Συχνά, οι συγγραφείς εκνευρίζονται με τους κριτικούς (ισχύει και το αντίστροφο: οι συγγραφείς να εκνευρίζουν τους κριτικούς…), κυρίως όταν μπαίνουν σε διάλογο μαζί τους – ο οποίος σχεδόν πάντοτε εκκινεί από μια αρνητική κριτική. Ο Τρούμαν Καπότε (1924-1984) στα «Μυστικά της συγγραφής. Απόσταγμα σοφίας 66 κορυφαίων δημιουργών» (μτφρ.: Σόλων Παπαγεωργίου, εκδ. Key Books) τα λέει πολύ καλά: «Μην υποτιμάς τον εαυτό σου στέλνοντας τα παράπονά σου σε κριτικούς· ποτέ. Γράψε τις λέξεις στο κεφάλι σου, αλλά μην τις γράψεις στο χαρτί».
Ο Καπότε ήταν και δημοσιογράφος, ένας από τους πρωτεργάτες της Νέας Δημοσιογραφίας και του non-fiction novel: εκτενή ρεπορτάζ δοσμένα σαν να ήταν μυθιστορήματα (με αποκορύφωμα, στη δική του περίπτωση, την πασίγνωστη αληθινή ιστορία ενός φρικτού εγκλήματος που ο Καπότε κάλυψε ρεπορταζιακά και μετά έκανε βιβλίο με τίτλο «Εν ψυχρώ» – εκδόθηκε το 1967). Ο Καπότε ήταν αληθινός μάστορας. Μερικές φορές άρχιζε μια ιστορία από το τέλος της. «Επίσης, γράφω πρώτα την τελευταία σελίδα ή την τελευταία παράγραφο μιας ιστορίας. Ετσι, γνωρίζω προς τα πού κατευθύνομαι».
Τις πιο απλές, αστείες αλλά και παράδοξες συμβουλές προς νέους συγγραφείς τις δίνει ο Κερτ Βόνεγκατ (1922-2007). Μερικά παραδείγματα: «Κάθε χαρακτήρας σας πρέπει να θέλει κάτι, ακόμα κι αν αυτό το κάτι είναι ένα ποτήρι νερό»· «ανεξαρτήτως από το πόσο γλυκοί και αθώοι είναι οι πρωταγωνιστές σας, επιβάλλεται να τους συμβαίνουν φρικτά πράγματα – μόνο με αυτό τον τρόπο θα καταλάβει ο αναγνώστης το ποιόν τους»· «ξεχάστε το σασπένς. Οι αναγνώστες πρέπει να γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει, πού και γιατί, ώστε να μπορέσουν να ολοκληρώσουν την ιστορία μόνοι τους αν φάνε τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου οι κατσαρίδες».
Η Σκωτσέζα Αλι Σμιθ (1962) λέει κάτι ενδιαφέρον για το ζήτημα του ενστίκτου στη δουλειά του συγγραφέα: «Σκέφτομαι διαρκώς έναν μύθο με τον θεό Ερμή, ο οποίος δημιούργησε το πρώτο μουσικό όργανο αφαιρώντας τα σπλάχνα μιας χελώνας και χρησιμοποιώντας το έντερο και το καβούκι της για να παίξει μουσική. Με άλλα λόγια, χάρη στο ένστικτό σου [στα αγγλικά, η λέξη gut σημαίνει «έντερο», καθώς και «ένστικτο»], θα πρέπει να είσαι σε θέση να παίζεις μουσική με οποιονδήποτε τρόπο».
Η Αλις Γουόκερ (1944) μας υπενθυμίζει γιατί η λογοτεχνία είναι στην ουσία ιστορίες για ανθρώπους με προβλήματα ή/και για ανθρώπους που δεν είναι καλοί: «Εχω διαπιστώσει, σχετικά με τα κείμενά μου, πως μια υποψία μίσους, παθιασμένου μίσους, είναι ωφέλιμη».
Η Γουόκερ λέει και κάτι πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό: «Κανένα τραγούδι ή ποίημα δεν θα φέρει το όνομα της μητέρας μου. Ωστόσο, πολλές από τις ιστορίες που γράφω, πολλές από τις ιστορίες που γράφουμε όλοι μας, είναι οι ιστορίες της μητέρας μου».
