Οι Δημοκρατικοί μπορούν να υποστηρίξουν ότι η αμερικανική οικονομία τόσο στην παγκόσμια σκακιέρα όσο και στην καθημερινή ζωή των πολιτών της χώρας έχει βελτιωθεί. Αντιθέτως, οι Ρεπουμπλικανοί του Ντόναλντ Τραμπ υποστηρίζονται ανοιχτά από ταλαντούχους μεν, ολιγάρχες δε, όπως ο Ελον Μασκ, με κεντρικό επιχείρημα την επιδείνωση της ζωής των «απλών πολιτών». Παλεύουν αμφότεροι για τις ζωές των άλλων ή, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, για τις ψυχές των άλλων. Η σύγκρουση Δημοκρατικών – Τραμπ θυμίζει περισσότερο συγκρούσεις δογματικού χαρακτήρα. Προτεστάντες εναντίον Καθολικών. Εικονοκλάστες εναντίον Εικονολατρών. Ή πιο πρόσφατα οι πολιτικές συγκρούσεις (Kulturkampf) ανάμεσα στην αναδυόμενη γερμανική αυτοκρατορία υπό τον Μπίσμαρκ και την Καθολική Εκκλησία, με επίδικο τις ψυχές των κατοίκων του γερμανικού κόσμου.
Σε ποιον ανήκουν οι ψυχές, οι μύχιες σκέψεις, οι ανησυχίες ή εν τέλει η κοσμοθεωρία καθενός; Καμία απάντηση στον ρευστό meta κόσμο μας, όσο απλή κι αν φαίνεται δεν είναι δεδομένη. Το κέντρο του δυτικού κόσμου είναι από καιρό μετατοπισμένο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι μάχες που ταλανίζουν τη δημόσια σφαίρα στην Ουάσιγκτον σύντομα περνούν τον Ατλαντικό. Αντίστροφα, μετα-αποικιοκρατικά, από την καρδιά της Δύσης στα αδύναμα άκρα της, που –όπως έχει αποδειχθεί σε όλες τις μείζονες πρόσφατες κρίσεις– δεν αιματώνονται επαρκώς ή βρίσκονται επικίνδυνα εκτεθειμένα σε ανατολικές επιρροές.
Στην καρδιά βρίσκεται λοιπόν η ταυτότητα, ο ορισμός του δυτικού ανθρώπου. Ποιος πρέπει να είναι, σε τι να πιστεύει, τι χρώμα οφείλει να έχει το δέρμα του, ποιες επιτρέπεται να είναι οι σεξουαλικές προτιμήσεις του, σε ποιο φύλο κατατάσσεται – αν κατατάσσεται. Οι ερμηνείες και οι συνδεδεμένες απαντήσεις σε ερωτήματα όπως αυτά μπορεί να είναι ποικίλες. Ωστόσο, οι δύο πλευρές εδώ τραβούν το σχοινί προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο δυτικός άνθρωπος είναι λευκός, στρέιτ και κυρίαρχος, λένε οι μεν. Ο δυτικός άνθρωπος πρέπει να είναι ολοένα και περισσότερο όλα τα υπόλοιπα, και λιγότερο λευκός, σίγουρα λιγότερο κυρίαρχος, με ρευστή σεξουαλική ταυτότητα, αντιτείνουν οι δε. Ανάμεσα στα δύο άκρα δεν φαίνεται να υπάρχει περιθώριο διαφοροποίησης. Οι μεν υποστηρίζουν, λένε, τις «παραδοσιακές αξίες». Οι δε τη μετάβαση στον νέο κόσμο, όπου κάθε αναφορά στο παρελθόν είναι οπισθοδρομική. Ενδιαμέσως η λεία, οι ψυχές, μύχιες σκέψεις, εγκλωβισμένες όπως είναι μπροστά στην οθόνη του έξυπνου κινητού, αποτελούν την καύσιμη ύλη. Ποιος θα βγει νικητής από αυτή τη δογματική σύγκρουση; Αδηλο.
