Αττική, ένας ευλογημένος τόπος. Αυτή η εντύπωση δεν πρέπει να χάσει τη δύναμή της, να απαξιωθεί, να επενδυθεί με απογοήτευση. Η καταστροφή αυτών των ημερών προκαλεί σε μια ανασύνταξη. Είναι περισσότερο από σαφές ότι ο τρόπος που έχουμε οργανώσει τη ζωή μας απαιτεί διορθώσεις. Υπάρχει άραγε πίστη ότι θα αλλάξει κάτι;
Η καταστροφή στην Αττική μπορεί να έγινε ανεξέλεγκτη από τους ισχυρούς ανέμους, την ξηρασία και την καύσιμη ύλη, αλλά είχε βασικό συνεργό τον νεοελληνικό τρόπο ζωής. Τη σχέση του Ελληνα με την πόλη, τη φύση, την πρακτική ζωή, τα πρότυπα. Κάτι λάθος έχει γίνει στον τρόπο με τον οποίον επεκτάθηκε η Αθήνα στη φύση, στον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν τα προάστια ως τόποι μόνιμης κατοικίας.
Η καταστροφή στην Αττική συνεχίζεται αμείωτη τα τελευταία 50 χρόνια, περίοδο που συμπίπτει με τη Μεταπολίτευση. Οι Ελληνες έχουμε επιτύχει πολλά για τα οποία δικαιούμαστε να είμαστε περήφανοι. Είναι, όμως, άλλα τόσα στα οποία έχουμε αποτύχει. Οι Ελληνες δεν έχουμε ταλέντο στη δημιουργία πόλεων, στην οργάνωση της αστικής ζωής, στη δημιουργία περιαστικού πολιτισμού. Ολα αυτά τα χρόνια, υπήρξε γιγάντωση δικτύων. Είχαμε την εξέλιξη του τόπου, με άνοδο του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου. Είχαμε όμως και κατασπατάληση φυσικών πόρων, κακή οικιστική κουλτούρα, επικράτηση του ατομικισμού έναντι της κοινωνικής ευθύνης. Η λέξη εναρμόνιση απουσίαζε πάντα.
Ουδέποτε είχαμε την ικανότητα, την τεχνογνωσία, το εγγενές ενδιαφέρον να φτιάξουμε σωστά τις πόλεις μας. Ουδέποτε είχαμε κατανοήσει, ως σύνολο και ως κοινωνία, την αξία της ελληνικής φύσης. Ως χώρα δεν εκτιμήσαμε την πατρίδα μας. Είμαστε λαός παθιασμένος με αγάπη για τον τόπο, αλλά μέσα από τον εαυτό μας. Ο καθένας ερμηνεύει τον τόπο αλλιώς, χωρίς κανόνες, νόμους, πρότυπα, παραίνεση, υπόδειγμα, συνέργεια.
Η ειδυλλιακή Αττική ενός συλλογικού θυμικού υπάρχει ακόμη. Δεν κατοικεί μόνο στο φαντασιακό, δεν προέρχεται μόνο από παλιές φωτογραφίες και οικογενειακές αναμνήσεις, δεν είναι μόνο ο τόπος μιας παιδικής ηλικίας. Η επαναφορά της αξίας της Αττικής πρέπει να οργανωθεί παράλληλα με την αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Μαζί με μια ιδιαιτέρως αναγκαία νέα νομοθεσία για τις οικοδομές στα προάστια (ώστε η σχέση του κατοίκου προς το δάσος να είναι σχέση αλληλένδετη και αμοιβαία ωφέλιμη), θα πρέπει να καλλιεργηθεί εκ νέου και ο μύθος της Αττικής. Να τον πιστέψουμε ως εθνικό θησαυρό.
