Ο Τραμπ είχε ανάγκη έναν Μπάιντεν. Είχε ανάγκη έναν αντίπαλο που δεν μπορούσε, κυριολεκτικά, να αρθρώσει το μήνυμά του και με τη σβηστή φωνή του έκανε τον αρειμάνιο πρώην πρόεδρο να φαντάζει λέων.
Χωρίς τον Μπάιντεν, όμως, ο Τραμπ είναι ξανά ο ασυνάρτητος εαυτός του. Τα παραληρήματά του δεν προστατεύονται πια από την «ηχομόνωση» που τους προσέφερε το μούδιασμα του αντιπάλου.
Ολη η καμπάνια των Ρεπουμπλικανών –όπως εξακολουθεί να ονομάζεται κατά συμβατικό ευφημισμό ο μηχανισμός που έχει στοιχισθεί πίσω από την περσόνα του αρχηγού– είχε εστιάσει στη φυσική αδυναμία του Μπάιντεν να ασκήσει τα προεδρικά καθήκοντα για μια δεύτερη τετραετία. Τώρα, η καμπάνια έχει απομείνει χωρίς κεντρικό μήνυμα. Εχει, ακόμη χειρότερα, να διαχειριστεί σαν «μήνυμα» τις τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις εγωπάθειας και εχθροπάθειας του υποψηφίου.
Πουθενά δεν ήταν πιο έκδηλη η «μοναξιά» του Τραμπ στην προεκλογική σκηνή –με τον προβολέα να τον φωτίζει ανελέητα– όσο στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Εθνική Ενωση Μαύρων Δημοσιογράφων. Μόνο η συνύπαρξή του με τρεις μαύρες δημοσιογράφους φάνηκε να του προκαλεί δυσφορία και νευρικότητα.
Και τώρα, τι θα γίνουμε χωρίς τον Μπάιντεν;
«Αγαπώ τον μαύρο πληθυσμό αυτής της χώρας», είπε, μαρτυρώντας ότι τουλάχιστον απέναντι σε ληξιαρχικά μεγέθη όπως ο «πληθυσμός» μπορεί να δηλώσει αγάπη. Και όταν ρωτήθηκε για την αντίπαλό του, άφησε το ενστικτώδες χρωματολόγιό του να οδηγήσει τη γλώσσα: «Ηταν πάντα ινδικής καταγωγής. Δεν ήξερα ότι ήταν μαύρη, μέχρι πριν από λίγα χρόνια που έγινε μαύρη», είπε για την Κάμαλα Χάρις, προκαλώντας αυθόρμητο χάχανο στο ακροατήριό του.
Πέρα από κωμική, η στιγμή είναι και ενδεικτική για το πώς έχει κακοφορμίσει η πολιτική των ταυτοτήτων. Μέχρι τώρα ήταν της μόδας να κατηγορούμε τη φιλελεύθερη Αριστερά για κατάχρηση των (μειονοτικών) ταυτοτήτων – για τον κατακερματισμό του προγράμματός της σε μικρο-ατζέντες, που προκαλούσαν αντίστοιχο κατακερματισμό και της κοινωνικής της βάσης.
Πλέον, φαίνεται ότι την εμμονή με τις ταυτότητες την έχει «κολλήσει» η Δεξιά. Χρησιμοποιεί εκείνη τις ταμπέλες σαν εργαλεία πολιτικού εξορκισμού. Η φυλή, το φύλο, η καταγωγή τείνουν να εξελιχθούν σε αντίστροφη καθήλωση: Την ώρα που οι Δημοκρατικοί προσπαθούν ήδη από την εποχή της πρώτης υποψηφιότητας Μπάιντεν να άρουν το πρόγραμμά τους πάνω από αυτούς τους ορισμούς, οι τραμπιστές έχουν να αντιτάξουν μόνο ταυτοτικά σχήματα.
Λίγο ή πολύ μαύρη, με το φύλο της να της χρεώνεται, παραδόξως, ως προνόμιο (δεν θα την είχαν επιλέξει, αν δεν ήταν γυναίκα), η Κάμαλα Χάρις έχει μόνο να κερδίσει από αυτό το κυνήγι των φαντασμάτων. Αρκεί να το αγνοήσει. Να το αφήσει να πνιγεί στον αντίλαλό του. Και να μην κλειστεί η ίδια στο κοστούμι του «θηλυκού Ομπάμα» που οι φίλοι της της έχουν ράψει.
