Η νύχτα έρχεται τρέχοντας στην παραλιακή, και πηγαίνει από το έντονο πορτοκαλί στο κόκκινο, στο σκονισμένο καφετί, στο σκούρο μπλε, στο μαύρο. Ανάβουν τα φώτα των γερανών στο εργοτάξιο «The Ellinikon». Υπάρχουν μόνον οριζόντιες και κάθετες γραμμές μέσα στο κενό.
Το τοπίο μοιάζει με καμβά του Ουμπέρτο Μποτσιόνι. Αρχές του προηγούμενου αιώνα, με καλπάζουσα φουτουριστική φαντασία, διακήρυτταν: «Αποτυπώνουμε στην τέχνη τον δυναμισμό και την ενέργεια του νέου κόσμου. Αναγγέλλουμε μια νέα ομορφιά, την ομορφιά της ταχύτητας. Ενα αγωνιστικό αυτοκίνητο είναι πιο όμορφο από τη Νίκη της Σαμοθράκης».
Σου αρέσει – δεν σου αρέσει το ουτοπικό όραμα των φουτουριστών, η νύχτα στη λεωφόρο Ποσειδώνος είναι πιο όμορφη από την ημέρα. Ο αυτοκινητόδρομος με τις τρεις μποτιλιαρισμένες λωρίδες από τις 11 το πρωί και μετά, καθημερινά, σε θερμοκρασία ατμόσφαιρας σταθερά πάνω από τους 38 βαθμούς και θερμοκρασία εδάφους ενδεχομένως κοντά στους 50, σκιάζεται πάντοτε από σύννεφα σκόνης, ειδικά όταν φυσάει αυτός ο καινούργιος άνεμος της κλιματικής δυστοπίας. Η άμμος της Αφρικής, το χώμα που σκορπούν τα φορτωμένα φορτηγά μπαινοβγαίνοντας στο εργοτάξιο και οι ταλαίπωροι φοίνικες που πλέον δεν θροΐζουν στον άνεμο, αλλά τρίζουν ξεροί, συνθέτουν ένα no man’s land με την αρχική έννοια του όρου: χώρος απόρριψης απορριμμάτων ανάμεσα σε ιδιοκτησίες γης.
Εγκλωβισμένοι μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, καθηλωμένοι σε μια λεωφόρο που υπήρξε κομμάτι του επανασχεδιασμού της μεταπολεμικής Αθήνας η οποία αισιοδοξούσε και έφτιαχνε οργανωμένες πλαζ στο παραλιακό μέτωπο, οι οδηγοί κοιταζόμαστε μέσα από τα κλειστά παράθυρα των οχημάτων μας αμίλητοι και με το ερκοντίσιον στο φουλ. Υπομένουμε την αγωνία του παλιού που πεθαίνει πριν το Ellinikon «υπογειοποιήσει» την Ποσειδώνος για να ολοκληρωθεί η ενοποίηση «ενός μέρους που αντιπροσωπεύει την πρόοδο».
Ισως είναι ιστορικά αναπόδραστο κάθε αιώνας στις πρώτες του δεκαετίες να έρχεται σε ρήξη με το οικείο επιμένοντας να διαγράψει τα ίχνη του. Από την άλλη μεριά, οι πόλεις χρειάζονται ορόσημα, μέρη που λένε την ιστορία τους, με τα οποία οι κάτοικοί τους ταυτίζονται και μας κάνουν να νιώθουμε τμήμα τους. Οσο για τους πολίτες αυτής της όλο και πιο σκληρής πόλης, το μόνο που ζητάμε είναι το κράτος να σκεφτεί λίγο: Οταν ο νεοφουτουριστικός υπόγειος αυτοκινητόδρομος ταχείας κυκλοφορίας με τις ενδεχομένως 4 ή 6 λωρίδες ολοκληρωθεί, πώς θα συνδέεται με τη λεωφόρο Ποσειδώνος;
Με άλλα λόγια, να μας ενημερώσει η πολιτεία τι προβλέπει να γίνει με τον φρακαρισμένο «λαιμό των μπουκαλιών», όταν θα ακουμπούν στην είσοδο και την έξοδο της σύζευξης των οδών γεμάτα οχήματα, στην τομή του χρόνου όπου το πριν θα συναντά το μετά.
