Την Κυριακή η Ελλάδα του Διαδικτύου ζούσε στιγμές εθνικού διχασμού λόγω της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, που λέει και το λαϊκό άσμα. Μέσα από τα ποικίλα σχόλια μάθαμε σχεδόν όλη την πολιτιστική Ιστορία της Γαλλίας, ενώ και το τελευταίο μέλος μιας ποδοσφαιρικής θύρας έμαθε για τον Φλαμανδό ζωγράφο Γιαν φαν Μπάιλερτ, που υπό άλλες συνθήκες θα νόμιζε πως ήταν κάποιος Βέλγος ποδοσφαιριστής. Ηρθε να με προσγειώσει στην πεζή καθημερινότητα ένα άρθρο του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασίλη Φλωρίδη (ιστοσελίδα «Καθημερινής» 28.7), το οποίο πραγματευόταν τη χαμηλής εντάσεως παραβατικότητα. Αυτή που ασχημαίνει τη ζωή μας.
Ολοι όσοι μένουμε στο κέντρο της πόλης μας θα έχουμε αγανακτήσει από τον μερακλωμένο οδηγό, που στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα θέλει να ακούσει τα καψουροτράγουδα στη διαπασών. Ή τον μηχανόβιο με τη σπασμένη εξάτμιση να γκαζώνει μόλις ανάψει το πράσινο στον σηματοδότη. Για να μη μιλήσω για τη μάστιγα των κάθε μορφής δικύκλων που κυκλοφορούν επάνω στα πεζοδρόμια, ούτε για τους νεαρούς λαϊκούς αγωνιστές που ρυπαίνουν τις επιφάνειες κτιρίων με τα επαναστατικά τους συνθήματα. Απέναντι σ’ αυτές τις καταστάσεις τι άμυνες έχει ο πολίτης; Πώς μπορεί να αντισταθεί σ’ αυτή τη βαρβαρότητα και στη δικτατορία της ασχήμιας;
Τι άμυνες έχει ο πολίτης; Πώς μπορεί να αντισταθεί σ’ αυτή τη βαρβαρότητα και στη δικτατορία της ασχήμιας;
Ο κ. Φλωρίδης, γνώστης όλης της κλίμακας της παραβατικότητας, προτείνει την αυστηρή εφαρμογή των νόμων, καθώς η χαμηλή παραβατικότητα ενίοτε οδηγεί ακόμη και σε αποτρόπαιες πράξεις. Πέρυσι, τέτοια εποχή, δικυκλιστής που εκινείτο πάνω στο πεζοδρόμιο, γρονθοκόπησε μέχρι θανάτου πολίτη διότι του έκανε τη σχετική παρατήρηση. Στο συγκεκριμένο κείμενο με τίτλο «Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς τάξη», ο αρθρογράφος δεν υπεκφεύγει αναζητώντας τα κοινωνικά αίτια αυτών των φαινομένων. Εχει, ως ανώτατος δικαστικός, την αντίληψη του παραδειγματισμού, που υποστηρίζει πως κάποιοι θα υποστούν τις προβλεπόμενες κυρώσεις και οι υπόλοιποι θα συμμορφωθούν. Διότι είναι πρακτικά αδύνατον η ΕΛ.ΑΣ. να δαπανά εργατοώρες για την πλήρη αντιμετώπιση παρόμοιων συμπεριφορών.
Μπορεί όμως να θεραπευτεί η καθημερινή μικρή παραβατικότητα με αυτόν τον τρόπο; Μπορεί ο νταλκαδιασμένος οδηγός που ακούει τα χαράματα το άσμα του στη διαπασών να σκεφτεί ορθολογικά; Να αναλογιστεί το πρόστιμο που τον περιμένει αν συλληφθεί; Δεν το νομίζω. Το ίδιο και ο μηχανόβιος, που έχει μια ερωτική σχέση με τη μηχανή του. Ο ήχος της σπασμένης εξάτμισης επέχει γι’ αυτόν θέση οργασμού. Και πώς να συνετιστεί ο νεαρός επαναστάτης που γράφει συνθήματα στους τοίχους, όταν η ποινή αποτελεί παράσημο;
Και τι προτείνεις, θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Αδυνατώ να προτείνω κάτι για μαζικής εκτάσεως φαινόμενα απέναντι στα οποία η άμυνα της κοινωνίας είναι ο μιθριδατισμός. Εχουμε ενσωματώσει στην καθημερινότητά μας την κάθε μορφής ρύπανση. Πάντως, η αστυνομική αντιμετώπισή τους μου φαίνεται μάλλον αδύνατη στην πράξη.
