Ο Στέφανος Κασσελάκης απολαμβάνει την πολιτική. Απολαμβάνει τη δημοσιότητα που του εξασφαλίζει η πολιτική. Αλλά δεν την απολαμβάνει τόσο, ώστε να εγκαταλείψει την προηγούμενη ζωή του. Τώρα που έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την ενασχόλησή του με τα δημόσια πράγματα, φαίνεται ότι για μεγάλα διαστήματα προτιμά να μετέχει στη δημόσια ζωή σαν ενεργός αναχωρητής, με απούσα παρουσία, διακτινισμένη από την ασφάλεια της ιδιωτικότητάς του. Προτιμά να πολιτεύεται με αναρτήσεις στο τουίτερ, από την απόσταση του εκάστοτε –υπερατλαντικού ή αρχιπελαγικού– καταφυγίου του.
Η απόσταση όμως δεν ψυχραίνει την εσωκομματική ζωή στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν σταματούν τα ρολόγια. Αντιθέτως. Η απουσία αρχής και η ρευστοποίηση της κομματικής ρουτίνας, αφήνει χώρο για όλους. Δηλαδή για όλους-εναντίον-όλων.
Κάπως έτσι ο ημι-διαγεγραμμένος Πολάκης αμολάει τα εκδικητικά του ένστικτα, λασπομαχώντας κατά της Αθηνάς Λινού, την οποία υπερασπίζεται ρητώς όλη η φρουρά του Τσίπρα (Γεροβασίλη, Φλαμπουράρης και λοιπές δυνάμεις). Ο αποπεμφθείς, αντί να παραγκωνίζεται, επανέρχεται σε ρόλο τιμωρού, βρίσκοντας πάλι απέναντί του τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ. Σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα θα μιλούσαμε για σπαραγμό. Στο κόμμα Κασσελάκη όμως έχουν ξηλωθεί όλοι οι παλιοί ορισμοί. Η διαγραφή συνοδεύεται με έπαινο, που εκλαμβάνεται ως εξουσιοδότηση για εσωκομματικές εκκαθαρίσεις.
Το ψυχόδραμα κρύβει τη μακρά έκλειψη της αντιπολίτευσης.
Η παραπολιτική πλημμυρίζει το κενό που αφήνει η πολιτική και ο πολακισμός αφήνεται να στραφεί πλέον και εσωτερικά, με σκανδαλοθηρική μανία κατά των συντρόφων. Το θέαμα προσφέρεται για πολιτική ηδονοβλεψία. Προσφέρεται σε όποιον μπορεί να αντλήσει χαιρέκακη απόλαυση από την εισβολή ενός σκυλόψαρου σε ρηχή πισίνα με αμέριμνους σπάρους. Συγκαλύπτεται έτσι όμως το πολιτικό έλλειμμα που παράγει μεν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Το ψυχόδραμα κρύβει τη μακρά έκλειψη της αντιπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ένα κόμμα που εκδίδει δελτία Τύπου και ανακοινώσεις, εκτελώντας ένα αντιπολιτευτικό ρεπερτόριο που ακολουθεί τις αυτο-υπονομευτικές τάσεις της κυβέρνησης. Η αντιπολιτευτική κασέτα παίζει κάπου στο βάθος. Αλλά, στην πραγματικότητα, αξιωματική αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ούτε στη Βουλή – όπου ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας τελεί σχεδόν επισήμως υπό εκκαθάριση. Δεν υπάρχει ούτε στα media, όπου οι εκπρόσωποί της εμφανίζονται στα παράθυρα ανερμάτιστοι να επιδίδονται σε σόλο αυτοσχεδιασμούς.
Πόσο θα διαρκέσει αυτή η ανισορροπία – με την αντιπολίτευση να μην μπορεί καν να διαλυθεί, αποφεύγοντας τουλάχιστον τον εκφυλισμό της; Κάποιοι λένε μέχρι το συνέδριο του Οκτωβρίου. Εχουν ξεχάσει ότι είχαν δοκιμάσει και στο προηγούμενο συνέδριο να βγουν από τη δίνη της «μεταπολιτικής». Και κατέληξαν χειροκροτητές της. Οι (πραγματικοί) πολιτικοί που έχουν απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ ξέρουν από τι θέλουν να απαλλαγούν. Αλλά δεν έχουν με τι να το αντικαταστήσουν.
