Ο αναγνώστης Αντώνης Π. –δυστυχώς, δεν υπογράφει με το επίθετό του– επισημαίνει ότι οι χαμηλές βάσεις στις φιλολογικές σχολές οφείλονται στη χαμηλή ζήτηση. Δυστυχώς, οι σχολές ανθρωπιστικών σπουδών δεν προσφέρουν σοβαρές προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης. Παρότι δε οι βάσεις είναι τόσο χαμηλές, πολλές θέσεις μένουν κενές. Φέτος, σημειώνει, στην Κομοτηνή έμειναν 100. Με αποτέλεσμα, για να συμπληρωθούν, να γίνουν δεκτοί υποψήφιοι με τη φετινή ελάχιστη βάση εισαγωγής, το 9/20. Αυτή είναι μόνον η αρχή. Η συνέχεια έρχεται φυσιολογικά. Προκειμένου να μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα οι πιο αδύναμοι φοιτητές και όσοι μπήκαν επειδή δεν είχαν πού αλλού να πάνε –όπως κάτι αποτυχημένοι βουλευτές που έγιναν διοικητές (σ.τ.Σ.)– οι καθηγητές αδικούν τους αριστούχους και τους πιο ικανούς. Αν υπάρχουν διαρροές, επηρεάζεται η χρηματοδότηση της σχολής. Αυτά είναι τα βασικά στοιχεία του σχολίου του Αντώνη Π. Αποδεικνύουν πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα και πόσο δύσκολο είναι να λυθεί. Υπάρχει τρόπος για να γίνει η φιλολογία πιο ελκυστική; Ή μήπως πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια, να παραδεχθούμε ότι έτσι είναι τα πράγματα και ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνον ελληνικό. Εμείς όμως οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε ως ελληνικό. Αφορά άμεσα και τη φιλαναγνωσία και, κυρίως, το μέλλον της ελληνικής γλώσσας. Αν δεν υπάρχουν ικανοί φιλόλογοι να τη διδάξουν, το ελληνόπουλο έχει κάθε λόγο να την αφήσει και να μιλάει αγγλικά.
Ο αναγνώστης με τα αρχικά Θ.Λ. είναι βέβαιος ότι τα ελληνικά θα πεθάνουν όπως έχουν πεθάνει και τόσες άλλες γλώσσες. Ας το πάρουμε τότε απόφαση, προσθέτω εγώ, να τα εγκαταλείψουμε, να περάσουμε στο λατινικό αλφάβητο και να γίνουμε αγγλόφωνοι. Αν μη τι άλλο, θα έχουμε μια γλώσσα της προκοπής την οποία δεν θα την περιφρονούμε όπως περιφρονούμε τη δική μας σήμερα με αποτέλεσμα να είμαστε άγλωσσοι. Προς Θεού, δεν το προτείνω. Ο Θεοχάρης Ρ. με μέμφεται επειδή υποτιμώ τη θεατρολογία και προτάσσω την ανάγνωση. Κάνει το λάθος να ταυτίζει τη θεατρολογία με τη «θεατροπραξία», όπως λέει ο φίλος Βασίλης Παπαβασιλείου. Και δεν παύω να αναρωτιέμαι πόσο κακό έχουν κάνει στη «θεατροπραξία» οι διάφορες θεωρητικές ακροβασίες της θεατρολογίας. Σε άλλο του σχόλιο, ο Αντώνης Π. υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει επαρκής βιβλιογραφία στα ελληνικά. Εχει εν μέρει δίκιο. Η ελληνική αγορά είναι μικρή, αλλά κυκλοφορούν εξαιρετικές μεταφράσεις, οι οποίες εμπλουτίζουν και καλλιεργούν το γλωσσικό αίσθημα πολλές φορές περισσότερο κι απ’ τα κείμενα που είναι γραμμένα στα ελληνικά. Το θέμα είναι μεγάλο και ενδιαφέρει όλους τους ελληνόφωνους. Καταλήγει, δε, στην πάγια διαπίστωση ότι τα ελληνικά δεν είναι πλέον ελκυστικά και ότι σ’ αυτό ευθύνονται, εν πολλοίς, η εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί.
