Οταν έχεις ισχυρή στήριξη από ευρύ μέρος της βάσης, γιατί να μην αρνηθείς το ατόπημα; «Απολύτως κανένα μπούλινγκ δεν έγινε». «Ο κόσμος δεν τσίμπησε», είπε ο Παύλος Πολάκης, και χαρακτήρισε «στημένες προβοκατσιούλες» τις έσωθεν αποδοκιμασίες για την επίθεση στη νομική σύμβουλο του Αδ. Γεωργιάδη. Δεν είναι το πρώτο «ελευθέρας» που λαμβάνει –από οπαδούς και συνοδοιπόρους– να ξεδιπλώνει όποτε φρονεί τη λεβεντομαγκιά του. Ετσι, ενώ σκοντάφτει τακτικά στο κοινό περί της ευπρέπειας δίκιο, δεν στρώνεται κατάχαμα, αλλά κατορθώνει να προχωρεί αλώβητος επέκεινα των ορίων. Διότι ένα κομμάτι της κοινωνίας το νταηλίκι το χειροκροτεί. Δηλαδή, το πρόβλημα δεν σταματά στον «Παυλάρα» και στην αψάδα του, που τροφοδοτεί χρόνια τώρα την παρα-επικαιρότητα και τα αποθεωτικά ή θεριστικά μέσα κοινωνικής μας δικτύωσης. Ο επιθετικός λαϊκισμός διατηρεί γι’ αρκετούς, σε αντίπαλα και πλείστα άλλα στρατόπεδα, μια θαμβωτική στίλβη.
Ναι μεν καταδικάζονται τυπικώς οι τραμπουκισμοί και οι σκαιότητες, όμως υπογείως ορισμένους τους γοητεύουν. Λένε, επειδή στην ουσία αποτελούν γι’ αυτούς την «ασυμφιλίωτη μάχη με τη διαφθορά και τη διαπλοκή», την ανενδοίαστη «αποκάλυψη της αλήθειας», πηγαίες «εκρήξεις δίκαιης αγανάκτησης»… Ομως οι έφοδοι θρασύτητας, ο χυδαίος λόγος, η εμπαθής πολεμική δεν αποτελούν θαρραλέα αντίσταση στο ρεύμα. Δεν είναι ένδειξη αγωνιστικότητας και ελευθεροφροσύνης οι στομφώδεις απρέπειες, οι βαναυσότητες, οι απειλές, τα χαστούκια. Είναι καθαρή βία, που ξυπνάει μίση, φτερώνει παραλογισμούς, δίνει όνομα και τροφή στους ανορθολογισμούς που αναφύονται σε κάθε κρίση. Είναι αυταρχισμός. Ακρως συντηρητική, διόλου ριζοσπαστική είναι η άποψη ότι δεν υφίστανται σε έναν ρευστό κόσμο κανόνες καλής συμπεριφοράς και ότι το θράσος είναι όπλο.
Οι λαϊκιστές βέβαια ξέρουν πώς να μιλούν σε ανθρώπους με δύσκολη καθημερινότητα. Προσφέρουν, μέσα από τη διαίρεση, ταυτότητα και κοινότητα, και με μονοσήμαντες απλοϊκές απαντήσεις, ψευτο-έδαφος να πατούν. Για τους λαϊκιστές, πολιτική είναι η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ασύμπτωτους πόλους, και όλοι πλην των ιδίων, διεφθαρμένοι ανήθικοι εχθροί. Ξέρουν πώς να φανατίζουν, να χειραγωγούν, και με την αποκάλυψη υπαρκτών ή ανύπαρκτων σκανδάλων, να εξαγριώνουν ή και να ψυχαγωγούν. Ο πεζοδρομιακός λαϊκισμός δεν είναι μόνο αφόρητη καταπάτηση των στοιχειωδών κανόνων συνύπαρξης, είναι σκιά και απειλή στους κόλπους της δημοκρατίας.
