Τι θα έλεγε ο Κασσελάκης για έναν πολιτικό αρχηγό που στέλνει «κουράγιο» στους πυρόπληκτους μέσω τουίτερ, την ημέρα που το τουίτερ έχει πλημμυρίσει από φωτογραφίες του στη Μύκονο; Τι θα έλεγε ο αρειμάνιος αντιπολιτευτικός εαυτός του στο λαϊφστάιλ είδωλό του;
Αυτός ο δυϊσμός χαρακτηρίζει από την αρχή τον αρχηγό του κόμματος που εξακολουθεί να ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ. Το βιογραφικό του –και, μάλιστα, οι ιδιότητες τις οποίες ο ίδιος προέβαλε πριν από ένα χρόνο για να ξεχωρίσει από το εγχώριο πολιτικό προσωπικό– δεν συμβαδίζει με τις ρετρό πολιτικές μεθόδους. Το νεωτερικό πουκάμισο δεν κουμπώνει πάνω στο αντισυστημικό σώμα.
Ο Κασσελάκης δεν ήταν πολιτικός. Κατάφερε να διαφημίσει την απειρία του ως αγνότητα. Πολλοί τον βοήθησαν κιόλας να ιδεολογικοποιήσει την άγνοιά του. Η απουσία πολιτικού περιεχομένου –η προφανής αδυναμία του να μιλήσει προγραμματικά πέρα από τα συνθήματα και τα καταγγελτικά κλισέ– βαπτίστηκε «μεταπολιτική». Το σάστισμα που προκάλεσε η αναπάντεχη εκλογή του επέτρεψε στο απολιτικό να ντυθεί τα άμφια του μεταπολιτικού.
Αυτά τα παράδοξα (απ’ έξω Μαϊάμι και από μέσα Σφακιά, απ’ έξω μεταπολιτικός και από μέσα τίποτε) λαμβάνουν την πιο εύγλωττη έκφρασή τους στο θέμα Πολάκη. Ο Κασσελάκης διέγραψε τον «νονό» του χωρίς εξήγηση. Αντί εξήγησης, του έπλεξε το εγκώμιο, δύο εικοσιτετράωρα αφού τον είχε αποπέμψει. Η διαγραφή κατέληξε έτσι να εκτοξεύσει την πολιτική επιρροή του διαγραφέντος, που πια απειλεί ο ίδιος με προγραφές όσους συντρόφους του ζητούν την «εκκαθάρισή» του από το κόμμα.
Ο μισός στην Εύβοια και ο μισός στη Μύκονο.
Ομως, αυτό είναι το φυσικό: στο κόμμα του Κασσελάκη να κάνει κουμάντο ο Πολάκης. Οχι να κλέβει στιγμιαία το πηδάλιο με ακτιβισμούς και θεατρινισμούς – όπως κατάφερνε να κάνει επί Τσίπρα. Αλλά συνδιοικεί το κόμμα, σαν νοικοκύρης, έστω κι αν αδυνατεί να προσαρμοστεί στις διακοσμητικές προδιαγραφές της νέας ηγεσίας.
Τουλάχιστον, ο ΣΥΡΙΖΑ παράγει λίγο παραπολιτικό θέαμα. Γιατί το ΠΑΣΟΚ, που υποτίθεται ότι έχει μπει και στην τροχιά μιας δραματικής εσωκομματικής αναμέτρησης, δεν παράγει ούτε αυτό. Το φετινό καλοκαίρι του ΠΑΣΟΚ θυμίζει το περυσινό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ανταγωνισμός για την ηγεσία μοιάζει να διεξάγεται μέσα στη σούπα μιας πηχτής κοινοτοπίας. Ακόμη και οι νεοφώτιστοι μιλούν σαν βετεράνοι, ενώ οι νεάζοντες βετεράνοι ανταγωνίζονται σε αφέλεια τους νεοφώτιστους.
Πέρυσι, τη συριζαϊκή ανία έσπασε ένας αλεξιπτωτιστής. Από το διαθέσιμο μενού προβλέψιμων υποψηφίων, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησαν τον κανένα. Φέτος, οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ούτε έναν «κανένα», για την περίπτωση που έρχονταν στην όρεξη να τζογάρουν. Τους προσφέρονται μόνο οι ράγες της προβλεψιμότητας, που δεν είναι προβλέψιμες μόνο για τους ίδιους. Είναι προβλέψιμες και για τις παράλληλες ράγες στις οποίες κινείται ανενόχλητη η κυβέρνηση.
