Η εμπλοκή διαρκείας που παρατηρείται στον ΣΥΡΙΖΑ και η ανάγκη που αισθάνεται ο πρωθυπουργός να ικανοποιήσει τους «πούρους» δεξιούς στη Νέα Δημοκρατία δείχνουν πόσο τα δύο μεγαλύτερα κόμματα δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις μεγάλες αλλαγές της εποχής. Το κλίμα, η αναζήτηση νέων ισορροπιών στη διεθνή πολιτική και στην οικονομία, τα δημογραφικά προβλήματα, και το ολοένα μικρότερο ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική, απειλούν όχι μόνο τη δημοκρατία σε πολλές χώρες αλλά και την επιβίωση κρατών. Στην Ελλάδα, μετά 50 χρόνια δημοκρατίας, αντιμέτωπη με αυτά τα προβλήματα, η πολιτική είναι καθηλωμένη στη σύγκρουση μεταξύ των ηγετών κομμάτων και όσων αισθάνονται πολύ ισχυροί για να συμμορφώνονται με τη συλλογική προσπάθεια. Στο ΠΑΣΟΚ, η αναζήτηση νέας ηγεσίας –ή ενίσχυση της σημερινής– είναι προσπάθεια να βγει το κόμμα από το τέλμα και ως εκ τούτου είναι υγιής διαδικασία (αρκεί να μη συνεχιστεί μετά τις εσωκομματικές εκλογές). Η ανησυχία στη Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δείχνει οπισθοδρόμηση, σαν να προτιμούν να ομφαλοσκοπούν παρά να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις γύρω τους.
Αραγε ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται για μεγαλύτερες μάχες και γι’ αυτό θέλει να κλείσει το εσωτερικό μέτωπο;
Ο ΣΥΡΙΖΑ μάς απασχολεί επειδή είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και επειδή το πείραμα της ριζικής αλλαγής, με την υπερψήφιση ενός αγνώστου στην ηγεσία του κόμματος, δεν φαίνεται να έφερε νέο αέρα, ούτε στο κόμμα ούτε στην πολιτική σκηνή της χώρας. Ισως να είναι νωρίς ακόμη να κρίνει κανείς το αποτέλεσμα το πειράματος. Ομως, το υβρίδιο κασσελακισμού – πολακισμού έδειξε ότι εάν ο ένας ναρκισσισμός δεν υποκύψει στον άλλον, το αποτέλεσμα θα είναι μια αλληλεξάρτηση στην οποία αυτός που οφείλει να ασκεί εξουσία παραχωρεί μεγάλο μέρος της στον άλλον. Αυτό συμβαίνει όταν αισθάνεται ότι δεν έχει επιλογή. Και ο Αλέξης Τσίπρας και ο Στέφανος Κασσελάκης αποδείχθηκαν καταγοητευμένοι από τον Πολάκη, για να καταλήξουν και οι δύο όμηροί του.
Ο Κασσελάκης, σε μεγάλο βαθμό, οφείλει την αρχηγία του στον Πολάκη. Ο Μητσοτάκης, αντιθέτως, δεν χρωστάει τη δική του σε αυτούς που σήμερα καλοπιάνει. Από το πρόγραμμά του, από στελέχη κοντά του, από την πορεία του, γνωρίζουμε ότι αυτός διαβάζει καλά τη συγκυρία, γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Γιατί λοιπόν, τώρα που δεν αντιμετωπίζει εκλογές για τρία χρόνια, αισθάνεται την ανάγκη να ικανοποιήσει τη δεξιά πτέρυγα του κόμματος; Κουράστηκε από τις μεταρρυθμίσεις; Αισθάνεται ότι η κατοχύρωση της ισότητας στον γάμο εξάντλησε το πολιτικό κεφάλαιό του μέσα στο κόμμα και πρέπει να «επανορθώσει»; Ετοιμάζεται για μεγαλύτερες μάχες και γι’ αυτό θέλει να κλείσει το εσωτερικό μέτωπο; Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι η εποχή απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις και νέα προσέγγιση στην πολιτική – που θα προσελκύσει νέους πολίτες. Ετσι, η στροφή προς ένα στενό, κομματικό κοινό, το οποίο τον ανέχεται μόνο όσο του εγγυάται την εξουσία, εγείρει σοβαρά ερωτήματα ως προς τα επόμενα βήματά του.
