Ευτυχώς εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη εκλέγουμε δημάρχους που δεν έχουν τη φιλοδοξία να γίνουν πρωθυπουργοί ούτε καν υπουργοί. Αρκούνται στο να κάνουν τη δουλειά για την οποία τους εκλέξαμε. Να κρατούν καθαρή την πόλη, να αρχίζουν και να ολοκληρώνουν έργα που να βελτιώνουν την καθημερινότητά μας, να κάνουν χρηστή και αποτελεσματική διαχείριση των πόρων που διαθέτουν. Απλά πράγματα. Και για αυτό είχαμε καλούς και κακούς δημάρχους, πάντως είχαμε δημάρχους. Τα πράγματα για τους πολίτες της Αθήνας από το 1986 και μετά ήταν διαφορετικά και παραμένουν διαφορετικά. Προβεβλημένα κομματικά στελέχη έκαναν μια «περατζάδα» και από τον δήμο της Αθήνας και στη συνέχεια, αφού εκπληρώθηκε ο σκοπός για τον οποίον εξελέγησαν, άφησαν τους δημότες τους στα κρύα του λουτρού και επανήλθαν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Προφανώς έκριναν ότι ένας υπουργικός θώκος έχει μεγαλύτερη αξία από το να είναι κάποιος δήμαρχος της πιο ιστορικής ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Μέχρι στιγμής παρόμοια, αξιοκατάκριτη συμπεριφορά επέδειξαν μόνο στελέχη που προέρχονταν από την Κεντροδεξιά. Τώρα φαίνεται πως τη δόξα τους τη ζήλεψε και ένας αριστερός, ο νυν δήμαρχος Αθηναίων, που εγκατέλειψε την πόλη του, περιφερόμενος σε όλη την Ελλάδα, για να διεκδικήσει την ηγεσία του τρίτου κόμματος στη Βουλή των Ελλήνων, με απώτερο στόχο να κυβερνήσει την Ελλάδα. Σε αυτές τις περιπτώσεις λέμε για τους ψηφοφόρους: Ας πρόσεχαν!
Οπως μου έλεγε περιφερειάρχης μεγάλης περιφέρειας: «Εδώ είμαι ένας μικρός πρωθυπουργός. Γιατί να θέλω να γίνω ένας ακόμα υπουργός;».
Να σημειώσω πως όλοι οι προηγούμενοι δήμαρχοι Αθηναίων που εγκατέλειψαν τη θέση τους πρόωρα, τουλάχιστον παρέμειναν στο αξίωμά τους 2-3 χρόνια. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο ενδεχόμενο ο πρώτος δήμος της χώρας να ψάχνει για δήμαρχο από τον πρώτο κιόλας χρόνο της πενταετούς θητείας του. Αλλον ψηφίζεις, άλλος σου προκύπτει. Φυσικά, τις φιλοδοξίες των ανθρώπων και τους μύχιους πόθους τους ουδείς μπορεί να ανιχνεύσει κι έτσι ο τρόπος σκέψης τους απαιτεί σύνθετη ανάλυση. Παραδείγματος χάρη, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας καταξιωμένος επαγγελματικά πολίτης εγκαταλείπει τη δουλειά του για να εκλεγεί βουλευτής. Θεωρεί ότι το βουλευτικό έδρανο έχει μεγαλύτερη αξία από τον χώρο όπου αρίστευσε; Ή μήπως το κίνητρό του είναι η «προσφορά προς τον τόπο» και οι χιλιοειπωμένες τηλεοπτικές ατάκες; Το «έκαστος εφ’ ω ετάχθη» είναι πολύ σοφό για να είναι ευρέως κατανοητό.
Για να επανέλθω στα αυτοδιοικητικά. Θυμάμαι βουλευτές των μεγάλων κομμάτων να αντιμετωπίζουν με ένα μείγμα αγανάκτησης και περιφρόνησης την ερώτηση αν σκοπεύουν να διεκδικήσουν τη δημαρχία στην πόλη τους. Προφανώς προτιμούν να είναι ένας στους τριακόσιους, παρά ο πρώτος πολίτης στον τόπο τους. Υπάρχουν και οι ελάχιστες εξαιρέσεις. Οπως μου έλεγε περιφερειάρχης μεγάλης περιφέρειας: «Εδώ είμαι ένας μικρός πρωθυπουργός. Γιατί να θέλω να γίνω ένας ακόμα υπουργός;». Και είχε απόλυτο δίκιο. Μήπως οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθήνας θα πρέπει να υπογράφουν μια «δήλωση του ν. 105» ότι δεν θα εγκαταλείψουν το πόστο τους;
