Κάθε μέρα, από τα παράθυρα της «Καθημερινής», αντικρίζω την παραλία του Νέου Φαλήρου. Παραλία δεν είναι, αλλά ας πούμε ότι είναι μια τεχνητή ακτογραμμή. Ο Σαρωνικός απλώνεται γαλανός πέρα από τα «δαχτυλίδια» και τους αυτοκινητοδρόμους. Απλώνεται, επίσης, πέρα από τα αιώνια μπάζα του Φαληρικού Ορμου. Πιο κάτω, στα όρια Νέου Φαλήρου και Μοσχάτου, ρέει ο Κηφισός, όπως ρέει, σαν εγκιβωτισμένο σκοτεινό ποτάμι με βορβορώδη βυθό. Προς τις Τζιτζιφιές, είναι η τσιμεντένια τεχνητή εκβολή του Ιλισού, η στροφή προς Καλλιθέα και η απέραντη έκταση ώς το Δέλτα, βομβαρδισμένο τοπίο. Στη θέση του Ιππόδρομου, ο «Νιάρχος» (κάπως έπρεπε ο κόσμος να αποκαλεί το ΚΠΙΣΝ), δίπλα στα προσφυγικά.
Ολος αυτός ο ακανόνιστος οικιστικός χυλός και αυτή η αποκαρδιωτική καταστροφή του φυσικού τοπίου που ξεκίνησε στη δεκαετία του ’60 και απογειώθηκε επί χούντας, είναι μια όψη της ελληνικής πραγματικότητας. Μπορεί να μη μας αρέσει να προβάλλουμε αυτήν την όψη που δεν μας κολακεύει, μπορεί να μην είναι κατανοητό σε όλους πόσο επιβαρυντική είναι στην ψυχική ισορροπία, στην αισθητική αρμονία, στην τοπική οικονομία, στην καθημερινή λειτουργία και στην περιβαλλοντική βιωσιμότητα, αλλά είναι εκεί και εκπέμπει τα δικά της σήματα.
Πολλά έχει να πει για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτική ηγεσία, διαχρονικά, η καταστροφή του Φαληρικού Ορμου, από την Καστέλλα μέχρι τη μαρίνα Φλοίσβου. Κανένας εχθρός της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να φανταστεί και να εκτελέσει με τόση ακρίβεια την ξεθεμελίωση της φυσικής ομορφιάς και της ιστορικής φυσιογνωμίας. Και αυτό, φυσικά, ισχύει για το σύνολο της χώρας, αλλά στην περίπτωση του Νέου Φαλήρου και του Μοσχάτου υπάρχει μοναδικότητα.
Με συγκρατημένα αισθήματα ακούω τον ενθουσιασμό για τη νέα Αθηναϊκή Ριβιέρα. Για τον μεγάλο ποδηλατόδρομο, που αντικειμενικά είναι πολύ θετικό γεγονός, αν συνοδεύεται από ανάπλαση του φυσικού περιβάλλοντος. Οι τσιμεντένιοι γίγαντες που υψώνονται στο Ελληνικό δίπλα στη θάλασσα, πάντως, δεν προκαλούν προς το παρόν αισθήματα εθνικής ανάτασης…
Στα πλαϊνά των αυτοκινητοδρόμων, στο «ποτάμι», που έγιναν με την ευκαιρία των Ολυμπιακών του 2004, βλέπουμε τα ίδια διατηρητέα σκουπίδια επί μία εικοσαετία. Εχουν γίνει μνημεία της ελληνικής «ιδιαιτερότητας» και μας υπενθυμίζουν διαρκώς πως οι Ελληνες είναι ικανοί για όλα. Για τα μεγάλα και για τα μικρά. Για τον θρίαμβο και την αυτοκαταστροφή.
