Τα πράγματα μερικές φορές αποκτούν μεταξύ τους μια σχεδόν μεταφυσική διασύνδεση. Το νέο κρούσμα προσβλητικής συμπεριφοράς του ανεξάρτητου, πλέον, βουλευτή Χανίων Παύλου Πολάκη έλαβε χώρα στην αίθουσα που συνεδρίαζε η Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, ενόψει της κατάθεσης του νομοσχεδίου του υπουργείου Υγείας για την ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στην Ολομέλεια της Βουλής. Ας το κρατήσουμε αυτό.
Τα κανάλια παίζουν το επεισόδιο, που στην πραγματικότητα δεν είναι κανένα επεισόδιο, αλλά ένας ακόμη κατάπτυστος μονόλογος στο γνώριμο στυλ Πολάκη. Το θύμα της λεκτικής επίθεσης δεν αντιδρά (και να θέλει δεν μπορεί γιατί δεν έχει δικαίωμα λόγου), αλλά κάπως απρόβλεπτα ανοίγει το μικρόφωνό της η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αθηνά Λινού, που κάθεται δύο θέσεις μακριά από τον βουλευτή Χανίων. Ζητάει συγγνώμη από την επιστημονική συνεργάτη του Αδωνι Γεωργιάδη και για ένα λεπτό «συμμαχεί» με μία (θεωρητικά) πολιτική της αντίπαλο, καταδικάζοντας τη στάση του κομματικού της «συντρόφου». Είναι πολλαπλώς σπουδαία και γενναία η στάση της κυρίας Αθηνάς Λινού. Λέει, κατά λέξη: «Θέλω να ζητήσω προσωπικά συγγνώμη από τη συνάδελφο που υπέστη αυτή τη μορφή βίας». Κι εκείνη τη στιγμή η φωνή της «σπάει». Αναλύεται σε γοερό κλάμα, είναι σαφές ότι ως γυναίκα την ξέρει αυτή τη βία, την έχει νιώσει στο πετσί της και θέλει να μιλήσει, να πει κάτι ακόμη, να το βγάλει από μέσα της. Ξεχνάει τις κάμερες και τα δελτία ειδήσεων και το Διαδίκτυο όπου θα παίζεται και θα ξαναπαίζεται το επίμαχο βίντεο και προσθέτει με την αποφασιστικότητα του ανθρώπου που ξέρει ότι έχει το δίκιο με το μέρος του: «Νομίζω ότι δεν μπορούμε να επιτρέπουμε τέτοια συμπεριφορά, δεν έχει σημασία από ποιον προέρχεται, σε καμία γυναίκα και κανέναν άνθρωπο».
Μια γυναίκα βάζει τα κλάματα στη Βουλή για την αήθη συμπεριφορά πολιτικού της συντρόφου. Στο τέλος απολογείται η ίδια. Τι τόσο λάθος πάει με εμάς;
Η Αθηνά Λινού κλείνει το μικρόφωνό της και στην αίθουσα πέφτει βαριά σιωπή. Κανείς δεν χειροκροτεί, κανείς, άνδρας ή γυναίκα, δεν της λέει ένα «μπράβο». Κάποια σκόρπια μουρμουρητά αμηχανίας, ένα αδέσποτο «καταλαβαίνω» από τον προεδρεύοντα· ένας πολύ προσεκτικός τηλεθεατής θα προσέξει ότι η γυναίκα που έχει δεχθεί την επίθεση σκύβει να πάρει από την τσάντα της χαρτομάντιλα για να σκουπίσει τα δάκρυά της. Να πήρε κουράγιο από την υπεράσπιση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ και να ένιωσε ότι επιτρέπεται να κλάψει και η ίδια για όσα είχε ακούσει νωρίτερα; Μπορεί.
Ομως, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του «επεισοδίου» έρχεται αμέσως μετά. Καθώς παρατείνεται η βουβαμάρα και η διαδικασία πρέπει να προχωρήσει, η Αθηνά Λινού αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί στους συναδέλφους της. Χαμογελάει με ελαφρά αμηχανία, λέει «συγγνώμη» και υπόσχεται ότι θα είναι «σοβαρότερη στα του νομοσχεδίου». Αντί να απολογηθεί ο Πολάκης, απολογείται η Λινού. Σε μια αίθουσα της Βουλής που συζητείται η «ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης». Πόσο ταιριαστό.
