«Ο Οσκαρ Ουάιλντ λέει ότι δεν έχουμε ερείπια σε αυτήν τη χώρα. Διερωτώμεθα εάν ο Οσκαρ έχει επισκεφθεί το Δημοκρατικό Κόμμα», έγραφε η Morning Express στις 14 Μαρτίου 1882, όταν ο ιδιοσυγκρασιακός εκείνος θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, εκκεντρικός πλην όμως ευφυέστατος λογοτέχνης ιρλανδικής καταγωγής, επισκεπτόταν προσκεκλημένος τις Ηνωμένες Πολιτείες για ένα χρόνο δίδοντας περισσότερες από εκατό διαλέξεις.
Εάν η παρατήρηση του δημοσιογράφου περί της καταστάσεως που επικρατούσε στο Δημοκρατικό Κόμμα πριν από 142 χρόνια είναι όντως ακριβής, τότε δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει το χάος στο οποίο έχουν βυθισθεί οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ στις μέρες μας.
Αλλά ό,τι και εάν λέμε –εμείς οι εκτός– η Αμερική είναι μία μεγάλη χώρα και όσοι θεωρούνται πως τη γνωρίζουν υποτίθεται εις βάθος είναι απλώς εξοικειωμένοι μόνον με κάποιες από τις διαφορετικές και πολυάριθμες ψηφίδες που τη συγκροτούν.
Τώρα που επιτέλους ο διασυρθείς από την «αριστοκρατία» των Δημοκρατικών πρόεδρος Τζο Μπάιντεν παραιτήθηκε εκών άκων από τη διεκδίκηση μιας δεύτερης τετραετίας, δίδοντας το χρίσμα στην αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις, ήλθε η ώρα των προβληματισμών εάν εν τέλει κατισχύσει στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου.
Η κ. Χάρις είχε επιλεγεί από τον κ. Μπάιντεν ως υποψήφια αντιπρόεδρος στις εκλογές του 2020, διότι πίστευε πως ήταν η μόνη που θα μπορούσε να αναχαιτίσει το ρεύμα προς τον υποψήφιο της Αριστεράς των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς, που εν τέλει αποσύρθηκε από τις εκλογές για να αποτραπεί η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, όπως και όντως συνέβη.
Η μόνη σημαντική αποστολή που της ανέθεσε ο κ. Μπάιντεν ήταν ο έλεγχος της παρανόμου μεταναστεύσεως. Οταν τρεις μήνες αργότερα ηρωτήθη γιατί δεν είχε επισκεφθεί ακόμη την περιοχή, είπε αφήνοντας εμβρόντητους τους πάντες: «Μα δεν έχω πάει ούτε στην Ευρώπη». Στη διάρκεια της θητείας της υπολογίζεται ότι επτά με δέκα εκατομμύρια μετανάστες διέσχισαν παράνομα τα σύνορα.
Η κ. Χάρις, που το όνομά της Κάμαλα στα σανσκριτικά σημαίνει «Ανθος του Λωτού», επελέγη διότι είναι «μαύρη» και «γυναίκα», σπερμολογούν επικριτές και του προέδρου Μπάιντεν, ασχέτως εάν είναι Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικανοί.
Αλλοι υποστηρίζουν πάλι ότι στηρίζοντας την υποψηφιότητα της αντιπροέδρου του για το προεδρικό αξίωμα των ΗΠΑ «εκδικείται» την πρώην πρόεδρο της Βουλής Νάνσι Πελόζι και τον ηγέτη της πλειοψηφίας των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία Τσακ Σούμερ διότι επέμεναν να αποσυρθεί.
Υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι ο κ. Μπάιντεν θα πρέπει να παραιτηθεί και από το προεδρικό αξίωμα, αφού έχει κριθεί σωματικώς και διανοητικώς ακατάλληλος για να είναι υποψήφιος. Ως προς αυτό το θέμα ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσει.
Το γεγονός, επίσης, ότι ο Μπόρις Γέλτσιν παραιτήθηκε από την προεδρία της Ρωσίας στις 31 Δεκεμβρίου 1999, έξι μήνες πριν από τη λήξη της θητείας του, ορίζοντας «προεδρεύοντα» τον Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι ένα αποτρεπτικό προηγούμενο ώστε να ισχύσει στην Αμερική, «τη χώρα της ελευθερίας και την πατρίδα των γενναίων».
