Παρά την ταλαιπωρία που περνάμε αυτό το καλοκαίρι, και κυρίως παρά την ανησυχία που διακατέχει όλους μας για το τι μέλλει γενέσθαι με τα καλοκαίρια που θα έρθουν, περιμένω ακόμη να ακούσω κάτι, μια ιδέα, μια πρόταση, έναν υπαινιγμό έστω από την όποια ηγεσία για τη θλιβερή κατάσταση στην οποία, όλοι μας, οδηγήσαμε την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.
Μιλάμε πολλοί για τη θωράκιση της δημοκρατίας τα τελευταία 50 χρόνια, και ορθώς, μιλάμε και για την επιτυχή πορεία της χώρας από το 1974 και μετά… Πολλά θετικά έγιναν, και ποιος θα το αμφισβητήσει, συνέβησαν όμως και πολλές παραλείψεις, ορισμένες αδικαιολόγητες. Η αυτοκριτική απουσιάζει. Η Αθήνα, αν και εκείνη έχει να επιδείξει πρόοδο σε πολλές κατηγορίες, ατύχησε σε δύο σοβαρούς τομείς: στην προστασία του περιβάλλοντος (φυσικού και πολιτιστικού) και στην αδυναμία πρόβλεψης. Κανένα όραμα δεν ξεδιπλώθηκε, καμία φιλοδοξία δεν τέθηκε ως στόχος.
Η πρωτεύουσα υποφέρει από στερεότυπες απόψεις. Κάποιοι της τα συγχωρούν όλα, εφευρίσκοντας και μεγεθύνοντας προτερήματα. Αλλοι την κατακεραυνώνουν, αδυνατώντας να δουν τις αποχρώσεις. Η Αθήνα όμως χρειάζεται θεραπεία. Και η θεραπεία προϋποθέτει κατανόηση του προβλήματος. Η ακραία ζέστη, που φαίνεται ότι θα μας ταλαιπωρεί πλέον πιο συστηματικά, πρέπει να μας οδηγήσει σε αποφάσεις για το μέλλον.
Δεν είναι δυνατόν να χτίζονται νέες πολυκατοικίες σε μικρά οικόπεδα δίπλα σε άλλες ασφυκτικά δομημένες πολυκατοικίες που εμφανίζουν ήδη προβλήματα γήρανσης. Ούτε είναι δυνατόν να μην αντιμετωπίζεται η υπερθέρμανση των ταρατσών, των μεσοτοιχιών, της κάλυψης της γης με τσιμέντο, η διαρκής ενθάρρυνση της χρήσης του αυτοκινήτου, η αδράνεια απέναντι σε αυτό που μόνοι μας χτίσαμε. Τα άλματα που κάνουν τα μεγάλα αστικά κέντρα στον προηγμένο κόσμο με την επαναφορά της φύσης στις πόλεις, με τη βελτίωση του άσχημα δομημένου ιστού, με την ενίσχυση του ποδηλάτου, κάνουν την Αθήνα, χρόνο με τον χρόνο, να μοιάζει με πόλη καθυστερημένη και υπανάπτυκτη.
Δεν είναι κακό να βλέπουμε μέσα στον καθρέφτη τα λάθη μας. Ωραία είναι όσα καλά συμβαίνουν στην πρωτεύουσα, αλλά μήπως είναι καιρός να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον; Πόσες περισσότερες εξατμίσεις, πόσα περισσότερα κλιματιστικά θα αντέξει η καθημερινότητά μας; Ακόμη και ο τουρισμός, από τον οποίο καταντήσαμε να είμαστε απολύτως εξαρτημένοι, θα υποφέρει αν δεν βελτιώσουμε την Αθήνα.
