Δεν γνωρίζω πώς διαγράφει ο λαός. Εκείνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι διαγράφουν οι αρχηγοί. Μπορεί οι πολίτες να στέλνουν τους πολιτικούς στα σπίτια τους με την ψήφο τους, αλλά θεσμικά το προνόμιο της διαγραφής το έχει ο ηγέτης του κόμματος και τα αρμόδια όργανα, αν υπάρχουν. Ετσι, ο Ανδρέας διέγραφε και ο αείμνηστος Παγορόπουλος επιβεβαίωνε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι σχεδόν πάντα οι ηγέτες ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, την ποιότητά του και το ύφος του. Κατά συνέπεια, αυτοί κρίνουν και τα στελέχη τους που παρεκκλίνουν από τις γενικές κατευθύνσεις.
Κάνω αυτόν τον πρόλογο, διότι ο κ. Παύλος Πολάκης εκκολάφθηκε μέσα σε πολύ συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον, το οποίο συνετέλεσε τα μέγιστα στην καλλιέργεια ενός κλίματος που ευνοούσε τέτοιες συμπεριφορές. Εδώ δεν ισχύει η θέση του ποιητή πως «δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν». Και αυτός έφταιγε, αλλά κυρίως ο ηγέτης του, ο Αλ. Τσίπρας, που παρακολουθούσε ασμένως επί χρόνια και κάλυπτε τα όσα έκανε ο αψίκορος συνεργάτης του. Δεν χρησιμοποιώ το ρήμα «ανέχθηκε», διότι δεν επρόκειτο για ανοχή. Ο Αλ. Τσίπρας επικροτούσε και απολάμβανε το πώς ο Π. Πολάκης επετίθετο στους πολιτικούς του αντιπάλους, καθώς ο τρόπος εκφοράς του λόγου του εκινείτο εντός του υφολογικού πλαισίου που ο ίδιος ο Τσίπρας έθεσε όταν κραύγαζε: «Θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν!».
Πρέπει να πιστωθεί στον Κασσελάκη το γεγονός πως αυτός, ο νεοσσός της πολιτικής, τόλμησε να κάνει αυτό που δεν έκανε επί τόσα χρόνια ο προκάτοχός του, παλιά καραβάνα στις εσωκομματικές ραδιουργίες.
Συμπερασματικά, το φαινόμενο Πολάκη είναι επιφαινόμενο ενός κλίματος που διαμόρφωσε ο τέως αρχηγός του. Φαίνεται πως αυτό το κλίμα δεν βρίσκει σύμφωνο τον Στέφανο Κασσελάκη και γι’ αυτό πήρε την απόφαση να απομακρύνει τον παρεκτραπέντα συνεργάτη του από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι επιφυλακτικός αν αυτή η απόφαση θα ισχύσει στην πράξη, διότι ο κ. Π. Πολάκης έχει ισχυρά ερείσματα στη βάση του κόμματος και κυρίως σε ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφοφόρων του. Στο Διαδίκτυο τα σχόλια των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε συντριπτικό βαθμό υπέρ του Πολάκη, υιοθετώντας και αναπαράγοντας τη θέση του «για τα ψεύτικα δάκρυα της Λινού». Αρα σε πολιτική βάση το ρίσκο που πήρε ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι μικρό. Ετσι, θα πρέπει να του πιστωθεί το γεγονός πως αυτός, ο νεοσσός της πολιτικής, τόλμησε να κάνει αυτό που δεν έκανε επί τόσα χρόνια ο προκάτοχός του, παλιά καραβάνα στις εσωκομματικές ραδιουργίες. Κατάλαβε πως είναι ατελέσφορο ένα ολόκληρο κόμμα να δαπανά χρόνο και φαιά ουσία για να απολογείται συνεχώς για τις συμπεριφορές ενός βουλευτή του.
Το ερώτημα είναι ένα: Θα αντιληφθεί ο Στέφανος Κασσελάκης πως η αξιοπιστία του διακυβεύεται στο αν θα εμμείνει στην απόφαση που έλαβε για τον Π. Πολάκη; Ή πιεζόμενος από ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του θα υπαναχωρήσει; Κάθε πολιτικός ηγέτης έχει τον Ρουβίκωνά του. Και ο Κασσελάκης απέκτησε τώρα τον δικό του.
