Τη δεκαετία του 2000 ζήσαμε την εποχή της αστακομακαρονάδας και των τύπων που πετούσαν με ελικόπτερο σε ένα νησί για να την απολαύσουν. Οπως έλεγαν οι απολογητές της εποχής, «τα έχει αυτά η ανάπτυξη». Θεωρούσαν ότι η όποια κριτική σε αυτά τα φαινόμενα ήταν προϊόν ελιτίστικου σνομπισμού. Δεν ήταν όμως. Ο πλουτισμός που βασίζεται σε υγιείς παραγωγικές επενδύσεις που ακολουθούν κανόνες και νόμους είναι ό,τι πιο ευπρόσδεκτο. Οι κάθε είδους φούσκες, η αμιγώς κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, οι αρπαχτές δεν είναι. Είδαμε άλλωστε πού κατέληξε εκείνο το ξέφρενο πάρτι. Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές του είναι πτωχευμένοι, και όχι επειδή πήραν σοβαρά επιχειρηματικά ρίσκα. Κάποιοι ξεμπλέκουν ακόμη σήμερα με διάφορες ποινικές υποθέσεις, αν και οι περισσότεροι «καθάρισαν». Οι αφελείς που πίστεψαν στον τζόγο του χρηματιστηρίου έμειναν με το «χαρτί» στο χέρι.
Σήμερα τα σημάδια αχαλίνωτου νεοπλουτισμού είναι εμφανή σε όλους. Παιδικά πάρτι σε mega-γιοτ, τύποι που «παρκάρουν» το ελικόπτερό τους όπου τους βολεύει χωρίς καμία άδεια, αυτοκίνητα που κυκλοφορούν με μπλε «φάρους» που υποτίθεται ότι χρησιμοποιεί μόνο η ΕΛ.ΑΣ. Μαζί με αυτά η αισθητική της αστακομακαρονάδας έχει πάρει πάλι το πάνω χέρι. Τα νησιά που γλίτωσαν την αχαλίνωτη δόμηση την πρώτη φορά λόγω της οικονομικής κρίσης βρίσκονται σε οριακό σημείο. Είναι λογικό σε μία άναρχη χώρα σαν την Ελλάδα το χρήμα να τρέχει πιο γρήγορα από οιονδήποτε κανόνα και φυσικά το κράτος. Είναι επίσης αναμενόμενο σε μια χώρα με πολύ χαμηλούς μισθούς να αγοράζονται «υπηρεσίες» που δεν θα έπρεπε να αγοράζονται. Το έχουμε όμως ξαναζήσει το φαινόμενο και θα έπρεπε να μάθουμε από όσα περάσαμε, τα οποία κόστισαν πολύ στον Ελληνα πολίτη. Η χώρα έχει αναπτύξει έναν εξαιρετικά δυναμικό, και εξωστρεφή, ιδιωτικό τομέα που προσπαθεί να κάνει τα πράγματα όπως πρέπει. Το βλέπουμε σε διάφορους τομείς, και στον τουρισμό. Ακολουθώντας βασικούς νόμους και κανόνες, έστω και αν είναι μερικές φορές σχεδόν ανέφικτο σε αυτόν τον τόπο να κάνεις τη δουλειά σου μόνο «με τον σταυρό στο χέρι».
Οταν αυτοί οι άνθρωποι παιδεύονται χρόνια να βγάλουν άδεια για κάποιο κτίριο και βλέπουν δίπλα τους το αυθαίρετο-τέρας οργίζονται, και έχουν δίκιο.
Εδώ είμαστε πάντως. Σε ένα σταυροδρόμι, με πολλά σημάδια που μας προειδοποιούν ότι δεν μάθαμε πολλά από τη μεγάλη κρίση.
