Ποτέ δεν είναι αργά να δοκιμάσεις στη ζωή σου ένα νέο χόμπι. Ο καθηγητής Οθων Ηλιόπουλος δοκίμασε ένα βουλευτικό διάλειμμα στην υπερατλαντική ακαδημαϊκή σταδιοδρομία του – αν και δεν φάνηκε να τη διακόπτει για τους επαρχιακούς περισπασμούς της εγχώριας πολιτικής. Η παρόρμηση ξεθύμανε. Το χόμπι έληξε. Αλλά το τέλος έπρεπε να φανεί ότι έχει ένα σκοπό. Ο σκοπός τής –κάθε άλλο παρά αναπάντεχης– παραίτησης είναι να ορκιστεί βουλευτής ο Στέφανος Κασσελάκης.
Το μοντέλο του εξωκοινοβουλευτικού αρχηγού έχει αποδειχθεί προβληματικό, τις δύο φορές που δοκιμάστηκε στο παρελθόν. Πιο προβληματική ήταν η συγκατοίκηση Αλαβάνου – Τσίπρα, που επέβαλε στον διάδοχο ως μόνη διέξοδο για την κομματική ειρήνευση την πατροκτονία. Πνευματικά, ο Αλαβάνος είχε επιλέξει τη ριζική ανανέωση. Ψυχικά, δεν μπόρεσε να την υπηρετήσει. Η επιλογή του αποδείχθηκε τόσο ριζοσπαστική, που προσπέρασε και τον ίδιο.
Την αρχηγία Ανδρουλάκη με κοινοβουλευτικό τοποτηρητή τον Κατρίνη μάλλον δεν τη θυμάται κανείς και σίγουρα δεν θέλουν να τη θυμούνται οι δύο που βρίσκονται τώρα αντίπαλοι για την ηγεσία του κόμματος.
Τα προηγούμενα, αλλά και η απλή λογική, λένε ότι ο φυσικός αρχηγός πρέπει να είναι και κοινοβουλευτικός αρχηγός. Ισχύει το αυτονόητο στην περίπτωση του Κασσελάκη; Θα ήταν καλύτερα για το κόμμα εάν ο ίδιος εμφανιζόταν στη Βουλή;
Η παρούσα Βουλή έχει χάσει το ενδιαφέρον της μετά την αποχώρηση του Τσίπρα. Ακόμη και η πρόταση δυσπιστίας, που κλήθηκε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει, αποτέλεσε αντανάκλαση του κατακερματισμού της αντιπολίτευσης. Δεν υπάρχουν οι συνθήκες της μονομαχίας που παράγουν πάντα το κοινοβουλευτικό δράμα.
Εξωκοινοβουλευτικοί αρχηγοί και δύσκολες συγκατοικήσεις.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την κασσελακική ιδιοσυγκρασία μέσα στο τελετουργικό που ορίζει ο κοινοβουλευτικός Τύπος.
Αν εξαιρέσει κανείς τα 10 λεπτά παρέλασης, κατά τα οποία ο ένστολος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έμεινε στη γραμμή, κατά τα άλλα οφείλει το πολιτικό του brand στην επιδεικτική καταπάτηση των διαδικασιών και των εθίμων. Ο δημόσιος βίος του έχει εκτυλιχθεί είτε με τον «αδιαμεσολάβητο» αυτοσχεδιασμό της περιπατητικής καμπάνιας (σέλφι, αγκαλιές και σκυλάκια) είτε με την επιμελημένη αγανάκτηση των γραπτών του αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα.
Ακόμη και στο τυπικό των πολιτικών τηλεοπτικών συνεντεύξεων μοιάζει να ασφυκτιά – σε αντίθεση με το λαϊφστάιλ σκηνικό, στο οποίο προσαρμόζεται με φυσικότητα.
Ακόμη κι αν φανταστούμε ότι οι υπόλοιπες επιλαχούσες και επιλαχόντες υπακούσουν στην προσχηματική προτροπή του παραιτηθέντος· ακόμη κι αν ανοίξουν την πόρτα του βουλευτηρίου για τον Κασσελάκη, θα συνέφερε τον ίδιο να εκτεθεί στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση;
Το τουίτερ είναι σίγουρα πιο ασφαλές.
