Είναι ν’ απορείς. Πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται ένας επίορκος ώστε να συνεχίζει το βρώμικο βιολί του μετά τις αλυσιδωτές εξαρθρώσεις κυκλωμάτων εκβιαστών εντός του Δημοσίου και το πολυσυζητημένο ξήλωμα των αργυρώνητων υπαλλήλων από μια βεντάλια διαφορετικών υπηρεσιών, τη ΔΟΥ Χαλκίδας, τη Διεύθυνση Δόμησης του Δήμου Αθηναίων, τη Δημοτική Αστυνομία, την Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων, τη Διεύθυνση Υγειονομικού Ελέγχου Περιφέρειας, την Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου… Πόσο απρόσβλητος μπορεί να νιώθει ο αυτο-χειροτονημένος επικεφαλής κλειστού συνωμοτικού κυκλώματος μέσα το «αθέατο» φέουδό του; Πόσο σίγουρος είναι ότι δεν κινδυνεύει ενεργώντας δίπλα σε ανεπίληπτους υπαλλήλους; Πόσο βέβαιος ότι το θύμα, ως ωφελούμενο, δεν θα καταγγείλει, αλλά θα συναινέσει στην απάτη, στο ψεύδος, στην παρανομία; Είναι τόσο άθραυστοι οι κώδικες της σιωπής, τόσο ισχυρά τα δεσμά των συμψηφισμών και της συντεχνιακής αλληλεγγύης;
Σίγουρα το μαφιόζικο αρχηγιλίκι διαστέλλει το εγώ και τυφλώνει. Το εύκολο ζεστό χρήμα εκμαυλίζει. Εξασκεί τα αχόρταγα μέλη της σπείρας σε όλα τα αντανακλαστικά μιας διεφθαρμένης εξουσίας – στη σκληρότητα, στον αυταρχισμό, στην αναλγησία, στην υπεροψία. Η υπάλληλος του ΕΦΚΑ ζητούσε υψηλά ανταλλάγματα από κόρη ανήμπορης ώστε να εγκρίνει επίδομα αναπηρίας. Ο στυγνός εκβιασμός ανθρώπων σε ανάγκη δεν είναι κοινή παρανομία, είναι ανήθικη πράξη.
Πάντως, το ότι θύματα υποδεικνύουν δράστες, δεν υποτάσσονται στην «ειμαρμένη» των κακοφορμισμένων λαβυρίνθων και οι αδιάφθοροι απομακρύνουν όπου μπορούν (δεν είναι όλοι οι λάκκοι με λίγα φίδια) τη διεφθαρμένη εστία, είναι μεγάλο βήμα. Οι υπηρεσίες απέχουν από το να είναι τόποι αγίων με καρδιές ανόθευτες και καθαρά χέρια, όμως σταδιακά μεταβαίνουν από τον γραφειοκρατικό αναχρονισμό σε διαφανέστερες συναλλαγές, αρτιότερο έργο.
Oχι εύκολα. Πατάμε γκάζι και πατάμε φρένο. Αλλοτε αναδύεται ο κόσμος που παραβιάζει και καταχράται θεσμούς και κανόνες, κι άλλοτε εκείνος που θέτει τέλος στην ανομία. Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ποδοπατημένες αξίες, κυνισμός, αμοραλισμός, σύγχυση. Δεν μοιραζόμαστε ένα κοινό σύνολο γεγονότων, δεν έχουμε μια κοινή αίσθηση του τι είναι αλήθεια και τι όχι. Ζούμε σε εποχές δραματικών ακροτήτων. Ωστόσο, μέσα σε αυτή τη γενική δίνη, προχωράμε. Ναι μεν η οπισθοδρόμηση είναι ακόμη εγκατεστημένη σε αρκετές κρύπτες, όμως προχωράμε.
