«Ευχαριστούμε που ξανάφερες τη χαρά» είπε ο Τιμ Ουόλτς στην Καμάλα Χάρις, ο αναγκαίος λευκός άντρας που θα πλαισιώσει την υποψηφιότητά της. Μ’ ένα χωριάτικο βάιμπ απλού ανθρώπου που δεν σιχαίνεται τους γελαδάρηδες και τους αγρότες και με λεξιλόγιο απολύτως νεανικό (χαρακτήρισε τους Τραμπ-Βανς «weird»-παράξενους-και «creepy»-ανατριχιαστικά άβολους/αλλόκοτους), ο υποψήφιος αντιπρόεδρος των Δημοκρατικών θυμίζει προπονητή ποδοσφαιρικής ομάδας λυκείου και καλοκάγαθο θείο που κάθεται με τη νεολαία και την καταλαβαίνει κιόλας.
«Δεν ασχολούμαστε με το τι κάνει ο διπλανός μας, κοίτα τη δουλειά σου», είπε σε κάποια αποστροφή του λόγου του κατά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του. Ηταν κάπως παρήγορο. Μετά από μία μακρά περίοδο απογοητεύσεων στο δημόσιο διάλογο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού για το ποιος είναι woke και ποιος anti-woke κάποιος επιτέλους επανέφερε μία παλιά φιλελεύθερη ιδέα:μην ασχολείσαι με τους άλλους και μην δώσεις μέσω της ψήφου σου τη δύναμη στην κυβέρνηση να το κάνει. «Μην είσαι περίεργος ρε», κάπως έτσι συστήθηκε στον κόσμο όλο ο προπονητής.
Ο Τιμ Ουόλτς έχει υποστηρίξει το δικαίωμα στην άμβλωση και τον σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό κι έχει πρωτοστατήσει ως προπονητής και δάσκαλος στην αποδοχή των κουήρ μαθητών, ενώ ο ίδιος, φυσικά, είναι βετεράνος και άνθρωπος της παραδοσιακής οικογένειας με μία γυναίκα και δύο παιδιά (The Tim Walz Cheat Sheet, Guardian). Εν ολίγοις, έχει την ικανότητα να θέσει το παράδειγμα του ανθρώπου που δεν ψηφίζει/μιλάει/πολιτεύεται με βάση τις ταυτότητές του, αλλά με βάση ένα πλέγμα αξιών και ν’ αφήσει τους εκλογείς να κλείσουν το μάτι στην πολυπλοκότητα των συνανθρώπων τους. Παράλληλα σού δείχνει ότι, οκέι, δεν τρέχει κάτι, μπορούμε να τα βρούμε, στο κάτω κάτω θέλουμε να ζήσουμε μαζί και να τα πάμε καλά. Εν ολίγοις, έχει κάτι συμφιλιωτικό και κουλ.
Στα δυνατά του σημεία η γλώσσα του που παρουσιάζει τους πολιτικούς του αντιπάλους όχι σαν δαίμονες ή ισχυρές προσωπικότητες με όραμα (έστω και σκοτεινό), αλλά σαν περίεργους τύπους που δεν έχουν ιδέα τι απασχολεί πραγματικά τους εκλογείς, ανεξάρτητα απ’ το τι ψηφίζουν. Είναι κάπως δύσκολο, όντως, να πιστέψει κανείς, ακόμα κι αν έχει εκτεθεί στις μεγαλύτερες δόσεις σεξιστικού παραληρήματος (μιλώ εκ πείρας) ότι όταν οι άντρες πάνε για ποτά στα μπαρ η βασική τους αγωνία είναι εάν θα έχουμε πρόσβαση στο γυναικολόγο. Σύμφωνα με τον Ουόλτς οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν απλώς να τα βγάλουν πέρα, δεν έχουν κάποιο όραμα κατάλυσης της δημοκρατίας. «Πιστεύω ότι ο Τραμπ είναι πραγματικά επικίνδυνος για τις γυναίκες», αλλά δεν «θέλω να του προσδώσω δύναμη που δεν έχει. Είναι απλώς αλλόκοτος» (Tim Walz on calling Donald Trump weird, video, guardian).
Αυτό που τώρα φέρνει η μορφή του χαμογελαστού δασκάλου είναι μία αλλαγή της πλαισίωσης: πόσοι από τους όντως συντηρητικούς ψηφοφόρους θέλουν πραγματικά την κατάργηση της πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας για τις γυναίκες, πόσοι είναι πραγματικά χαρούμενοι με το ενδεχόμενο ενός γεροπαράξενου στο τιμόνι; Από πότε η συντηρητική σκέψη έχει γίνει αλτ ράιτ, από πότε η συντηρητική ζωή και στάση στα πράγματα με την παλιομοδίτικη ευγένεια της και την ήρεμη σιγουριά της συνδέεται με αυτό το γκροτέσκ σόου με καρχαρίες και το στυλ αλλόκοτης σέχτας;
Το αλτ ράιτ έχει όντως κάτι από σέχτα. Οι οπαδοί της εναλλακτικής δεξιάς (και στα δικά μας εδώ) περνιούνται για μέγιστοι αναλυτές και κάτοχοι της βαθύτερης αλήθειας, αλλά, βασικά, μοιάζουν απλώς με άβολους εχθρούς της επιστημονικής έρευνας και παραστρατημένους χριστιανούς που αντί να μελετούν τη βίβλο (εξαίρετο ανάγνωσμα) λιώνουν στα τουιτς του Ελον Μασκ και στις συνωμοσιολογικές, φοβικές σελίδες του σκοταδισμού. Η πραγματικότητα είναι πως μάλλον δεν συναναστρέφονται συχνά πολλούς και διαφορετικούς, κανονικούς ανθρώπους, πως δεν συχνάζουν στο καφέ της περιοχής τους, πως δεν ταξιδεύουν με τα πόδια ή τα μέσα, πως δεν έχουν επαφές, ακοινώνητοι. Μακάρι αυτός ο φοβικός, ελεγκτικός, ανελεύθερος, μίζερος και-ξεκάθαρα-τσαρλατάνικος τρόπος θέασης του κόσμου να ηττηθεί στην Αμερική κι ύστερα παντού. Το αλλόκοτο είναι γοητευτικό, αλλά δεν χρειάζεται να μάς καταπιεί με τη σαγήνη του.
Ισως ο δάσκαλος να ήρθε για να μάς θυμίσει πράγματα που μαθαίναμε στο σχολείο: οι άλλοι άνθρωποι είναι ολόκληροι άγνωστοι κόσμοι με αντιφάσεις, ιδέες, κίνητρα και αχαρτογράφητες στοχεύσεις, ολόκληρα σύμπαντα, πλανήτες στην τροχιά τους, που καλούμαστε να δούμε με σεβασμό και κατανόηση. Η καλή ζωή του ενός δεν είναι η καλή ζωή του άλλου. Πρέπει να βρεις το μονοπάτι σου, αλλά δεν χρειάζεται να κάνεις μπούλινγκ σε κανέναν όσο είσαι καθ’ οδόν.
