Ο Αύγουστος του 2030 στην Αθήνα ήταν ανυπόφορος. Η ζέστη σε παρέλυε, δεν είχες αέρα να ανασάνεις. Την ξύπνησε χαράματα η όξινη οσμή. Την ήξερε καλά, την είχε μάθει. Την ένιωσε στα ρουθούνια της πολύ πριν δει στον ουρανό τα σύννεφα του καπνού να πλησιάζουν απειλητικά. Οταν ήχησε το 112 ήταν ήδη έτοιμη. Είχε γεμίσει ένα βαλιτσάκι με τα απολύτως απαραίτητα. Μια-δυο αλλαξιές ρούχα, φορτιστή για το κινητό, φακό, φάρμακα, προσωπικά έγγραφα, μπάρες δημητριακών, κροκέτες για τη γάτα, νερό. Αρκούσαν μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και να επιστρέψει.
Κι αν αυτό δεν συνέβαινε; Αν δεν περνούσε ποτέ ξανά το κατώφλι του σπιτιού της; Αν δεν υπήρχε πια σπίτι για να επιστρέψει; Φαίνεται περίεργο, αλλά δεν ένιωθε φόβο ούτε αγωνία. Μόνο μια βαθιά θλίψη είχε απλωθεί σε όλο της το σώμα και την είχε κάνει να μουδιάσει. Δεν μπορούσε καν να κλάψει. Δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις, την περίμενε αυτή τη στιγμή. Τα περισσότερα προάστια είχαν καεί τα προηγούμενα καλοκαίρια: κρανίου τόποι, σαν εκείνα τα δυστοπικά τοπία που έβλεπε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας όταν ήταν παιδί. Πέρυσι κάηκε και το χωριό της, μαζί με τις πιο όμορφες αναμνήσεις της. Ηξερε πως θα ερχόταν και η δική τους σειρά, κανένα κομμάτι καμιάς πόλης δεν ήταν πλέον άτρωτο.
Δεν έτρεφε ψευδαισθήσεις, την περίμενε αυτή τη στιγμή. Τα περισσότερα προάστια είχαν καεί τα προηγούμενα καλοκαίρια, κρανίου τόποι.
Στην τηλεόραση, ο αρμόδιος υπουργός έδινε συνέντευξη Τύπου αξύριστος, με ύφος βαρυπενθούντος, φορώντας παντελόνι εκστρατείας και μακό μπλουζάκι. Ετσι είχε εμφανιστεί χθες βράδυ και ο πρωθυπουργός στο κέντρο επιχειρήσεων. Χαμογέλασε πικρά. Τα συνήθη: μη ενδεδυμένοι με γραβάτα και κοστούμι θεωρούν ότι απεκδύονται τις ευθύνες τους οι κυβερνώντες. Ο ήχος ήταν χαμηλωμένος, αλλά δεν χρειαζόταν να τον ακούσει. Μπορούσε να φανταστεί τι έλεγε. Λέξεις κούφιες, χωρίς κανένα περιεχόμενο.
Εκλεισε τη συσκευή, έβαλε τη γάτα στο κλουβάκι και βγήκε στον δρόμο. Πίσω της ακολουθούσαν οι γείτονές της, με τα παιδιά τους. Κοιτάχτηκαν και αποχαιρετίστηκαν βουβά, μισοκλείνοντας τα μάτια και σφίγγοντας τα χείλη. Πήρε στην αγκαλιά της το κλουβί με το ζώο και άρχισε να περπατά γρήγορα. Αν ήταν τυχερή, θα έβρισκε ένα «ξέφωτο» μέσα στη φωτιά. Αν ήταν τυχερή, θα έπαιρνε μια παράταση και φέτος.
Αντί υστερόγραφου: «Α ζωή! Ενα ξένο καπέλο φορεμένο βιαστικά μέσα στον πανικό του βομβαρδισμού», έγραψε στο «Εγχειρίδιο ευθανασίας» ο Τάσος Λειβαδίτης. Ετσι θα ζούμε από εδώ και πέρα; Ανυπεράσπιστοι ακόμη και στις πόλεις; Μ’ ένα σακίδιο πίσω από την πόρτα εν αναμονή ενός βομβαρδισμού εν καιρώ ειρήνης;
