Το ημερολόγιο γράφει 9 Αυγούστου και δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις ότι το μεγαλύτερο μέρος του θέρους είναι πια πίσω μας.
«Κι από Αύγουστο χειμώνα» λέει εκείνη η παροιμία που ανέκαθεν σου προκαλούσε δυσθυμία. Ποιος χειμώνας θα έρθει αυτή τη φορά; Φοβάσαι πως ένα αέναο καλοκαίρι θα είναι από εδώ και πέρα η ζωή μας, μόνο που δεν θα έχει ανεμελιά και χαρά. Εναν παρατεταμένο ανυπόφορο καύσωνα θα βιώνουμε σαν φυτά εσωτερικού χώρου· κάθε εξωτερική δραστηριότητα θα είναι μαρτυρική, χωρίς κλιματιστικά θα μαραζώνουμε, δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε.
Ερχεται γεμάτο προσδοκίες και καταλήγει να γλιστρά σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά σου.
Εφυγες λίγες μέρες, αλλά δεν ήταν ακριβώς διακοπές –έχουν χάσει και οι λέξεις το νόημά τους–, γιατί στην πραγματικότητα δεν διέκοψες τίποτα. Ούτε από τα άγχη πήρες απόσταση, ούτε από τις έγνοιες, ούτε από τις υποχρεώσεις. Μαζί σου τα κουβαλούσες όλα στην παραλία, στη βεράντα του ξενοδοχείου, στην πλατεία του χωριού, στο ταβερνάκι: επαγγελματικά emails που περίμεναν απάντηση, λογαριασμούς που έληγαν, τη δόση της εφορίας και του ΕΝΦΙΑ, τα κοινόχρηστα Ιουλίου, το προσχέδιο εκείνου του κειμένου που έπρεπε εδώ και καιρό να έχεις ολοκληρώσει. Τι σόι διακοπές είναι αυτές;
Υπόσχεσαι ότι την επόμενη φορά που θα φύγεις, κάποια στιγμή μέσα στις επόμενες εβδομάδες, δεν θα κάνεις το ίδιο λάθος. Θα τα αφήσεις όλα πίσω, θα πάρεις ανάσες ελευθερίας: από την καθημερινότητα, από όσα σε κάνουν να θλίβεσαι και να ασφυκτιάς, ακόμη κι από τον ίδιο σου τον εαυτό, από τα βαρίδια που εσύ τον φορτώνεις. Συμβαίνει ολοένα και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια να δίνεις τέτοιες υποσχέσεις και να τις αθετείς. Μένουν εκκρεμή τα καλοκαίρια σου. Ανολοκλήρωτα. Ερχονται γεμάτα προσδοκίες για το «σώμα του βράχου και το ρίγος της καρδιάς» του Ελύτη, για το φως του Εμπειρίκου που κάνει «οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου», για το «ακατάβλητο καλοκαίρι» του Καμύ, και καταλήγουν να γλιστρούν σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλά σου, αφήνοντάς σου μια στυφή γεύση.
Σκέφτεσαι όλα αυτά και χαμογελάς. Σαν τον Στάτλερ και τον Γουόλντορφ, τους ηλικιωμένους γκρινιάρηδες του «Μάπετ Σόου», έχεις γίνει, όλα σου φταίνε. Πώς το έλεγε ο Κέρμιτ στην ίδια αξέχαστη τηλεοπτική σειρά; «Να είσαι ευγνώμων ακόμη και για τα άσχημα πράγματα που σου συμβαίνουν, γιατί σου ανοίγουν τα μάτια, σε κάνουν να δεις τα καλά στα οποία προηγουμένως δεν έδινες σημασία». Να μια πρόκληση μέχρι το φθινόπωρο: μια άσκηση αισιοδοξίας. Τι λες; Θα το προσπαθήσεις;
