Η Ιταλίδα Αντζελα Καρίνι εγκατέλειψε το ρινγκ έπειτα από 46 δευτερόλεπτα. Το έκανε, όπως είπε η ίδια, για να προστατεύσει τη σωματική της ακεραιότητα. Συμβαίνουν αυτά στο άγριο άθλημα της πυγμαχίας. Οπως και τα νοκ άουτ. Ομως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση. Η αντίπαλός της Ιμάνι Κελίφ είναι μεν γυναίκα όπως γράφει το διαβατήριό της, τα χρωμοσώματά της όμως είναι ΧΥ, κοινώς αρσενικά. Γεγονός που της δίνει μυϊκή υπεροχή απέναντι στις γυναίκες αντιπάλους της. Δεν φταίει η ίδια. Ετσι γεννήθηκε. Απροσδιορίστου φύλου; Ερμαφρόδιτη; Πέστε το όπως θέλετε. Πάντως γι’ αυτόν τον λόγο η Παγκόσμια Ομοσπονδία Πυγμαχίας δεν της επέτρεψε να συμμετάσχει σε γυναικείους αγώνες πυγμαχίας, διότι δεν πέρασε επιτυχώς τις εξετάσεις φύλου. Διαφώνησε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία έχει πολύ πιο «φιλελεύθερες» απόψεις για τον προσδιορισμό των φύλων. Το διαπιστώσαμε εξάλλου και στην τελετή έναρξης. Ολ’ αυτά μπορεί να είναι τεχνικά και διαδικαστικά προβλήματα. Αναδεικνύουν όμως ένα ουσιαστικό πρόβλημα, τα όρια της ανθρώπινης φύσης, στην περίπτωση αυτή τη διάκριση αρσενικού – θηλυκού και τη σχέση του με το λεγόμενο κοινωνικό φύλο. Αναδεικνύουν, επίσης, και την πολιτισμική αξία του αθλητισμού: σε έναν κόσμο που γυρνάει την πλάτη του στους περιορισμούς της φύσης, ο αθλητισμός έρχεται να τους επιβεβαιώσει. Ανεξαρτήτως ερωτικών κλίσεων, αποκλίσεων και προτιμήσεων, ο αθλητισμός, που στηρίζεται στον καθαγιασμό του ανθρώπινου σώματος και στην αξιοποίηση των δυνατοτήτων του, έρχεται να μας υπενθυμίσει πεισματικά ότι το σώμα, δηλαδή η φύση, δεν υπάρχει χωρίς τη διάκριση αρσενικού και θηλυκού.
Δεν ξέρω αν κάποιες γυναικείες οργανώσεις πήραν θέση για τη συμβολική γυναικοκτονία στο ρινγκ. Και δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να είναι αυτή. Εκείνο που ξέρω είναι ότι το θέμα της ισότητας ανδρών και γυναικών, το οποίο είναι και δίκαιο και ευκταίο, τείνει να οδηγήσει στην κατάργηση της διαφοράς ανάμεσα στα δύο φύλα μέσω της κοινωνικής ταυτότητας. Γι’ αυτήν τη μετα-ιδεολογία της μετα-νεωτερικότητας, όλα σε «μετά», ο κοινωνικός προσδιορισμός υπερισχύει των φυσικών ορίων. Και το υποστηρίζουν οι ίδιοι οι οποίοι κόπτονται για την κλιματική αλλαγή και την καταστροφή του φυσικού τοπίου από τη δραστηριότητα της σύγχρονης κοινωνίας. Μήπως θα πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε και για την καταστροφή του ανθρώπινου τοπίου; Κι αν σώσουμε τα δεντράκια, πώς θα είναι οι άνθρωποι που θα αναπνέουν το οξυγόνο; Οσο για το επεισόδιο με την ατυχήσασα Ιταλίδα, μου θύμισε μια ιστορία από τους αρχαίους Ολυμπιακούς. Πυγμάχος επέστρεψε στην πόλη του και έχασε το μερίδιο της περιουσίας του από τον αδελφό του επειδή το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί από τα χτυπήματα και κανείς δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Μπέρδεμα ταυτότητας από τη μια, μπέρδεμα ταυτότητας κι από την άλλη.
