Είναι γνωστή η σπουδή της κυβέρνησης να κλείσει το ζήτημα των υποκλοπών. Ακόμη και υπουργοί, επιχειρηματίες και δικαστικοί λειτουργοί που επιβεβαιωμένα παρακολουθούνταν μάλλον θέλουν να ξεχάσουν την υπόθεση. Δεν εξηγείται αλλιώς η εκκωφαντική σιωπή τους. Εν μέρει τους καταλαβαίνω. Ισως κι εγώ αν υπήρχαν τα μηνύματά μου, οι πιο προσωπικές μου στιγμές στα χέρια δυνάμει εκβιαστών θα ήθελα να εξαφανιστεί το πρόβλημα, να μην ανακινείται, να ταφεί για πάντα.
Κι εδώ ακριβώς έγκειται η βασική παθογένεια που ανέκυψε από αυτό το σκάνδαλο: πώς η ανάγκη για λήθη διαχύθηκε σε όλους τους θεσμούς και δηλητηρίασε ακόμη κι αυτήν τη δικαιοσύνη, έναν από τους τελευταίους πυλώνες αξιοπιστίας στη συνείδηση των πολιτών. Γιατί όπως έγραψε στο χθεσινό άρθρο του στην «Κ» ο Νίκος Αλιβιζάτος, «όταν μεταξύ των παρακολουθηθέντων –και μάλιστα επί διετία– περιλαμβάνεται ανώτατος εισαγγελικός λειτουργός (που συμβαίνει μάλιστα να κάθεται σε διπλανό γραφείο με το γραφείο του κ. Ζήση)», πώς μπορεί κανείς να έχει εμπιστοσύνη ότι το πόρισμα του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αχιλλέα Ζήση είναι προϊόν ενδελεχούς δικαστικής έρευνας, ότι κλήθηκαν οι απαραίτητοι μάρτυρες και πως το συμπέρασμά του δεν είναι απόρροια πολιτικών πιέσεων ή έστω αυτολογοκρισίας;
Από το 2013 όταν το 63% των Ελλήνων «μάλλον εμπιστεύονταν τη Δικαιοσύνη και τους δικαστές», το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 27%, ενώ στον αντίποδα σήμερα το 70% «μάλλον δεν εμπιστεύονται τη Δικαιοσύνη και τους δικαστές», όπως προκύπτει από έρευνα της Public Issue. Υποθέτω ότι του χρόνου θα συρρικνωθεί κι άλλο έπειτα από αυτού του είδους αποφάσεις και κείμενα σχολιασμού σαν αυτό της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Γεωργίας Αδειλίνη, διανθισμένα με περιττά, αυταρχικά επιρρήματα («αναντίλεκτα) και σχόλια όπως ότι «σε καμία άλλη χώρα δεν διεξήχθη τόσο ενδελεχής (Δικαστική) έρευνα –με τη συμμετοχή μάλιστα και τριών Aνεξαρτήτων Αρχών– για παρόμοια υπόθεση».
Σε όλα αυτά μπορεί κάποιος να αντιτάξει το λαϊκίστικο επιχείρημα «ποιος ασχολείται;». Οταν η δημόσια υγεία, παιδεία, τα ΜΜΜ αποσυντίθενται, πώς μπορεί κάποιος να έχει αφηρημένες απαιτήσεις για το απόρρητο των επικοινωνιών και τα προσωπικά δεδομένα, αλλά και γενικότερα για το κράτος δικαίου.
Μπορούν δηλαδή αυτές οι ευαισθησίες εύκολα να αποκηρυχθούν ως ελιτίστικες, απομακρυσμένες από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας. Δεν είναι έτσι. Ενας Ευρωπαίος πολίτης έχει δικαίωμα και στην αξιοπρεπή περίθαλψη και στις τακτικές, καθαρές αστικές συγκοινωνίες. Και σε μια κυβέρνηση και μια Δικαιοσύνη που δεν σιωπούν φλυαρώντας.
