«Υποχρεωτικά συσκευασμένο το ελαιόλαδο που φτάνει στο τραπέζι σε ταβέρνες, εστιατόρια, ξενοδοχεία κ.λπ.». Πρόκειται για νομοθεσία του 2020 που αποφασίστηκε για να προστατευθεί το πολύτιμο για την Ελλάδα προϊόν από κάθε είδους ελαιόλαδα πολύ χαμηλής ποιότητας που σερβίρονταν σε λαδομπούκαλα αμφίβολης καθαριότητας. Ο στόχος επίσης ήταν το ελαιόλαδο που φτάνει στο τραπέζι να είναι επώνυμο, να έχει τη σφραγίδα αυτού που το παρήγαγε έτσι ώστε να υπάρχει και πρόσθετο κίνητρο για τον παραγωγό.
Στην αρχή υπήρξε κινητοποίηση, δημιουργήθηκαν μικρές συσκευασίες και πολλά καταστήματα εστίασης υιοθέτησαν το μέτρο. Αλλοι συνέχισαν όπως πριν με το σκεπτικό «αν μας το επιβάλλουν θα το υιοθετήσουμε». Μα ένας νόμος δεν είναι ακριβώς αυτό; Η επιβολή όσων ορίζουν οι διατάξεις του;
Κάποιοι διάλεξαν μια ενδιάμεση λύση. Απέσυραν από τα τραπέζια το λαδόξιδο και το έφερναν στον πελάτη μόνο αν το ζητούσε. Πολλές χωριάτικες σαλάτες φαγώθηκαν χωρίς λάδι αλλά… δίπλα στο κύμα.
Πέρασε ο καιρός, μεσολάβησε και ο κορωνοϊός και το μέτρο ατόνησε. Κανείς άλλωστε δεν ελέγχθηκε για την εφαρμογή του νόμου. Σιγά σιγά και εκείνοι που εφάρμοσαν τη διάταξη επανήλθαν στο προηγούμενο καθεστώς του vintage… λιγδιασμένου λαδομπούκαλου. Γιατί να εφαρμόσεις κάτι που κοστίζει περισσότερο, όταν μπορείς να μην το κάνεις;
Νομίζω ότι ελάχιστοι πλέον γνωρίζουν ότι υπάρχει αυτή η νομοθεσία. Το κράτος δεν την «επέβαλε», οι πολίτες δεν την εφάρμοσαν και όλα καλά.
Το ζήτημα της συσκευασίας του ελαιολάδου στα κέντρα εστίασης είναι μόνο ένα παράδειγμα από τις χιλιάδες νομοθετικές διατάξεις που ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται. Ατελείωτη η λίστα των νόμων που δεν τηρούνται. Εκατοντάδες άνθρωποι ασχολούνται να γράψουν σε μια γλώσσα που χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να αποκωδικοποιήσεις, κανόνες που πιθανότατα δεν θα εφαρμοστούν. Την ίδια στιγμή, το «πλούσιο νομοθετικό έργο» προβάλλεται ως στοιχείο κυβερνητικής εργατικότητας και προσπάθειας για βελτίωση της λειτουργίας του κράτους. Η αλλαγή του νόμου είναι η λύση για τα δεινά που έφερε η μη εφαρμογή του…
Θα μπορούσε θαυμάσια να είναι θεατρικό έργο του Ιονέσκο. Δυστυχώς όμως είναι η πολιτική μας πραγματικότητα, φτιαγμένη από «κανόνες» φτερό στον άνεμο. Μοιάζει ελευθερία η μη τήρηση της νομοθεσίας. Είναι όμως η πιο μεγάλη παγίδα, ειδικά για εκείνον που δεν έχει δύναμη.
Γιατί αν δεν μπορεί ο κάθε πολίτης να καταφύγει στην ασφάλεια του νόμου, τότε αναγκάζεται να βρει αλλού στήριγμα. Οσο δεν ισχύουν οι νόμοι, τόσο το πολιτικό μέσο θα είναι εκ των ων ουκ άνευ.
