Περισσότερο από τις διασπάσεις, τις αμφισβητήσεις, τις δημόσιες διαφωνίες και συγκρούσεις, την εικόνα πλήρους διάλυσης στον ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνει η επίθεση του Παύλου Πολάκη στην Αθηνά Λινού. Ενα στέλεχος του κόμματος, μέχρι πρόσφατα βουλευτής του, που μετά τη «μισή» διαγραφή του βρίσκεται –πιθανότατα προσωρινά– εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αφήνει βαρύτατους υπαινιγμούς εναντίον της συναδέλφου του στο ίδιο κόμμα. Αυτό που ουσιαστικά υπαινίσσεται είναι ότι η κ. Λινού κατά το κοινώς λεγόμενον «τα παίρνει» από την κυβέρνηση και λειτουργεί σαν κυβερνητικός δάκτυλος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που λέει είναι πως το συναισθηματικό ξέσπασμα της κ. Λινού και η συγγνώμη που ζήτησε για τις προσβολές Πολάκη μέσα στη Βουλή, κίνηση που πυροδότησε την απόφαση διαγραφής του από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση αγανάκτησης, αλλά ένα καλά πληρωμένο συμβόλαιο.
Η απάντηση της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, με αναφορές σε πολυετές κοινωνικό έργο, από το 2012 και μετά, σε συνεργασία με εννέα διαδοχικές κυβερνήσεις, δεν αμφισβητείται από το κόμμα της. Αλλωστε, η κοινή λογική λέει ότι η δραστηριότητά της αυτή ήταν γνωστή στην Κουμουνδούρου.
Και όμως, απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή κατάσταση εκτόξευσης βαρύτατων καταγγελιών και υπαινιγμών, η κομματική ηγεσία επιλέγει τη σιωπή, δείχνοντας το μέγεθος του αδιεξόδου στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την παραλυτική αδράνεια απέναντι σε μια ακραία εκφυλιστική κατάσταση.
Μετά τη «μισή» διαγραφή Πολάκη, δεν ήταν λίγα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ερμήνευσαν τον δισταγμό της κομματικής ηγεσίας να προχωρήσει και σε διαγραφή του από το κόμμα ως φοβική αντίδραση. Εάν ο Παύλος Πολάκης βγήκε ενισχυμένος από εκείνη την εξέλιξη, η ανοχή στην τωρινή συμπεριφορά του και η στάση Ποντίου Πιλάτου, που δείχνει να επιλέγει η ηγεσία, προφανώς θα του δώσουν αίσθηση ακόμη μεγαλύτερης ισχύος.
Πόσο μακριά μπορεί, όμως, να προχωρήσει μια κομματική ηγεσία όταν φοβάται να εγκαλέσει τα κομματικά στελέχη για συμπεριφορές που εκφεύγουν από κάθε πλαίσιο συντεταγμένης κομματικής λειτουργίας; Ισως δεν αργήσουμε να το διαπιστώσουμε, γιατί η κοινή λογική λέει ότι τώρα που μπήκε σε αυτήν τη διαδικασία, ο Παύλος Πολάκης δεν θα σταματήσει να δοκιμάζει τα όρια, τις ανοχές και τις αντοχές, σε έναν διαρκή πόλεμο φθοράς. Ηδη πληθαίνουν οι διαδικτυακές οπαδικές ιαχές που τον υποστηρίζουν για έναν πιο κεντρικό ρόλο στο κόμμα.
