Δεν ξέρω τι ήταν πιο τρομακτικό: το ξέσπασμα του Στέφανου Τσιτσιπά ή η βεβαιότητα με την οποία η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων χρηστών μέσων κοινωνικής δικτύωσης καταδίκασε τον 25χρονο πρωταθλητή του τένις ως «παλιόπαιδο», «κακομαθημένο», «αχάριστο», «ανάγωγο» για τον τρόπο με τον οποίο μίλησε στον πατέρα και προπονητή του;
Ηταν αναμενόμενο ο κοινός παρονομαστής του σοσιαλμιντιακού σχολιασμού να κατακεραυνώσει την επιθετική αντίδραση του παίκτη απέναντι στον πατέρα και προπονητή του. Στέκεται με ιδιαίτερη σεμνοτυφία στην ιδιότητα του πατέρα, που δεν δικαιούμαστε να προσβάλλουμε σε δημόσια θέα· ο Τσιτσιπάς όδευε σε μία ακόμη μη αναμενόμενη ήττα από κατώτερο αντίπαλο, ενώ ο μπαμπάς-προπονητής έδινε οδηγίες από τις εξέδρες. «Τι να το κάνω το ταλέντο, τι να κάνω τα χρήματα και τη δόξα αν μιλάω έτσι στον πατέρα μου;» γράφει ένας αγανακτισμένος συνδρομητής του YouTube. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, επιδοκιμάζουν μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας. Οι ελάχιστοι-ες που θέτουν ερωτήματα, δεν επιλέγουν «στρατόπεδο» και αμφισβητούν την κυρίαρχη άποψη («κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που τα βρήκες όλα έτοιμα και έχεις το θράσος να βρίζεις τον ίδιο σου τον πατέρα») είναι για κάποιον ανεξήγητο λόγο περισσότερες γυναίκες. Πάντως, κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν βλέπει ένα οικογενειακό δράμα σε απευθείας μετάδοση· με κορυφαία στιγμή του δράματος όχι το υβριστικό ξέσπασμα του Στέφανου Τσιτσιπά, αλλά το καρφωμένο βλέμμα του σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο γήπεδο και το οξύ αλλά παγωμένο «Βγες έξω αυτή τη στιγμή» που απευθύνει στον πατέρα του.
Η αντίδρασή μας στο επεισόδιο Τσιτσιπά λέει περισσότερα για εμάς και λιγότερα για τον αστέρα του τένις και τον πατέρα του.
Η κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας Τέρι Απτερ στο βιβλίο της «Δύσκολες μητέρες» (εκδ. Αρμός) αναφέρεται σε μια πολύ οικεία στην ελληνική κοινωνία συνθήκη, όταν γράφει ότι «στην ανταγωνιστική μας κοινωνία (…) οι γονείς εξουσιάζουν το παιδί μέσα από ένα ακατάπαυστο πρόγραμμα φροντιστηριακών μαθημάτων, καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, αθλημάτων και οργανωμένου παιχνιδιού. Ο γονιός υπερασπίζεται τον έλεγχο που ασκεί επικαλούμενος το συμφέρον και το καλό του παιδιού, το παιδί όμως μπορεί να το βιώνει πολύ διαφορετικά».
Στην εξίσωση Τσιτσιπά υπάρχει μια περίπλοκη, αν όχι παρακινδυνευμένη μεταβλητή: ο πατέρας είναι και ο προπονητής του μεγάλου ταλέντου της οικογένειας. Η μαμά, ρωσικής καταγωγής, επίσης πρωταθλήτρια του τένις, ο μπαμπάς, ένας λάτρης του αθλήματος που κατά δήλωσή του αναζητούσε την «τελειότητα». Δεν έχουμε ιδέα αν το ταλέντο του Στέφανου έγινε ψυχολογικό μπαλάκι του τένις ανάμεσα στις δύο πλευρές σε ένα οικογενειακό σύστημα που αγνοούμε παντελώς. Δεν έχουμε ιδέα για το πού οφείλονται τα όχι σπάνια ξεσπάσματα του Ελληνα πρωταθλητή – στο παρελθόν, τα σκάγια είχαν πάρει και τη μητέρα. Είμαστε όμως πολύ σίγουροι ότι τα παιδιά που φτάνουν στο σημείο να μιλήσουν έτσι στους γονείς τους «έχουν πρόβλημα», είναι «κακομαθημένα» και «αχάριστα» και ούτως καθεξής. Οι αποχρώσεις ισοπεδώνονται, τα ερωτήματα αιωρούνται στον διαδικτυακό αέρα, οι βεβαιότητες επιβεβαιώνονται. Ή, με λίγα λόγια: έτσι είναι αν έτσι νομίζουμε.
