Είναι λαϊκιστής. Επίδοξος δικτάτορας. Νεοφασίστας. Μισαλλόδοξος. Νάρκισσος. Καταστροφικά εγωπαθής. Καταδικασμένος εγκληματίας.
Ολα τα φόβητρα τα έχουν δοκιμάσει οι Δημοκρατικοί κατά του Τραμπ. Εχουν προσπαθήσει να τον σφραγίσουν με όλες τις στάμπες. Ομως, δεν έπιανε πάνω του καμία μπογιά. Τα αναθέματα τροφοδοτούσαν κιόλας το δαιμονικό του κύρος. Είχε δίκιο να κομπάζει: Ακόμη κι αν στεκόταν καταμεσής της 5ης Λεωφόρου και πυροβολούσε κάποιον, δεν θα έχανε ψηφοφόρους.
Αυτό που δεν πέτυχε ο «ανένδοτος» των Δημοκρατικών και ο συναγερμός τους για την αμερικανική δημοκρατία, το πέτυχε ένας σαρκασμός. Το πέτυχε με μία μόνο λέξη παγερής χλεύης ο κυβερνήτης της Μινεσότα, και από την Τρίτη υποψήφιος αντιπρόεδρος, Τιμ Ουόλτς: Αυτοί οι τύποι, είπε, είναι weird. Ο Τραμπ είναι weird. Που σημαίνει αλλόκοτος, αλλά και λίγο ψυχάκιας. Λίγο ανώμαλος. «Θέλουν να διαλέγουν τι βιβλία θα διαβάζετε. Θέλουν να μπαίνουν μαζί σας στο ιατρείο την ώρα που εξετάζεστε». Τους ξέρουμε, έλεγε ο Ουόλτς, αυτούς τους αλλόκοτους τύπους. «Δεν μας φοβίζουν. Μπορεί λίγο να μας φρικάρουν. Αλλά δεν τους φοβόμαστε».
Μιλώντας στη γλώσσα της ενδοχώρας.
Αντί της ηθικολογίας για τους θεσμούς, την οποία το κόμμα του προσπαθεί χρόνια να εκλαϊκεύσει, ο κυβερνήτης από την «επαρχία» έδωσε στους ψηφοφόρους του έναν άμεσο ορισμό της ελευθερίας που απολαμβάνουν στην καθημερινότητά τους. Ο χρυσός κανόνας του «υπαρκτού» αμερικανικού φιλελευθερισμού, όπως τον διατύπωσε στην παρθενική του προεκλογική ομιλία, είναι το «mind your own damn business». Μην ασχολείσαι τι κάνει ο γείτονάς σου στην κρεβατοκάμαρά του. Τι βιβλία διαβάζει στο παιδί του. Τι αποφάσεις παίρνει για το σώμα του. Μην παρεμβαίνεις στη ζωή του, όσο εκείνος δεν ενοχλεί τη δική σου. Αυτή η αλλόκοτη Δεξιά, του Τραμπ και του Βανς, θέλει ξαφνικά να τρυπώσει στους ιδιωτικούς βίους. Η απειλή μεταφράζεται έτσι από την ιδιόλεκτο του προοδευτικού δικαιωματισμού, στη βιωμένη πραγματικότητα της ατομικής ελευθερίας.
Η γλώσσα κάνει εδώ τη διαφορά. Οι λέξεις και η εκφορά. Πατρίδα, λέει ένας σύντομος ορισμός του πολιτικού επιστήμονα Ιβάν Κράστεφ, είναι εκεί που τους καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνουν. Για πολύ καιρό η φιλελεύθερη Αμερική μιλούσε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι των μεσοδυτικών πολιτειών. Εκείνοι αισθάνονταν ότι έμεναν χωρίς πατρίδα – ανέστιοι στον τόπο τους, από τον οποίο οι νέοι ήθελαν μόνο να δραπετεύσουν. Στο αίσθημα αυτής της απώλειας, η προοδευτική απάντηση ήταν ότι οι «επαρχιώτες» δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν την εποχή που τους προσπερνάει. Η τραμπική απάντηση ήταν «έχετε δίκιο». Η πατρίδα θα χάνεται. Θα επιστρέψουμε σε μια πατρίδα που θα γίνει «μεγάλη ξανά», εξολοθρεύοντας όλους τους φαντασιακούς εχθρούς που εμποδίζουν αυτή την επιστροφή.
Ο Ουόλτς μιλάει ξανά τη γλώσσα της φρακαρισμένης ενδοχώρας. Και της λέει ότι ο «νόστος» προς την πατρίδα δεν είναι το μίσος.
