Η δολοφονία ενός δημοσιογράφου ρίχνει βαριά σκιά στα 50 Χρόνια Δημοκρατίας που με περισσή επιμέλεια και διθυραμβικούς τόνους γιορτάσαμε. Κι αυτό διότι η υγεία μιας Δημοκρατίας δεν μετρείται με το αν γίνονται εκλογές και ουδείς αμφισβητεί τα αποτελέσματά της· τέτοιες κάνει και ο Ταγίπ Ερντογάν. Το ζητούμενο είναι η ποιότητά της και αυτή εξαρτάται πρωτίστως από την ασφάλεια δικαίου που επικρατεί σε μια χώρα, αν οι πολίτες νιώθουν, ξέρουν ότι κάπου θα βρουν το δίκιο τους.
Ολοι οι διεθνείς οργανισμοί –Ευρωκοινοβούλιο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων και πολλοί άλλοι– θεωρούν στίγμα τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ και ζητούν, σε όλους τους τόνους, την εξιχνίασή της. Ομως, στη δίκη που ξεκίνησε –με κατηγορουμένους μόνο τους συλληφθέντες ως φυσικούς αυτουργούς– συμβαίνουν πολλά περίεργα. Οπως διαβάζουμε, «κατά τη σημερινή δικάσιμο (23/7/2024) για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ και ενώ η έδρα κατέγραφε τα αναγνωστέα, “διαβάστηκε” το αναγνωστέο με αριθμό 33, στο οποίο υπήρχαν επαφές του Καραϊβάζ στην εφαρμογή WhatsApp. (…) Μετά την ανάγνωση του σχετικού η εισαγγελέας έσπευσε να σημειώσει ότι έχει καταστραφεί ο δίσκος με περιεχόμενο από τις επαφές αυτές, επειδή το cd είχε τρυπήσει από συρραπτικό! Σύμφωνα με πληροφορίες, το περιεχόμενο δεν έχει αποτυπωθεί σε χαρτί, ενώ δεν ετέθη θέμα από την Εδρα για να ζητηθεί αντίγραφο» (freedomofpress.gr, 23.7.2024).
Να το επαναλάβουμε μπας και το χωνέψουμε. Εν έτει 2024, σε μια πολύκροτη δίκη για τον μαφιόζικο φόνο ενός δημοσιογράφου, για τον οποίο μας ψέγει όλη η υφήλιος: α) οι διωκτικές αρχές καταγράφουν στοιχεία σε cd –προφανώς υπάρχουν ακόμη!–, β) η γραφειοκρατία της Δικαιοσύνης δεν κάνει ούτε έγχαρτο ούτε ψηφιακό αντίγραφο, γ) η Εισαγγελία και οι δικαστές λένε ένα «ουπς, πάμε παρακάτω» και δ) η ηγεσία της Δικαιοσύνης δεν πιάνει από το αυτί κανέναν, ούτε καν ρωτάει «ρε παιδιά, τι πράγματα είναι αυτά; Μας βλέπει ο κόσμος…».
Αν σε μια πολύκροτη δίκη όπως αυτή για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ χάνονται πολύτιμα στοιχεία, τι ακριβώς γίνεται σε άλλες (ήσσονος για τη δημόσια προσοχή) δίκες;
Το γεγονός πως κατά την έκθεση τεκμηρίων η έδρα ανέγνωσε ότι στις επαφές του Καραϊβάζ «περιλαμβάνονταν, μεταξύ άλλων, τα ονόματα του πρώην διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού κ. Γρήγορη Δημητριάδη, του πρώην διοικητή της ΕΥΠ κ. Παναγιώτη Κοντολέοντος, του πρώην αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. κ. Μιχάλη Καραμαλάκη» έδωσε λαβή για πολλά σενάρια, αφού υπάρχει και η προηγούμενη μελανή σελίδα των υποκλοπών. Δεν θα τα πιστέψουμε, ούτε θα τα αναπαράγουμε. Είναι φυσιολογικό να έχει κάποιος αστυνομικός συντάκτης επαφή με τον αρχηγό της Αστυνομίας και (στην Ελλάδα) με τον αρχηγό της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και τον πολιτικό της προϊστάμενο· τόσες φορές ακούσαμε για τον «κοριό της ΕΥΠ» που άκουσε και κατέγραψε συνομιλίες σε υποθέσεις κοινού εγκλήματος.
Παρενθετικώς πρέπει να σημειώσουμε ότι τίθεται ένα ζήτημα για το πόσο αποδοτική μπορεί να είναι μια υπηρεσία που ασχολείται με κατασκοπεία, αντικατασκοπεία, το κοινό έγκλημα και στον ελεύθερο χρόνο της ακούει υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, στρατηγούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους κ.ά. Φανταζόμαστε πως όταν ξεκινήσει η αξιολόγηση των υπηρεσιών του Δημοσίου θα μελετηθούν τα οργανογράμματα και θα τεθούν κάποια όρια· όχι για λόγους δημοκρατικής τάξης, αλλά αποδοτικότητας.
Το βασικότερο είναι άλλο. Αν σε μια τέτοια πολύκροτη δίκη, την οποία παρακολουθεί όλος ο (εκτός Ελλάδος) κόσμος, χάνονται πολύτιμα στοιχεία διότι κάπου, κάποτε, κάποιος δημόσιος υπάλληλος πίεσε ένα συρραπτικό, τι ακριβώς γίνεται σε άλλες (ήσσονος για τη δημόσια προσοχή) δίκες; Πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στη Δικαιοσύνη –όχι σε επίπεδο προθέσεων, αλλά αποτελεσματικότητας– όταν τέτοιου τύπου αμέλειες όχι μόνον υπάρχουν, αλλά εκ των ανύπαρκτων αντιδράσεων συνάγουμε ότι θεωρούνται πολύ φυσιολογικές;
Η Δικαιοσύνη δεν πρέπει απλώς να είναι τίμια. Δεν αρκεί καν να φαίνεται τίμια. Πρέπει να είναι αποδοτική, υπό την έννοια ότι πρέπει να ελέγχει όλα τα στοιχεία πριν καταλήξει σε ετυμηγορία. Στο τρύπιο cd της Δικαιοσύνης, που μάλλον δεν θα ελεγχθεί, μπορεί να βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα: Ποιος δολοφονεί δημοσιογράφους τον 21ο αιώνα;
