Οκέι. Οι Ολυμπιάδες περνούν νικηφόρες. Το συσσωρευμένο χρυσάφι βαραίνει πια στον αυχένα. Αλλά, οκέι. Θα μπορούσε η φάση να είναι καλύτερη, με ένα μεγαλύτερο άλμα. Θα μπορούσε ο άλτης να είχε συνηθίσει και περισσότερο τα νέα του παπούτσια, για να πατάει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Δηλαδή; Πόσο μεγαλύτερη;
Αυτή η φυσική coolness του Μίλτου Τεντόγλου –το πηγαία αντιηρωικό του ύφος και η ανοσία του στην αδρεναλίνη του ανταγωνισμού– έρχεται σε αντίθεση με τον βεβιασμένο στόμφο των συγχαρητηρίων αναρτήσεων που κάθε φορά προσπαθούν να τον κλείσουν στην κορνίζα του εθνικού εικονίσματος. Ο Τεντόγλου, όμως, είναι ελαφρύς τόσο, ώστε να αψηφά όχι μόνο τη βαρύτητα, αλλά και τους βαρύγδουπους.
Η χαριτωμένη ελαφρότητά του είναι κάπως λυτρωτική. Μας απαλλάσσει από το παλαιό υπόδειγμα, που απαιτούσε από τους ολυμπιονίκες να υποδέχονται τις νίκες τους με λαχανιασμένους θούριους στην κάμερα, με ίσες δόσεις θριαμβολογίας (το μετάλλιο είναι για όλους τους Ελληνες) και μιζέριας (παλεύουμε μόνοι, δεν μας στήριξε κανείς).
Τα φωτεινά πρόσωπα του Τεντόγλου, του Πετρούνια, του Καραλή χαράσσουν και μια διαχωριστική γραμμή με το ολυμπιακό μας παρελθόν, που ανασύρει η εικοστή επέτειος από τους Αγώνες της Αθήνας. Η συλλογική μνήμη έχει συγκρατήσει από το 2004 τη φωταψία και την έκσταση της μεγάλης γιορτής. Εχει απωθήσει τη σκηνοθεσία του ατυχήματος τις παραμονές της έναρξης· τα γιούχα στο στάδιο· τη μηχανή των μεταλλίων που είχε στηθεί σχεδόν υπό την αιγίδα του κράτους για να παράγει εθνική υπερηφάνεια με καύσιμο τη λαθραία «χημεία».
Αυτός που ξέρει να αψηφά τη βαρύτητα και τους βαρύγδουπους.
Η ιστορία, όμως, είναι πάντα πολύ σύνθετη για να χωρέσει στο σχήμα αυτοδικαίωσης της προκρούστειας συλλογικής μνήμης. Στη δέκατη επέτειό του, το 2004 είχε ήδη δαιμονοποιηθεί ως ρίζα όλων των κακών που οδήγησαν στη χρεοκοπία. Είκοσι χρόνια μετά, υμνείται ως οργανωτικό και αισθητικό επίτευγμα, που έκτοτε δεν έχει ξεπεραστεί. Δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η στιγμή ήταν ένδοξη, αλλά η παραφορά της κυοφορούσε ήδη την παρακμή που έμελλε να διαρκέσει.
Το κρυφτούλι με τον αντιντόπινγκ έλεγχο και η σχεδόν πάνδημη εθελοτυφλία που το δικαιολογούσε, σαν να προείκαζε το επικείμενο κρυφτούλι: Εκείνο με τη δημοσιονομική στατιστική και την καθολική κώφωση που το νομιμοποίησε και το άφησε έτσι να φτάσει μέχρι το χρεοκοπικό αδιέξοδο.
Ο τρόπος που ο Τεντόγλου (δεν) πανηγυρίζει τις επιτυχίες του –η χαλαρότητα με την οποία εξουδετερώνει τις ερωτήσεις για το πώς ένιωσε στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου– αναπαριστά και τη δυνατότητα της χειραφέτησης από το βάρος των δίδυμων συνδρόμων. Από τις μυλόπετρες του αυτοθαυμασμού και της αυτολύπησης.
Επιτέλους, η φάση μας είναι οκέι. Και αυτό αρκεί.
