Στους περυσινούς καύσωνες, όταν πύρωνε και έβραζε το ταλαιπωρημένο άστυ, κόσμος τα βράδια εφορμούσε στην αθηναϊκή ριβιέρα. Γέμιζαν οι παραλίες. Αγόρια και κορίτσια με μαγιό έκαναν φεγγαροθεραπεία ή ξεφάντωναν με μουσικές και ποτά δίπλα στο κύμα. Δεν έπεφτε καρφίτσα στις απλωσιές των παραθαλάσσιων περιπάτων, οικογένειες και παρέες στρατοπέδευαν μέχρι αργά τη νύχτα σε πέτρινα καθιστικά και παγκάκια, έπαιζαν τάβλι και μπιρίμπα κάτω από τα αλμυρίκια, παιδιά χοροπηδούσαν κάθιδρα πάνω στα ξερά ζεστά χώματα, στα γκαζόν και στις τσιμεντένιες αλάνες. Κοσμοσυρροή για μια στάλα θαλασσινής αύρας.
Φέτος, καταμεσής του παρατεταμένου καύσωνα, ήταν συνήθως έρημες οι παράκτιες διαδρομές τα μεσοβδόμαδα ιουλιάτικα βράδια. Μισοάδεια παγκάκια, σποραδικές παρέες νέων στις παραλίες, λίγα ζευγάρια καθισμένα σε πεζούλια, δίπλα σε ακίνητες σκιές. Καμιά δροσιά δεν κατέβαινε από τα πεύκα, τους ευκάλυπτους, τις μουριές, τις ελιές, τα πλατάνια. Δεν ξεχύνονταν ντεσιμπέλ από τα (τώρα κλειστά) παράθυρα των παρά θίν’ αλός λίγων σταθμευμένων αυτοκινήτων. Δεν ακούγονταν οι κουβέντες των μετρημένων περιφερόμενων. Η ζέστη θαρρείς στόμωνε την επικοινωνία, καθήλωνε στην αδράνεια τη ζεστή σάρκα, έπνιγε τα ανασκιρτήματα μπρος στο φεγγοβόλημα του ατελείωτου υγρού βάθους. Πηχτή αποπνικτική αταραξία. Εκανε ακόμη πιο αισθητή την απουσία των πολλών, των κλεισμένων στην άνεση των κλιματιζόμενων χώρων.
Στην ευφραντική επικράτεια της σωτήριας συσκευής, που χύνει δροσιά μες στην καρδιά και ορίζει το πού της ψυχαγωγίας. Μέσα. Συνήθως παρέα με το φανταστικό σε μικρές και μεγάλες οθόνες. Μακάρια σχόλη – όχι χωρίς τίμημα. Ο εγκλεισμός στα ανακουφιστικά τετραγωνικά του σπιτιού φθείρει συνήθειες, σχέσεις, κάνει την ιδιώτευση, ενίοτε, μια εύφλεκτη συνθήκη. Διότι, το τεχνητό ψύχος, που ρίχνει τον πυρετό των κτιρίων, δεν κατεβάζει απαραίτητα και τη θερμοκρασία των τριβών, των καβγάδων που φέρνει μερικές φορές το αμπάρωμα της οικογένειας πίσω από σφραγισμένες πόρτες. Οχι μόνο. Ο περιορισμός στο τεχνοκρατούμενο εσωτερικό, ο παντελώς αναγκαίος, συρρικνώνει λίγο λίγο τον κόσμο των εμπειριών στο αλλού της ελευθερίας. Πλέον, σιγά σιγά τα μπαλκόνια δροσίζουν, οι πόρτες ανοίγουν, το άχθος του καύσωνα υποχωρεί. Ξεχύνεται ξανά ο κόσμος τα βράδια στα παράκτια πεδία, όμως η θερινή ζωή έξω έχει αλλάξει. Οι καύσωνες, όλο και πιο συχνοί, κόβουν τον πλανήτη σε δύο ανταγωνιστικά μέρη. Το κοσμοβριθές δραστήριο κλιματιζόμενο έσω, με την υψηλή παραγωγικότητα. Και το κωλυσιεργό δυσβάσταχτο έξω. Το πρώτο σώζει ζωές και κρατά τους μοχλούς κίνησης του κόσμου σε απρόσκοπτη λειτουργία, αλλά επιβαρύνει το δεύτερο, που κάνει ακόμη επιτακτικότερη την ύπαρξη του πρώτου. Αλυσοδεμένοι αντίπαλοι στην κλιματική κατηφόρα.
