Σπάνια κυβερνητικό ανακοινωθέν είναι τόσο ειλικρινές. Η «επιλογή», έλεγε το κείμενο που διάβαζε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, έγινε «με πολιτικά χαρακτηριστικά». «Αναδεικνύει», εξήγησε, «τη σημασία της Μακεδονίας και της Βόρειας Ελλάδας για την Ευρώπη». Τα «πολιτικά χαρακτηριστικά» αναφέρονται ασφαλώς στην εσωτερική πολιτική. Αυτό λέει και η επεξήγηση. Ο νέος επίτροπος της Ελλάδας στην Κομισιόν επελέγη επειδή εκπροσωπεί τη Μακεδονία και τη Βόρεια Ελλάδα – περιοχές που με τη σειρά τους έχουν καταγεγραμμένα εκλογικά χαρακτηριστικά. Περιοχές όπου η Ν.Δ. πιέζεται από τους δεξιούς ανταγωνιστές της.
Ομολογείται έτσι επισήμως ότι ο νέος επίτροπος δεν επελέγη με τα κριτήρια της (ευρωπαϊκής) δουλειάς που του ανετέθη. Επελέγη επειδή εκλογικά έχει ο ίδιος καλύτερες επιδόσεις από το κόμμα του στην περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας. Επελέγη επειδή μπορεί να πωληθεί στην εσωτερική –όχι εθνική, αλλά επαρχιακή– πολιτική αγορά ως αντι-Βελόπουλος.
Αντίστοιχο ήταν και το σκεπτικό που διοχετεύθηκε στον Τύπο για τις επιλογές της κυβέρνησης στους γενικούς γραμματείς. Οι διορισμοί προβλήθηκαν από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ως απενοχοποίηση «εκείνων που έδωσαν τη μάχη του σταυρού». Η κυβέρνηση επιστρέφει στο κόμμα και τιμά, με θέσεις στον κυβερνητικό μηχανισμό, τους πολιτευτές του. Δεν ψηφίστηκαν για γενικοί γραμματείς. Αλλά το γεγονός ότι διεκδίκησαν –ανεπιτυχώς– την ψήφο τούς δίνει μόρια νομιμοποίησης για διορισμό.
Το πρωτότυπο δεν είναι ότι τα κριτήρια αυτά υιοθετούνται. Καμία κυβέρνηση άλλωστε δεν τους είχε αντισταθεί. Το πρωτότυπο είναι ότι τα κριτήρια κομματικής μεροληψίας διαφημίζονται ανοιχτά από την κυβέρνηση, που προέβαλλε μέχρι πρότινος ως συστατικό στοιχείο του brand της τον αδογμάτιστο πραγματισμό. Διαχειριζόμενη αλλεπάλληλες κρίσεις στην πρώτη της τετραετία, είχε πείσει ότι η καθοδηγητική αρχή της ήταν «να γίνεται η δουλειά». Οχι τα κομματικά ένσημα αυτού που θα κληθεί να την αναλάβει, ούτε οι (δήθεν) ιδεολογικές του αποσκευές, αλλά η επάρκειά του. Αυτό το στυλ διακυβέρνησης –που η ίδια η κυβέρνηση ονόμαζε «επιτελικό» και ο Τύπος «τεχνοκρατικό»– επιβεβαιώθηκε θριαμβευτικά στις κάλπες του 2023, με μια λαϊκή εντολή ισχυρότερη ακόμη και από αυτή που είχε πάρει η Ν.Δ. το 2019.
Αυτή η εκλογική νομιμοποίηση φαίνεται τώρα να μπαίνει στη μηχανή του κιμά. Αντί να επενδύει στα χαρακτηριστικά της που υπερψηφίστηκαν, η κυβέρνηση φαίνεται να αλλάζει τη φυσιογνωμία της με βάση τη δυσαρέσκεια που εισέπραξε στις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου, στις οποίες έχει μόνη της δώσει περιωπή mid-term elections. Δεν ακούει πια το 40,5% που την ψήφισε επειδή ήταν –και για να εξακολουθήσει να είναι– αποτελεσματική. Ακούει το 12% που δεν πήγε να την ξαναψηφίσει σε μια άσφαιρη κάλπη επειδή –όπως η ίδια εικάζει– δεν ήταν αρκετά δεξιά.
Η οικειοθελής μετάλλαξη επιχειρείται μάλιστα ως αναβάπτιση στη λαϊκή κολυμβήθρα, ενώ είναι μάλλον το αντίθετο: μια παρανάγνωση της λαϊκής εντολής. Δεν κυβερνά το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές του 2023. Κυβερνά το κόμμα που (νομίζει ότι) έχασε τις ευρωεκλογές του 2024.
Ετσι όπως πάμε
Ζαγοράκης για Πτ∆! (Και το άλλο, στην αρχή, σαν ανέκδοτο ακουγόταν.)
Ασκηνοθέτητοι
Μια τελετή που δεν είναι τελετή. Αντί να κλειστεί σε ένα στάδιο και να στυλιζαριστεί με μια χορογραφία που θα έχει υποτάξει στον προγραμματισμό της κάθε κίνηση και κάθε πλάνο, η μη τελετή των Παρισίων διεσπάρη στην πόλη. Διεσπάρη όμως και σε πολλά στυλ, αφήνοντας την ποπ κουλτούρα να διεισδύσει στα μνημεία και ξυπνώντας, αντιστοίχως, τα μνημεία για να τα βουτήξει στην αισθητική του παρόντος – σε μια ακαταστάλακτη, αλλά ρέουσα αισθητική που είχε τη θολή σύσταση του Σηκουάνα. Αυτή η θραυσματική αφήγηση είναι βεβαίως πολύ πιο δύσκολο να εκληφθεί ως «έργο» και να επιβληθεί έτσι ως «έγκυρη» στο κοινό βλέμμα. Είναι όμως και –κυριολεκτικά– πιο σύγχρονη: πιο συμβατή με το σαστισμένο πνεύμα της εποχής. Η νοσταλγία για την καλοκουρδισμένη παράσταση του 2004 είχε και αυτό το ασυναίσθητο ελατήριο: την ανάγκη να νιώσει κανείς ξανά ασφάλεια μέσα στην τελετουργική αρτιότητα που του προσέφεραν τα αναγνωρίσιμα σύμβολα του 2004 – οι οικείοι μύθοι. Η τωρινή μη τελετή διατυμπάνιζε την υπαρξιακή ανάγκη της εποχής της πολυκρίσης. «Ζητείται», φώναζε, «σκηνοθέτης».
