Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Παύλο Πολάκη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συνέπειά του. Σε μια εποχή απανωτών διασπάσεων και μεταμορφώσεων για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο βουλευτής Χανίων παραμένει μία από τις πιο χαρακτηριστικές σταθερές του· η προσωπικότητα η οποία παραπέμπει περισσότερο από κάθε άλλη στο brand που χτίστηκε όταν ο αντισυστημισμός, το μάγκικο ύφος και η ακατάπαυστη υστερία έκοβαν ακόμη εισιτήρια. Η σύμπτωση Πολάκη με το DNA του ΣΥΡΙΖΑ προδίδεται από τη δυσκολία της παράταξης να τον αποβάλει. Υπάρχει λόγος που κάθε απόπειρα απομάκρυνσής του καταλήγει σε υπαναχώρηση ή σε κάποιο αναιμικό είδος διαγραφής: το σώμα του κόμματος γνωρίζει πόσο ζωτικό όργανο είναι ο βουλευτής και καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αυτόν. Πότε ως γεννήτρια ανεδαφικών σκανδάλων, πότε ως υβριστής, πότε ως συνωμοσιολόγος, ο Παύλος Πολάκης αποδεικνύει διαρκώς ότι για ένα κόμμα που δεν παράγει πολιτική, ο ρόλος του προσφέρει την καλύτερη εναλλακτική λύση: «περιεχόμενο» για τις μάζες που διψούν για καβγατζίδικη παραπολιτική πληροφορία. Ποιος δουλεύει για ποιον, ποιος πήρε μίζα από πού, ποιοι είναι διπρόσωποι προδότες κ.ο.κ. Μετά από τόσες υπαρξιακές περιδινήσεις, μετά από τόσες πολιτικές περιπέτειες, είναι άξιο απορίας γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνει το αυτονόητο: ότι ανήκει στον Παύλο Πολάκη όσο και ο Παύλος Πολάκης σε αυτόν· ότι τελικά δεν υπάρχει καταλληλότερο πρόσωπο για την προεδρία.
Ποιον αγαπάει η βάση;
Η ιταμή επίθεση Πολάκη στη συνεργάτιδα του Αδ. Γεωργιάδη και τα παρατεταμένα και δυσανάλογα αντίποινά του στην Αθηνά Λινού, η οποία τόλμησε να διαχωρίσει τη θέση της από την αγενή συμπεριφορά του, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσουν. Αυτό που εκπλήσσει πραγματικά είναι η έκπληξη στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο ήθος που στερέωσε το κόμμα τους στο πολιτικό σκηνικό. Θετικό δείγμα είναι η ντροπή, ακόμη και η όψιμη· καλό κάνει στην πολιτική που το περιβάλλον Τσίπρα συμπαραστέκεται στην Αθηνά Λινού, διαλέγοντας την πλευρά του πολιτισμού αντί εκείνης που διαπομπεύει διαδικτυακά μια συντρόφισσα με ανυπόστατες κατηγορίες και δυσφημιστικά υπονοούμενα. Ομως η αλήθεια είναι πως οι κακότητες Πολάκη θυμίζουν ΣΥΡΙΖΑ πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η ξαφνική μετριοπάθεια των συντρόφων που δείχνουν να μην τις αντέχουν. Θα πρέπει, λοιπόν, οι τελευταίοι να αφουγκραστούν τη βάση τους με μεγαλύτερη ειλικρίνεια: ποιος έχει ισχυρότερα ερείσματα, αυτοί ή ο Πολάκης; Οι εναπομείναντες ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ σε ποιον είναι πιο πιθανό να στραφούν, στον Παύλο Πολάκη ή, για παράδειγμα, στην Ολγα Γεροβασίλη; Η αμφιθυμία που προκαλούν στον ΣΥΡΙΖΑ οι απρέπειες του Πολάκη είναι μια μεταμφιεσμένη εκδοχή της αμηχανίας απέναντι σε όσους δυσαρεστούνται από τις απρέπειες αυτές. Η «ημιδιαγραφή» σχεδόν το φωνάζει: «Αφήστε τον άνθρωπο να εκφράζεται ελεύθερα! Να μείνει αυτός και να φύγουν οι ευαίσθητοι».
Κοίλη αντιπολίτευση
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί περίπου σαν ψηφιακός νομάς: μεταξύ χωριάτικης σαλάτας και ξάπλας, στέλνει ορισμένα emails, γράφει μερικά tweets και μιλάει για λίγο στο τηλέφωνο, θεωρώντας πως τα έχει όλα υπό έλεγχο· ότι δεν χρειάζεται να ζοριστεί πολύ γιατί κατέχει τη γενική ιδέα και είναι άλλωστε πολύ επιδέξιος με ό,τι κι αν αποφασίσει να καταπιαστεί. Οι αέναες διακοπές και η ενασχόληση του Στέφανου Κασσελάκη με πισίνες μπορεί να σημαίνουν δύο πράγματα. Οτι δεν ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν στον αληθινό κόσμο ή ότι δεν γνωρίζει τη δουλειά ενός πολιτικού αρχηγού. Στο μεταξύ, το κόμμα του βράζει. Πάντως, είτε με τον Στέφανο Κασσελάκη στο τιμόνι να κοιτάει το είδωλό του στους καθρέφτες είτε με τον Παύλο Πολάκη να τρέχει ιλιγγιωδώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό όχημα δεν εξυπηρετεί την τρέχουσα ανάγκη της χώρας για αντιπολίτευση, ούτε δείχνει πως θέλει να την εξυπηρετήσει. Το κατακερματισμένο μέτωπο του ΠΑΣΟΚ ενόψει εσωκομματικών εκλογών είναι και αυτό ελάχιστα ανταγωνιστικό. Πιο μόνοι από ποτέ, οι πολίτες βασίζουν τις ελπίδες τους στην ευθιξία μιας κυβέρνησης που τους έχει ξεχάσει.
