και τη μισαλλοδοξία του. Επειδή κοινό στοιχείο του κινήματος Κάντε την Αμερική Ισχυρή Πάλι (Τραμπ, Ευαγγελιστές Χριστιανοί, δισεκατομμυριούχοι της τεχνολογίας κ.ά.) είναι το μίσος για ό,τι απειλεί δικαιώματά τους και τη δυνατότητα να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην κοινωνία. Ετσι, καθώς ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα εκρήγνυται σε ραδιενεργό νέφος ρατσισμού, μισογυνισμού και εγωισμού, το άλλο μάχεται για την υπεράσπιση δικαιωμάτων και θεσμών. Δύο κόσμοι σε μία χώρα.
