Καθώς παρακολουθούμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, αναπόφευκτα το μυαλό πηγαίνει είκοσι χρόνια πίσω, στους Αγώνες της Αθήνας.
Και πέρα από τη διάχυτη ικανοποίηση για την οργάνωση των «καλύτερων αγώνων» και τα εύσημα που πήραμε από πολλούς, ακόμη και επικριτές της Ελλάδας, δεν μπορεί κανείς να μην απογοητεύεται από το γεγονός ότι ξοδέψαμε τόσα χρήματα –δυσανάλογα για τις δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας– και δεν καταφέραμε να αλλάξουμε την Αθήνα στον βαθμό που το έκαναν άλλες πόλεις, με ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Βαρκελώνη.
Προφανώς, υπήρξε ένας οικονομικός οργασμός, δημιουργήθηκαν νέες υποδομές, εκσυγχρονίστηκαν υφιστάμενες και επιταχύνθηκε η κατασκευή άλλων. Πέρα από τις καθυστερήσεις και τις γνωστές παθογένειες, είναι γεγονός ότι με την ανάληψη και, τελικά, τη διοργάνωση των Αγώνων προβλήθηκε και αναβαθμίστηκε η διεθνής εικόνα της χώρας.
Ωστόσο, αποτιμώντας τη συνολική εικόνα είκοσι χρόνια μετά, με την αντικειμενικότητα και τη νηφαλιότητα που επιτρέπει η χρονική απόσταση, είναι σαφές ότι δεν υπήρξε ο αναγκαίος μακροχρόνιος σχεδιασμός για την αξιοποίηση σταδίων, χώρων και ακινήτων.
Εγιναν σημαντικά έργα –αεροδρόμιο, Αττική Oδός, μετρό, κ.ά.– αλλά η πόλη και η χώρα δεν βελτιώθηκαν στον βαθμό που μπορούσαν και θα έπρεπε. Και η ευθύνη για αυτό ανήκει σε όλους – πρωτίστως στο κράτος και τα κόμματα, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα και εμάς τους πολίτες.
Αποτιμώντας τη συνολική εικόνα είκοσι χρόνια μετά, είναι σαφές ότι δεν υπήρξε ο μακροχρόνιος σχεδιασμός για την αξιοποίηση σταδίων, χώρων και ακινήτων.
Το 1997, λίγο μετά την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, είχα πάει αποστολή στην Ατλάντα –όπου ένα χρόνο πριν είχε διεξαχθεί η Χρυσή Ολυμπιάδα– για να καταγράψω δημοσιογραφικά την εμπειρία της διοργάνωσης και της αξιοποίησης των έργων και των εγκαταστάσεων, ενόψει των δικών μας αγώνων, το 2004.
Η πιο πλούσια χώρα του κόσμου είχε φροντίσει να εντάξει πολλά από τα κονδύλια σε έναν μακροπρόθεσμο πρακτικό και χρηστικό σχεδιασμό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκσυγχρονισμός των εγκαταστάσεων της φοιτητικής εστίας του πανεπιστημίου της πολιτείας, του Georgia Tech, η οποία αφού χρησιμοποιήθηκε ως ολυμπιακό χωριό φιλοξενώντας τους χιλιάδες αθλητές που βρέθηκαν στην Ατλάντα, αποδόθηκε και πάλι στο πανεπιστήμιο ως μια υπερσύγχρονη φοιτητική εστία ακόμη πιο ελκυστική για τους φοιτητές, αφού στα δωμάτιά τους είχαν μείνει κάποια από τα κορυφαία ονόματα του παγκόσμιου αθλητισμού.
Η διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων αποτελεί μοναδική ευκαιρία για μια χώρα, ειδικά όταν είναι μικρού ή μεσαίου μεγέθους, την οποία δεν έχει την πολυτέλεια να μην αξιοποιήσει.
Οι περισσότεροι μάλλον συμφωνούμε ότι η Ελλάδα δεν το έκανε, σίγουρα όχι στον βαθμό που θα έπρεπε.
