Μπορεί να το δοκιμάσει κανείς σαν άσκηση. Να συμμεριστεί την «απόλυτη» πεποίθηση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου ότι δεν υπήρξε «καμία απολύτως εμπλοκή» κρατικών λειτουργών με το λογισμικό παρακολουθήσεων. Δικαιολογεί άραγε αυτή η εισαγγελική κρίση πανηγυρισμούς; Δικαιολογεί τον θριαμβευτικό τόνο των κυβερνητικών ανακοινώσεων και των υπουργών που καλούσαν χθες στη Βουλή την αντιπολίτευση να ζητήσει συγγνώμη; (Ο ένας εξ αυτών των υπουργών, μάλιστα, συγκαταλεγόταν στους στόχους του Predator και την Τρίτη ταύτιζε το εισαγγελικό ανακοινωθέν με το πολίτευμα της χώρας.)
Σύμφωνα με τη γνώμη που σχημάτισε η Γεωργία Αδειλίνη, ιδιώτες είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα και παραβίαζαν το απόρρητο «πολιτικών, δημοσιογράφων κ.λπ.» – όχι μόνο τις τηλεφωνικές τους επικοινωνίες, αλλά ακόμη και τις πιο μύχιες πτυχές της προσωπικής τους ζωής. Αυτή η συστηματική παραβίαση, θύματα της οποίας, σύμφωνα με τα στοιχεία της δημοσιογραφικής έρευνας, ήταν υπουργοί και ανώτατοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων, επιχειρήθηκε επί των ημερών της κυβέρνησης. Οι ιδιώτες προσπάθησαν να διεισδύσουν σε κρατικά μυστικά ή και να διαβάλουν πρόσωπα κρίσιμα για την εθνική ασφάλεια. Προβληματίζει άραγε αυτή η διαπίστωση την ενθουσιασμένη κυβέρνηση; Την προβληματίζει ότι δεν κατάφερε να αποτρέψει την έσωθεν άλωση, ούτε κατάφερε εκ των υστέρων να τη διαλευκάνει;
Στο ντιμπέιτ πριν από τις πρώτες εκλογές το 2023, ο πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει την υπόθεση «σκάνδαλο» που αφήνει «σκιά για την κυβέρνησή μας». Δεν ήταν η πρώτη φορά που εμφανιζόταν απολογητικός για τις υποκλοπές. Παρότι εξαντλούσε την αυτοκριτική του στη «λάθος» παρακολούθηση ενός πολιτικού του αντιπάλου –του Νίκου Ανδρουλάκη–, φαινόταν εντούτοις να την αναγνωρίζει ως κατάχρηση κυβερνητικής εξουσίας και να την καταλογίζει σε πρόσωπα του περιβάλλοντός του. Πρόσωπα που ο ίδιος επέλεξε και ο ίδιος κατέληξε να αποπέμψει.
Οταν ένα πολιτικό σκάνδαλο επιμολύνει τους θεσμούς.
Υστερα από αυτή την έμπρακτη –και οδυνηρή– αυτοκριτική, ακολούθησε, όμως, η επίμονη απώθηση. Ενθαρρυμένη από τις δημοσκοπήσεις, που έδειχναν ότι η μεγάλη πλειοψηφία αντιμετωπίζει την υπόθεση σαν ένα μοιραία βρώμικο παίγνιο εξουσίας, που δεν την αφορά, η κυβέρνηση εξέπεμπε μονότονα το ίδιο μήνυμα: Φτάνει πια με τις υποκλοπές. Τελειώσαμε.
Η ανάγκη της απώθησης την έφερε αντιμέτωπη με τις Ανεξάρτητες Αρχές. Την έφερε στην ανάγκη να συνεταιριστεί ακόμη και με τον Βελόπουλο προκειμένου να αλλάξει τη σύνθεση των Ανεξάρτητων Αρχών. Και την έφερε τώρα, ντάλα Αύγουστο, να ανεμίζει μια εισαγγελική ανακοίνωση – πάλι με την υπόρρητη βεβαιότητα ότι το μεγάλο κοινό δεν έχει χρόνο να σπαταλήσει για να ψειρίσει δικονομικές λεπτομέρειες.
Ενα ομολογημένο πολιτικό σκάνδαλο αφέθηκε έτσι να επιμολύνει τους θεσμούς – να τους ρουφήξει όλους στη «σκιά» του. Αλλά ποιος ασχολείται με τους θεσμούς; Δεν είναι ελαιόλαδο για να τρώγονται. Ούτε κιλοβατώρες για να καίγονται.
