Λες και χτίζαμε παλάτια στην άμμο. Θηριώδεις αθλητικές εγκαταστάσεις, μόνιμες αντί για προσωρινές κατασκευές, αρκετές με λανθασμένη χωροθέτηση, αφέθηκαν να παρακμάζουν αναξιοποίητες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Διατηρήσαμε αχρείαστα γήπεδα, εκ των οποίων ορισμένα εξυπηρετούσαν θνησιγενείς ομοσπονδίες με σωματεία – σφραγίδα, ενώ τόσες διαδοχικές κυβερνήσεις δεν βρήκαν τον τρόπο δεκαετίες μετά να κεφαλαιοποιήσουν το όραμα του 2004. Δεν ήταν απλώς μια χαμένη ευκαιρία αυτή η αδυναμία διαχείρισης, ήταν μια εθνική αποτυχία.
Το πρόβλημα είχε φανεί από νωρίς, ήδη από τη σύσταση του φακέλου διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων. Σύμφωνα με το αρχικό master plan το 75% των αθλητικών εγκαταστάσεων και το 92% των προπονητικών χώρων ήταν ήδη έτοιμα. Ωστόσο, μόλις η Ελλάδα έλαβε το χρίσμα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής όλα άλλαξαν. Ακολούθησε νέος σχεδιασμός, αναζητήθηκαν άλλοι χώροι, επιλέχθηκαν νέες περιοχές για τη δημιουργία μόνιμων εγκαταστάσεων. Χάθηκε χρόνος και όσο κοντεύαμε στο νήμα, τόσο εντεινόταν η πίεση για λύσεις με κάθε κόστος.
Οι διεθνείς ομοσπονδίες απαιτούσαν όσο το δυνατόν πιο μεγάλα στάδια. Ενδιαφέρονταν μόνο για τη χωρητικότητα που θα έδινε πρεστίζ στο άθλημά τους. Παράλληλα, η ελληνική πλευρά δεν έβλεπε με καλό μάτι τη λύση των προσωρινών κατασκευών. Οι προσφορές για λυόμενα δεν γίνονταν δεκτές, καθώς η νοοτροπία της εποχής υπαγόρευε ότι θα δίνονταν χρήματα σε κάτι που θα ήταν «χειροπιαστό», σε ένα έργο που «θα έμενε στον τόπο».
Ολα έγιναν τότε τόσο βιαστικά που εμβληματικές κατασκευές δεν διέθεταν καν άδεια λειτουργίας. Μετά τη λήξη των Αγώνων το μόνο πρόβλημα δεν ήταν η αξιοποίησή τους, αλλά και η συντήρησή τους. Παράλληλα ο διαθέσιμος εξοπλισμός χρησιμοποιήθηκε μέχρις εσχάτων.
Στο καταδυτήριο του Αγίου Κοσμά οι βατήρες, ενώ είχαν διάρκεια ζωής τεσσάρων ετών, χρησιμοποιήθηκαν επί σχεδόν μία δεκαετία, μέχρι να ραγίσουν από τις αναπηδήσεις. Στο ΟΑΚΑ οι ελαστικοί τάπητες (φτιαγμένοι όλοι από σκληρό υλικό χωρίς δυνατότητα απορρόφησης κραδασμών) αντικαθίστανται μόλις τώρα, δύο δεκαετίες μετά.
Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται 20 χρόνια από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η επιτυχία μιας διοργάνωσης δεν κρίνεται μόνο από τα εισιτήρια που έκοψε, το εφήμερο αίσθημα εθνικής ανάτασης, την ψευδαίσθηση ότι γίναμε επίκεντρο των εξελίξεων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η επιτυχία μετριέται –κυρίως– από το αποτύπωμα. Από αυτό που μένει όταν σβήσουν τα φώτα.
