Κομψά, λέγεται «πάγια εθνική θέση». Αυτή επαναλαμβάνουμε πάντα, σαν mantra, για το Κυπριακό, όποια κι αν είναι η περίσταση. Αυτή αναπαρήγαγαν όλοι οι Ελλαδίτες αξιωματούχοι και τώρα, που το εθνικό τραύμα συμπλήρωσε μισό αιώνα «παγίωσης».
Η γλώσσα είναι καταδικασμένη να αντανακλά το τραύμα. Από την πλευρά της Ελλάδας, υπάρχει μια όχι πολύ καλά καταχωνιασμένη ενοχή, για το τι μπορεί και τι πρέπει σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, να ειπωθεί για την Κύπρο. Η διπλή επέτειος –κατοχής για το νησί και αναγέννησης για την ελληνική δημοκρατία– ήταν η αφορμή για να θυμηθούμε ότι τη στιγμή που στην Αθήνα πανηγυριζόταν η πτώση της χούντας, στη Λευκωσία επικρατούσε ο θρήνος.
Το καταχώνιασμα ήταν η μέθοδος που κατ’ εξοχήν ακολουθήθηκε για τη διαχείριση του τραύματος. Ο,τι δεν μπορείς να λύσεις, το απωθείς. Το εξοβελίζεις, προσάπτοντάς το σε δόλιους τρίτους ή το αφήνεις, απλώς, να γλιστρήσει στη λήθη. Η απώθηση δεν επιχειρήθηκε όχι μόνο για το ίδιο το τραύμα, αλλά και για το Κυπριακό – για τη διαχρονική αποτυχία του ελληνισμού να αποκαταστήσει με τη διπλωματία ό,τι χάθηκε στρατιωτικά το 1974. Οπως για την ήττα της Κύπρου, έτσι και για τις διαδοχικές ήττες στο Κυπριακό επαναλαμβάνουμε το ξόρκι των «χαμένων ευκαιριών», χωρίς να μένουμε στο ποιος τις έχασε, πώς τις έχασε. Χωρίς να λέμε ότι χάθηκαν κυρίως επειδή όποτε το τραύμα ερχόταν στην επιφάνεια, κάποιοι προτιμούσαν την προσπέρασή του, από την επώδυνη επούλωσή του.
Την επομένη των εκδηλώσεων μνήμης στην Κύπρο, ο υπουργός Εξωτερικών είπε ότι «οι ανέξοδοι βερμπαλισμοί δεν ωφελούν». Ο Γιώργος Γεραπετρίτης άκουσε τους βερμπαλισμούς, αλλά δεν υπέδειξε τους βερμπαλιστές. Ποιους εννοούσε; Τον Ερντογάν; Ή όσους επιλέγουν να τον ανταγωνίζονται σε θούριους; Εννοούσε την «πρόκληση»; Ή όσους τσιμπάνε εκθύμως στην πρόκληση, επιχειρώντας να την εκμεταλλευτούν, ανακυκλώνοντάς τη στη φάμπρικα φρονήματος της εσωτερικής πολιτικής;
Ποιος τζογάρει στο παιχνίδι των ομόλογων βερμπαλισμών;
Το παιχνίδι των ομόλογων βερμπαλισμών δεν συνιστά εξωτερική πολιτική, αλλά εξαγωγή εσωτερικής αμηχανίας. Εκτός αν θεωρούμε ότι συνιστά συμβολή στην εξωτερική πολιτική η διαπίστωση της (αριστερής!) αξιωματικής αντιπολίτευσης πως η απάντηση του πρωθυπουργού στον Τούρκο πρόεδρο ήταν «χλιαρή» και όχι «σθεναρή».
Εκτός αν πιστέψουμε ότι η χώρα δεν έχει τίποτε περισσότερο να κάνει για τα συμφέροντά της από το να αναλώνεται σε μια σκιαμαχία γοήτρου.
Αν το γόητρο είναι ο στόχος, τότε ένας Ερντογάν είναι χρήσιμος. Είναι χρήσιμο ένα σκιάχτρο του για να το πετροβολάμε, όπως θα πετούσαμε βελάκια σε ένα πορτρέτο του κρεμασμένο στο σαλόνι μας.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος φαντεζί απώθησης: Βλέπουμε το σκιάχτρο για να μη βλέπουμε το τραύμα που χαίνει ακόμη.
