Λένε ότι είχε κάνει –είχε πει– και χειρότερα. Αλλά στην επιτροπή της Βουλής έφτασε να τσαμπουκαλεύεται για ένα μορφασμό. Εφτασε να καταγγέλλει ακόμη και μια σύσπαση ενός προσώπου που του φαινόταν «εκνευριστική». Πόσο χειρότερος μπορεί να γίνει ο αυταρχισμός, όταν δεν επιτρέπει ούτε μια σιωπηρή εκδήλωση αντανακλαστικής δυσανεξίας;
Πολεμώντας ακόμη και σιωπές που φανταζόταν ως εχθρικές, ο Πολάκης δεν ήταν απλώς μια έξαλλη φωνή από τα ορεινά, που είχε μείνει ξεχασμένη από την εποχή της χρεοκοπικής εχθροπάθειας. Με την κάλυψη του κόμματός του, διαιώνιζε την τοξικότητα της πολιτικής ανωμαλίας, καταφέρνοντας να ρυμουλκεί ενίοτε σε αυτή και τους αντιπάλους του. Δεν ήταν μια περιθωριακή ανορθογραφία του συστήματος. Είχε φτάσει να γίνει ένα αντι-υπόδειγμα που χαμήλωνε διαρκώς τον πήχυ τού πολιτικώς ανεκτού – ξεχείλωνε διαρκώς τα όρια για το τι μπορούσε και τι δεν μπορούσε να ειπωθεί στη δημόσια σφαίρα.
Μολύνοντας με τους τρόπους του την πολιτική ατμόσφαιρα –και κερδίζοντας γι’ αυτό ασύμμετρη δημοσιότητα–, ο Πολάκης δημιουργούσε το δικό του τοξικό οικοσύστημα. Ακόμη και τα θύματά του, για να μη σπιλωθούν από τις επιθέσεις του, αναγκάζονταν να εξαντλήσουν ή και να υπερβούν τα όρια της θεμιτής πολιτικής άμυνας. Τους έκανε, όπως θα ‘λεγε κι ο ίδιος, σαν τα μούτρα του.
Το αντι-υπόδειγμα, βέβαια, δεν φύτρωσε μόνο του. Καλλιεργήθηκε στο θερμοκήπιο του αντιμνημονίου και αποτέλεσε την πάστα της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να αποβάλει τον πολακισμό στο μεταχρεοκοπικό περιβάλλον εξηγεί έως ένα βαθμό και την επαναπεριθωριοποίησή του. Είναι σύμπτωμα της αδυναμίας του να μετεξελιχθεί από κόμμα της ανωμαλίας σε κόμμα της κανονικότητας.
Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμη και μετά την παραίτηση Τσίπρα, ο διάδοχος δεν προήλθε από τις τάξεις των στελεχών που ο Τσίπρας είχε αναδείξει. Σαν αποτέλεσμα αντισυστημικής αυτοδηλητηρίασης, διάδοχος έγινε ο εκλεκτός του Πολάκη – εκείνος που ο ίδιος ο βουλευτής των Χανίων είχε συστήσει στο κόμμα.
Πέρυσι τέτοια εποχή αναρωτιόμασταν αν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ μετά τον Τσίπρα. Τώρα, ακόμη και μετά τη διαγραφή, το ερώτημα είναι αν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη μετά τον Πολάκη. Ο νέος πρόεδρος δεν είχε μόνο το χρίσμα τής αυτού αψύτητας. Δεν κληρονόμησε μόνο επιτελικούς συνεργάτες από τον κύκλο του διαγραφέντος βουλευτή. Πορεύτηκε και πορεύεται με οδηγό έναν αποτριχωμένο πολακισμό: «Αμεσοδημοκρατική» επικοινωνία στα κοινωνικά δίκτυα, σκανδαλοθηρία και προσωπικές επιθέσεις σε αντιπάλους, εύφλεκτος ναρκισσισμός. Το παλιό ξίδι, σε νεωτερικό –διάβαζε και νεοπλουτίστικο– μπουκάλι.
Πολλοί αμφιβάλλουν αν η διαγραφή αποδειχθεί αμετάκλητη. Το ζήτημα δεν είναι όμως αν ο Κασσελάκης μπορεί χωρίς τον Πολάκη δίπλα του. Το ζήτημα είναι αν το πολιτικό προϊόν «Κασσελάκης» έχει περιεχόμενο χωρίς τον Πολάκη μέσα του.
Τζο Μπάιντεν
Ενας γερόλυκος της ελληνικής πολιτικής έλεγε: Καλύτερα να σε ρωτούν γιατί φεύγεις παρά γιατί μένεις.
Κλατάρισμα
Η σύσταση ήταν αχρείαστη. Ποιος θα ήθελε να κυκλοφορεί στη Σαντορίνη την ώρα που τα κρουαζιερόπλοια έχουν αδειάσει καραβιές από τους «σανσετάκηδες» της μιας μέρας στους δρόμους του νησιού; Ποιος θα ήθελε να υποβάλει τον εαυτό του στην ταλαιπωρία του συνωστισμού και μάλιστα σε τέτοιες κλιματικές συνθήκες; Γι’ αυτό και ο παράγων της τοπικής αυτοδιοίκησης του κοσμαγάπητου νησιού που συνέστησε στους κατοίκους να μείνουν σπίτια τους, για να μην επιβαρύνουν κι άλλο την κυκλοφορία, δεν έστειλε απλώς μια οδηγία πλοήγησης στο μποτιλιαρισμένο παρόν. Εστειλε ένα σήμα από το μέλλον μιας χώρας που κινείται τυφλά στην τροχιά μιας επισφαλούς εποχικής αγοράς ακριβών υπηρεσιών. Ακόμη κι αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, τη χώρα αυτή, των μόνιμων καυσώνων και των κλαταρισμένων υποδομών, θα προτιμάς να μην την ταξιδεύεις. Να μην την κατοικείς. Θα προτιμάς μάλλον να την παρακολουθείς από την ασφαλή απόσταση που προσφέρει το κλιματιζόμενο οικιακό σου καταφύγιο. Πηγμένη Σαντορίνη με σαραντάρια τον Αύγουστο; Καλύτερα καραντίνα σε κανένα δροσερό υπόγειο.
