Ψυχικώς απομακρυνθήκαμε. Αυτή φαίνεται να είναι συνοπτικά η διάγνωση για την κακή επίδοση της Ν.Δ. στις ευρωεκλογές. Το κόμμα ψύχρανε τη βάση του. Η βάση βλέπει ότι δεν κυβερνούν τα δικά της παιδιά. Η Ν.Δ. κυβερνά με πρώην πασόκους και τεχνοκράτες που δεν έχουν εκλεγεί – και κουνάνε ενίοτε το δάχτυλο στους συντηρητικούς πολίτες, αντιμετωπίζοντάς τους ως πολιτισμικά καθυστερημένους.
Η διάγνωση αυτή για τις ευρωεκλογές –που εξελήφθησαν από τη Ν.Δ. ως ήττα, παρότι ήταν πάλι πρώτη με διαφορά 13,3 μονάδων από τον δεύτερο– υπαγορεύει και τις μετέπειτα κινήσεις της κυβέρνησης: Την επιστράτευση πολιτευτών στις θέσεις γενικών γραμματέων. Τη συμμόρφωση στα γούστα των βουλευτών ακόμη και για το ποιος θα οριστεί επικεφαλής στην Αρχή Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Τον διορισμό του περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Αν υπάρχει ψυχικό χάσμα, ο Τζιτζικώστας προορίζεται για να το στοκάρει. Γιατί; Διότι, λένε, είναι νεοδημοκράτης, Μακεδόνας, αιρετός και λαϊκός (το τελευταίο εννοείται μάλλον ως χαρακτηρισμός ύφους, και όχι καταγωγής, μιας και ο περιφερειάρχης είναι συνεχιστής τοπικής πολιτικής δυναστείας). Θα είναι όμως καλός επίτροπος; Το ερώτημα αυτό φαίνεται ότι δεν ήταν στην κορυφή των προτεραιοτήτων, μιας και το Μαξίμου φαίνεται να πιστεύει ότι δεν χρειάζεται εκπρόσωπο στις Βρυξέλλες. Επικοινωνεί το ίδιο απευθείας με το ευρωπαϊκό κέντρο.
Οι ψυχικές ρωγμές και η επιχείρηση στοκαρίσματος.
Αν ακολουθήσει κανείς αυτή τη γραμμή σκέψης –αν προσπεράσει το ζητηματάκι της καταλληλότητας–, το ερώτημα παραμένει: Είναι αυτός ο τρόπος για να αναστυλώσει η Ν.Δ. τα ραγισμένα της ερείσματα; Θα συγκινηθούν οι αποξενωμένοι ψηφοφόροι της Βόρειας Ελλάδας από το γεγονός ότι επελέγη ένας «δικός τους άνθρωπος» (για αξίωμα υψηλότερο από εκείνο για τον οποίο τον έχουν ψηφίσει πριν από οκτώ μήνες) ώστε να ταυτιστούν ξανά με τη Ν.Δ.; Επανασυνδέεται έτσι η κυβέρνηση με τις πρωτογενείς πηγές της νομιμοποίησής της;
Η επανασύνδεση επιχειρείται ως επιστροφή. Η κυβέρνηση πάει πίσω, «επανορθωτικά», γιατί δεν μπορεί να πάει μπροστά. Γιατί δεν μπορεί να αρθρώσει έναν συλλογικό στόχο που να τους συνέχει όλους –παραδοσιακούς δεξιούς και κεντρώους, Βόρειους και Νότιους–, όπως έκανε στην πρώτη τετραετία της, που η εκπλήρωση του προτάγματος της επιστροφής στην κανονικότητα παρήγαγε για εκείνη «δευτερογενή» νομιμοποίηση: Η κυβερνητική επίδοση έφερε την αποδοχή. Δεν δοκίμασε η κυβέρνηση να εκμαιεύσει πρώτα αποδοχή, από το ένα ή το άλλο ακροατήριο, για να μπορέσει μετά να κυβερνήσει.
Προβάλλεται τώρα η δικαιολογία ότι οι υποτροπές που βλέπουμε αφορούν την πρόσοψη και όχι την ουσία της διακυβέρνησης. Το αμάξωμα βάφεται βαθύ μπλε. Η μηχανή δεν αλλάζει. Αλλάζει το πλήρωμα. Αλλά δεν αλλάζει ο προορισμός.
Θα μπορούσε και να πετύχει έτσι, αν ήταν σαφής ο προορισμός. Αν δεν έχει τρελαθεί και το GPS.
