Η ένταση μεταξύ του υπουργού Υγείας και του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου είναι οξύ σύμπτωμα μιας χρόνιας ασθένειας – της έλλειψης οργάνωσης του δημόσιου συστήματος υγείας και της απουσίας επαρκούς συντονισμού με τον ιδιωτικό τομέα. Ετσι βρέθηκε το Εθνικό Σύστημα Υγείας χωρίς το ιατρικό προσωπικό που χρειάζεται, χωρίς να είναι εύκολη η αναπλήρωση από ιδιώτες. Το ότι ο σημερινός υπουργός θεωρεί πως μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα πιο εύκολα εάν το αναγάγει σε σύγκρουση θυμίζει το απόφθεγμα «για το σφυρί, κάθε πρόβλημα μοιάζει με καρφί». Αυτό δεν βοηθάει στη λύση του συγκεκριμένου προβλήματος. Ομως, αναδεικνύει το αδιέξοδο στο οποίο δεν έπρεπε να φθάσουμε.
Η ύπαρξη περιφερειακών νοσοκομείων με ελλείψεις προσωπικού σε βασικές ειδικότητες είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της θεσμικής αδράνειας, της έλλειψης κινήτρων και της απουσίας ελέγχων που θα συνέβαλλαν στην ορθολογική χρήση πόρων και στην προνοητικότητα που θα απέτρεπε τις σημερινές δυσκολίες. Ούτε το σοκ της κρίσης, ούτε οι περικοπές και τα αυστηρά μέτρα των μνημονίων, ούτε οι πολλές δωρεές τότε και στα χρόνια της πανδημίας οδήγησαν στο να στηθεί το σύστημα υγείας σε πιο στέρεη βάση. Οι οριζόντιες περικοπές και οι έκτοτε πολύ χαμηλοί μισθοί οδήγησαν πολλούς ιατρούς (νέους αλλά και έμπειρους) εκτός ΕΣΥ, ακόμη και εκτός Ελλάδος. Απαιτείται πολύς χρόνος και πολύ χρήμα για να στηθεί αξιόπιστο, λειτουργικό σύστημα πρωτοβάθμιας υγείας, για να δοθούν κίνητρα που θα κρατήσουν ανθρώπους εντός ΕΣΥ, που θα συμβάλουν στην παροχή υπηρεσιών κατάλληλων για ευρωπαϊκή χώρα. Σοβαρά προβλήματα συναντώνται σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, με τις αδυναμίες να συσσωρεύονται έως ότου, με κάποια αφορμή, σκάσουν στην επιφάνεια. Στον χώρο της Υγείας, όμως, οι αναβολές και υπεκφυγές, το βόλεμα, οι θεατρινίστικες συγκρούσεις χωρίς γόνιμο αποτέλεσμα, έχουν άμεσο, διαρκές και ορατό αντίκτυπο στη ζωή των πολιτών και των επισκεπτών της χώρας.
Το σύστημα υγείας (δημόσιο και ιδιωτικό μαζί) είναι σαν κτίριο που γνωρίζαμε ότι δεν διαθέτει την αναγκαία πυρασφάλεια και τώρα βλέπουμε πως καίγεται. Ο,τι και αν σχεδιάζεται για αύριο, η φωτιά πρέπει να σβήσει αμέσως. Αυτό δεν γίνεται με φωνές και απειλές, αλλά με σχέδιο, με κίνητρα, με φροντίδα για τους ανθρώπους του συστήματος και γι’ αυτούς που εκείνοι υπηρετούν.
